Szmaragdowy Strumień

Nataniel w końcu musiał przyznać, że Aven nie jest zainteresowana dalszą zabawą z nim. Kąciki jego pyszczka opadły smętnie, ogon zwisł.
Spojrzał na nią jeszcze z miną zbitego szczeniaka, po czym poczłapał przed siebie. Do domu. Tam będzie nad drinkiem lizał rany.
Nie powinien w ogóle robić sobie żadnych nadziei, taka jest prawda. Był chudy, brzydki, nie mówił, a ona była piękna i doskonała. Miałaby chcieć się bawić z takim małym czymś jak on?
Poprawił grzywkę, by jeszcze bardziej spadała na oczy, po czym smętnie wyszedł z tematu.

zt

Była już tutaj, pamiętała. Dawno temu, na raptem kilka chwil, spotykając dwójkę dziwaków: nie sposób orzec, który z nich w kategoriach dziwactw rozmaitych dzierżył koronę, a który jedynie kroczył za nim ze szmatką do czyszczenia butów. A, nie, butów wilki nie noszą. Obeszłoby się więc na zwyczajnym lizusostwie, banalnymi słówkami i tekstami godnymi pożałowania, którymi karmi się łase pochlebstw jednostki. Ale, ale! Po cóż koncertować się na dawnym spotkaniu z Gęsią i Abrahamem, kiedy mamy przed sobą jeszcze niezliczoną liczbę dni, które należycie wypadałoby wykorzystać.
Długie, aczkolwiek mocarne i umięśnione nienagannie łapy, kierowały sylwetkę nieco większą od przeciętnego wilka wprost w stronę jednej z jabłoni. Nozdrza, ulokowane na krańcu szkaradnej mordy, poruszały się ospale i leniwie, jakoby bez pewności wyłapując kolejne zapachy, uderzające w czuły nos łowczyni. Długi, szczupły ozór od czasu do czasu wypełzał spomiędzy przymkniętych warg, aby oblizać kufę niespiesznie. Jako byt nieśmiertelny, jako byt nie z tego świata, jako byt pozbawiony większości standardowych potrzeb, jako Gehenna - nie potrzebowała pożywienia, tak błahej i przyziemnej kwestii. Jabłka kusiły zapachem, próbując jakoby zmusić do zatopienia kłów w soczystym owocu, pozwalając słodkiemu sokowi oblepić pysk. Ona jednak, na przekór wszystkiemu, obojętną na te "zaloty" pozostała, parsknąwszy pogardliwie. Może by i skosztowała, czemu nie, łaknęła nowych doświadczeń. Niemniej jednak spadów jak na lekarstwo, wszystkie nadgniłe, a ona nie miała nastroju się produkować po to jeno, by zaspokoić własną ciekawość. Jak na istotę opętaną była momentami aż do przesady leniwa. Heńka zaś uważała to za taktyczną zagrywkę: nie marnowała energii na głupoty, zachowując ją na ewentualne akty bestialstwa; te zaś wymagają jej co nie miara, czyż nie?
Ostatecznie więc przysiadła gdzieś przy samym strumieniu, zamoczywszy w niej przednie łapy. Uważne wejrzenie (o ile można nazwać tak skierowanie w konkretnym kierunku tlących się w pustych oczodołach płomieni) lustrowało otoczenie, jakoby wypatrując jakiejkolwiek namiastki życia.

Anomalności nie można wytępić. To nie są karaluchy w simsach, które wystarczy przydepnąć, by się ich pozbyć. Tutaj potrzeba specjalistycznej pomocy - a i ona może jeno nieco neutralizować przejawy zakorzenionego u psychopatów wypaczenia. Psychopata zawsze pozostanie psychopatą; wedle badań, na które powoływali się autorzy jednego z podręczników, który wpadł mi w ręce kilka lat temu, 1 na 10 osób ma skłonności psychopatyczne. Brzmi zabawnie, zważywszy na to, jak wiele osób przewija się przez nasze historie każdego kolejnego dnia.
W każdym razie: przybycie nieznanego jej dotąd osobnika nie mogło ujść uwadze Gehenny. Zapach, nawet jeśli subtelny, bezbłędnie dotarł do nozdrzy Henny. Podobnie jak dźwięk, który wyrwał się z gardzieli tamtego, szybko i sprawnie odnalazł ucho opętanej, zwiastując czyjąś obecność. Ostatnim zaś ze zmysłów, które uniemożliwiły Lost'owi pozostanie niezauważonym, był w końcu wzrok. Wbity w postać wilka, za dnia na pewno nieźle widoczną, mógłby zaiste być niemal odczuwalnym. Dziwny, oceniła go niemal od razu, wszakże jako demon miała pełne (nadane sobie przez samą siebie) prawo do tego, aby wysnuwać wnioski o innych już po kilku sekundach. Kto ośmieliłby się jej zabronić?
- Uszanowanko - mruknęła obojętnie, łechcąc radar tamtego niskim, chrapliwym głosem, z pogranicza wręcz męskiej barwy. Na szczęścia brzmiała już mniej "męsko" niźli wcześniej, bo demon stworem jest wyuczalnym oraz bystrym, zatem podołał bez problemu i zadaniu zmiany głosu. Wszakże ciało zmienia co rusz, czemu miałby się wahać w przypadku wymiany wydawanych swoją gardzielą dźwięków? Mlasnęła głucho, uśmiechając lubieżnie.

Znajdę cię, weno. Znajdę cię, weno. Znajdę cię, weno. Powtarzam niczym mantrę, licząc, iż to zadziała. Jak dotąd się nie udało - ale nie można się poddawać, nieprawdaż?
Głowa Gehenny przekrzywiła się lekko w lewo, podobnie, jak jeszcze wyraźniej wykrzywiły się wargi samicy; tym samym na jej dostatecznie i bez tego szkaradnej mordzie odmalował się doprawdy koślawy wyraz. Ni to szyderstwo, ni czysty cynizm, ni nawet przejaw poczucia wyższości, które - notabene - wypełniało jej zapyziałe jestestwo do cna, niemalże wypływając każdym otworem, którego tylko doszukać się można bylo w jej cielsku. Poruszyła nosem, nieco jakoby niespokojnie, mając wrażenie, iż czuły zmysł węchu podrażniła doskonale jej znana, uwielbiana przez nią od zawsze, woń. Zapach świeżej krwi. Baczniej mu się przyjrzała, podchodząc doń raptem na dwa kroki, okrążając go i bacznie mu się przyglądając. Siłą rzeczy mogła go pochlapać, wszakże aby go obejść dookoła musiała wejść nieco głębiej do wody - a że łapy stawiała ciężko, nierzadko także nimi szurając bezwiednie, musiała poderwać kilka drobin wody w powietrze. Te zaś, totalnie podatne na grawitację, musiały z powrotem, uparcie, dążyć w dół.
- Obcy. Co tu robisz? - mruknęła oschle, spojrzeniem próbując doszukać się świeżo otwartych ran. Niemniej jednak niczego podejrzanego (poza sylwetką wilka, oczywiście) nie dostrzegła, co wywołało u niej pewne niezadowolenie. Czyżby nozdrza kłamały? Czyżby była to najwyższa pora na zmianę ciała na mniej zużyte i zawodne?

Och, nie! Od nawiedzania jesteśmy MY! I zapewne gdyby tylko wilk podzielił się takową uwagą z Gehenną, ona nie wahałaby się przed sprowadzeniem go na ziemię. Czy nie ma bowiem czegoś przyjemniejszego, aniżeli znęcanie się nad słabszymi i dobitne pokazywanie, gdzie ich miejsce? Oblizała z wolna kufę, całkiem lubieżnie, jakoby właśnie nie na basiora, a na stek na nóżkach spoglądała. Ogon wadery, długi i przesadnie puszysty (nienawidziła jego budowy, serio!) poruszył się ospale, przemykając z boku na bok, jakoby przesadnie ciężkie i leniwe wahadło. Usiadła niedaleko, bo i cóż lepszego miała do roboty, poza udręczeniem tego skrytego przed światem w bluzie oraz pod maską samca? Bo chyba samcem był, nieprawdaż? Niedyskretnie zerknęła w okolice wiadome, pospiesznie stwierdziwszy, iż aby w tej kwestii nie pomyliła się w początkowym osądzie. W zasadzie nawet gdyby było inaczej, demon prędzej ulokowałby bezimiennego wśród kastratów aniżeli samic, bowiem przyznawanie się do błędu lub pomyłki nie należało do zadań, które wykonywalby należycie.
- Pieprzony filozof - skwitowała mruknięciem; te z kolei poprzedziła pełnym niezdrowego rozbawienia parsknięciem. Taki mądry, tak? Płomyczki, które zaiste ongiś były oczyma, zaświeciły mocniej, stając się jednocześnie większymi - czego, owszem, Lost nie zauważy. Może jednak odczuje subtelne zawahanie temperatury; niewielkie, bo i ileż powietrza ogrzać mogą takie tam dwa punkciki?
- Inteligenci na pokaz. Dawno powinniście gryźć piach - dodała z jawną dezaprobatą, z pogardą pokręciwszy łepetyną. Jakiś z kręgów szyjnych ozwał się niepewnie, strzyknąwszy wyraźnie na skutek zbyt gwałtownych zachowań. Zapewne mogłaby, niczym w "Egzorcyście", przekręcić głowę dookoła własnej osi; mimo wszystko jakoś nigdy nie próbowała takowej sztuczki, uważając ją jeno za zbędny przejaw szpanu. Na co to komu?
- Jak słucham tego pseudo-mądrego pieprzenia, mam ochotę zmienić Twoje "jestem" w moje "byłeś" - podsumowała, tym razem w ramach totalnej odmiany zupełnie obojętnie i niebywale chłodno. Mlasnęła jeszcze głucho, po to tylko, by post liczył minimum 300 słów. To taka piękna liczba.

Weny nie ma nadal. Złośliwy to twór, znika - gdy najbardziej potrzebny.
- Kłamczuszek, nieładnie - mruknęła cynicznie, oblizując po raz już kolejny wargi. Woń krwi, którą przecież na pewno czuła jeszcze raptem moment temu, nie dawała jej nadal spokoju. Ponownie zmierzyła wejrzeniem samca, od czubka nosa po kraniec ogona, zastanawiając się, gdzie owa tajemnicza rana. Pod bluzą? Cóż, nie wiedziała, jak gruba jest bluza, niemniej jednak gdyby szkarłatnej cieczy było dostatecznie wiele, a materiał nie byłby grubszym od przecietnego, zaiste mokre plamy pojawiłyby się to tu, to ówdzie, jako oznaka przesiąknięcia wdzianka osoczem. Pozostawała druga opcja - pysk. Bezpardonowo mogłaby właśnie podejść i zerwać dziwne coś z jego mordy, podobnie, jak i mogłaby rozerwać na szwach materiał, by tylko zaspokoić własną ciekawość. Zarówno jedno jednak, jak i drugie, wymagało pewnego nakładu sił i energii.
- Morda zakryta - wiadomo, bandyta. Co takiego masz na sumieniu, łamago? - mruknęła chrapliwie gdzieś niedaleko ucha wilka, ot, pochylając się ospale w jego kierunku. Krańcem ozora przemknęła delikatnie po policzku basiora, ot, przy samej granicy jego nadprogramowej czaszki.

Chciałabym, aby moje posty, wysylane przy braku weny, były w choć połowie tak dobre.

- Piękno - parsknęła Gehenna, ni to z rozbawieniem, ni też dezaprobatą - choć pomiędzy jedną oraz drugą tkwi zaiste cała paleta rozmaitych emocji. Nie sposób orzec więc, co to za iskierka cynicznego brzmienia stanowiła podstawę emocjonalnego nacechowania wypowiedzi samicy. Jedno zaś pewnym było: ton jej mógł przysparzać o pewne poczucie niepokoju, co z kolei pozwala niemalże od razu odrzucić opcję radości czy podziwu. Skrzywiła się także niemiłosiernie, nieświadoma nawet tego, iż jej rozmówca nawet nie może tego ujrzeć. Ogon Gehenny, przesadnie być może długi i nadmiernie puchaty, zaniedbany, poruszył się ospale po podłożu niczym leniwy boa po pożarciu o wiele większej ofiary, by finalnie spocząć niedbale tuż obok jednej z tylnych łap wadery. Nie odpowiadała jej pyszałkowatość tego tutaj, nawet, jeśli była ona jeno wymuszoną i nieszczerą. W zasadzie brak autentyczności drażnił ją jeszcze bardziej, niźli irytowałaby ją szczera i naturalna zuchwałość tego tutaj.
- Jak mniemam ten świat nie jest gotowy na przyjęcie samego Apolla w Twojej postaci - mruknęła cynicznie, nawet nie podejrzewając, iż nie każdy wilk zna ludzkie bóstwa - i to z rejonów jakże odległych, niemalże niedostępnych. Demon w końcu pochodzi nie z tego padołu, także uznać można, iż świata nieco zwiedził, ot, jakoby podróżnik, łazik pod prąd. Poruszyła głową, a głuchy trzask gdzieś w okolicy karku zasygnalizował, iż najwyższa to pora na wymianę cielska. Zdecydowanie.
- Cuchniesz krwią - skwitowała jeszcze chłodno.

Obojętność wilka poczynała drażnić Gehennę. Ta jednak - na szczęście - po wielu treningach samokontroli nauczyła się panować nad gniewem i nie wybuchać za każdym razem, ilekroć pojawi się ktoś, kto wyraźnie nie liczy się z jej potęgą. Czemu to podobne, aby demon nie mógł odbierać szacunek, na który zasłużył z całą pewnością? Nikt się z istotami jej pokroju nie liczył, wszyscy tacy dziarscy i odważni, a nierzadko te największe kozaki nie wyrażają zgody na zadawanie ran - przykra rzecz. Bezkarność, której userka nie pojmie najprawdopodobniej już nigdy. Kiedy zaczynała przygodę z wilkami, kwestia ta wyglądała zgoła odmiennie. Sam Taharaki od Sasoriego dostał w łeb dwukrotnie i nikt do nikogo o nic żalu nie miał. Dzisiaj byle zadrapanie - a już trzeba się liczyć z fochem. Z tego powodu Heńka nie może być nawet demonem w pełnym wymiarze, prędzej pokraczną wilczycą, która ma swoje moce demoniczne, lecz niewiele jest okazji, by je wykorzystać przeciwko istotom żywym.
Jedynym wyjściem okazał się wspomniany wyżej trening. Dzięki niemu nie obawiała się, że zada nazbyt wiele ran w amoku, przeciwnie - każdy z zadawanych ciosów był przemyślany, tak, aby ofiara cierpiała możliwie najbardziej. Lubowała się także w dręczeniu natury czysto psychicznej, wszakże przemoc na umyśle dotkliwszą aniżeli ta w ciało wymierzona. Jednakże by skutecznie udręczyć duszę, potrzeba poznać słaby punkt. Każdy taki posiada. Wykorzystanie go daje niesamowitą przewagę oraz niemalże nieograniczone niczym możliwości. Jednak jaki ten tutaj może mieć słaby punkt? Zaiste związany on będzie z tym, co ukrywa. Z jego pięknem. Uśmiechnęła się leniwie, postanowiwszy jednocześnie, iż nim uderzy, wybada go dokładniej. Chociaż bowiem było jej to ciężko przyznać przed samą nawet sobą, było w naszym niedoszłym Apollu coś, co nie tylko irytowało, lecz także - albo przede wszystkim - intrygowało i ciekawiło. Inny. Dziwny. Odmienny. Przyjemnym jest raz na jakiś czas spotkać kogoś, kto nie jest kopią spotkanego wcześniej wilka - bezbarwnego, słabego, nieciekawego. Uśmiechnęła się ospale, zaś koślawy grymas, który wyłonił się na jej pysku, zapewne nie przypominał przyjaznego gestu. Nie oszukujmy się - Henna nie należy do osóbek serdecznych oraz promiennych, tak więc cóz w tym dziwnego?
- Nie jesteś szczególnie wygadany. Ach, ileż to przykrości napotkać Cię musiało, byś przed każdą znajomością murem stawał! - rzuciła bez wyrzutu, a że aktorką była wyśmienitą - idealnie wyważyła brzmienie głosu pomiędzy pewnym, subtelnym współczuciem (mało kto "po przejściach" nie reaguje złością na zbyt jawne współczucie) oraz wyraźną chęcią dodania otuchy. Dusza nieczysta była sprytnym tworem; bestią, której okiełznanie zaiste zajmie wiele czasu; cwanym, aczkolwiek w pewnym znaczeniu tego słowa także prymitywnym, potworem. Nie cofnie się, bo to nie w jej naturze. Nie zaatakuje, bo najpierw cierpliwie przyczai się, wyczekując na odpowiedni moment. Grała nieźle, a i jakieś podstawy manipulacji pojęła, choć zważywszy na realia forum - nie jest prostym ich wykorzystanie. Userzy nierzadko (znając treść całego postu) zmieniają losy oraz postępowanie postaci, wszakże przed bystrym spojrzeniem Gracza nic się nie ukryje, zaś przywiązanie do prowadzonej istotki nakazuje modyfikować jej zachowania tak, by przypadkiem za mocno nie oberwała... Ale, ale! Skąd tyle żalu i marudzenia w treści tego postu? Och, ogarnij się, Cammy!
- Największe nieszczęścia zawsze spotykają tych, którzy najmniej na nie zasługują, bo i niczym nikomu nie zawinili - dodał niski głos, zaś w jego brzmieniu nie pojawiła się żadna iskra, mogąca wskazywać na to, jak bardzo rechocze jej wnętrze. Na zewnątrz jednak otaczał ją jeno chłodna obojętność, ewentualnie jakieś namiastki imitacji pozytywnych emocji - pojawiających się nie dlatego, by je czuła, lecz dlatego jedynie, by pozyskać choć minimum jego zaufania czy sympatii. Usiadła ciężko, oblizując anemicznie kufę po raz już, zdawałoby się, niezliczony. Och, tak, nieszczęścia zawsze spotykają tych niewinnych - wszakże jedyną ich winą jest pojawienie się w złym miejscu w nieodpowiednim czasie, ot, stając na przykład na drodze Gehenny. A ona? Ona przecież nie wymagała wiele: szacunku, służenia jej osobie, wychwalania jej pod niebio... tfu! nie, nie wypowiemy tego nigdy! Wychwalania, po prostu. Liczenia się  z jej potęgą i oddawania należnych jej honorów, łącznie z dobrami materialnymi. Być na każde jej skinienie palcem, by wypełniać wszelkie kaprysy i fanaberie (nawet te niedorzeczne i absurdalne), bez narzekania i marudzenia. To przecież tak niewiele - a świat jednak nie zamierza tychże wymogów wypełnić. Biedna Heńka, żadnej dobre duszyczki, która by skromne potrzeby demonicznej waćpanny wypełniła...

Cóż, u mnie chodzenie spać o czwartej było normą, póki nie wybiłam się z rytmu, zarywajac ostatnią noc - aby nie spać, jak rodzinka z wakacji przyjedzie, bo psa trzeba było ogarnąć. Jazgot i siusianie pod siebie z radości - z tym lepiej zejść na podwórko, niz czekać w przedpokoju. No i noszenie bagaży, przy okazji. Ale do rzeczy!
Cóż, widocznie nawet subtelna nuta współczucia, o której wyraźnie wspomniałam, była zbyt mocno odczuwalnym, przesadnie nacechowanym uczuciem. Widocznie była słabszą aktorką, niźli przypuszczałam - a szkoda, bo demon na pewno należy do istot na tyle ekskluzywnych, że nie powinno się tego tak beznadziejnie marnować. Mlasnęła głucho. Owszem, nie spodziewała się, by ten się nagle rozgadał. Normalna rozmowa? Może by i próbowała, ale jak, skoro ten tutaj najzwyczajniej w świecie jej to uniemożliwiał? Dobrze, że nie miała pojęcia o tym, iż to ją o to obwinia. Mogłoby wszakże wtedy wypełznąć daleko poza rozmowę. Nad gniewem panowała, jednak chęć ukarania niektórych za zniewagę traktowała już zgoła odmiennie. Przekrzywiła nieco głowę, oczekując reakcji. Zaraz, zaraz... To już? Doprawdy? Raczył podarować jej ślicznym uszom aż jedno, zdawkowo rzucone, określenie? Z trudem powstrzymała ostrzegawcze warknięcie - choć też nie do końca pojmowała, dlaczego miałaby traktować go ulgowo. Jeszcze - bezczelnie! - ją wyśmiał. A nawet, jeśli nie ją, to napad śmiechu {a moze to po prostu atak astmy?} stanowił reakcję na jej słowa i postawy. Podsunęła się, blisko, bliziuteńko, ot, pysk miała koło samego ucha samca. Ewentualnie koło kaptura, pod którym schowany byłby radar samca. Odór krwi nasilił się, zupełnie, jakby czujny nos łowczyni znalazł się blisko jego źródła. Zastanawiające!
- Nie nauczyli Cię choć odrobiny szacunku dla silniejszych, prawda? Nie masz za grosz wyobraźni, skoro nie wiesz, czymże taka lekkomyślność może się zakończyć - wyszeptała spokojnie. Jedną z przednich łap uderzyła o podłoże, zaś pod jej kończyną pojawiła się szpara. Ot, jakoby ziemia rozstąpiła się z cichym trzaskiem. Z tejże szczeliny wyjrzała namiastka krzewu cierniowego, rosnąca w zadziwiającym tempie, aby po krótkiej chwili delikatnie opleść się wokół jednej z przednich łap samca. Uśmiechnęła się cynicznie, odsunąwszy na kilkadziesiąt centymetrów od samca, siadając wygodnie. Czas na przedstawienie.
- Mawiają, że na naukę nigdy nie jest za późno - zauważyła tonem mędrca, nauczyciela, mentora. Płomyki w ślepiach zdawały się szaleć - nasycone złością oraz chęcią zadania bólu. Udręczenie kogoś słabszego zawsze ją napędzało. Póki co gałązka cierniowa ledwo-ledwo przylegała do ciała bezimiennego, tak więc nie odczuwał on bólu - jeno poczucie pewnego dyskomfortu, związanego ze skrępowaniem łapy twardą odnogą krzewu.

Weny wciąż zero, przepraszam.

Demoniczna nie podejrzewała nadal, że ma do czynienia ze ślepcem - bo i skąd, kiedy nikt nie zasugerował jej czegoś tak, hm, nieoczywistego? Pod czaszką, skrywającą w zasadzie całość jestestwa niezakapturzonego kapturnika, ukryć można było doprawdy wiele. Nie tylko ślepotę, lecz nawet dziurę w łbie, z której wyciekałby mózg. Smakowity obraz, nieprawdaż? Gehenna oblizałą się zatem lubieżnie, bo widocznie i ona doszła właśnie do podobnych wniosków.
- To? Jedynie próbka tego, jak można skończyć, podpadając niewłaściwym istotom - odpowiedziała zdawkowo, wpatrując się w niego z bezpiecznej odległości. Dla niego, oczywiście. I w zasadzie nie tyle 'bezpiecznej', ile 'względnie bezpiecznej', wszakże wystarczył jeden gest demonicznej, by ciernie mocno przyległy do jego łapy, wbijając w tkankę kolce. Na razie jednak nie drgnęła, podobnie jak krzew, niczym lina przytrzymujący jego kończynę.
- Liczę więc, że ładnie mnie przeprosisz, wyrażając jawnie, jak jesteś marnym pomiotem, niemogącym nawet mierzyć się z kimś mojego pokroju - oznajmiła spokojnie, nie próbując nawet ściskać jego łapy. Co to by była za gra, która zakończyłaby się tak szybko? Zero w niej zabawy, zero ubawu, zero jakichkolwiek pozytywnych doznań. Satysfakcji też niewiele. A nie o to zwykle Heńce chodziło!