Jasna Polana

Pokręciła przecząco łbem, w ramach niemej odpowiedzi na ostatnią część wypowiedzi smoka. Dopiero po krótkiej chwili postanowiła odpowiedź swoją urozmaicić namiastką przekazu werbalnego, strzygąc lekko uchem.
- Nie. Z jaj rodzą się smoki i ptaki - powiedziała wesoło. Może jej wiedza była dość ubogą, ale cóż się jej dziwić, kiedy nawet pojęcie 'płazów' było jej obce; nie wiedziała niczego o rozrodzie żadnej z grup ryb; nie znała też kolczatek i dziobaków; nie poznała wielu podstawowych dla ludzi pojęć. Byla dzikim wilkiem, nigdy nie mającym niczego wspólnego z ludźmi. Nawet o zaćmieniu usłyszala stosunkowo niedawno, przekonana dotąd, że słońce zaszło, zniknęło, obraziło się czy zostało porwane. Nie potrafiła w pełni uwierzyć w zaćmienie. W zasadzie nie miała nawet pojęcia, na czym owe zjawisko polega. Nie było słońca, spotykane wilki nazywały to w ten sposób, nie wyjaśniając jednak, jak to działa. Można powiedzieć, że byla głupia - sama użyszkodniczka jednak uważa, iż nie jest ona głupia, a jedynie nieidealizowana na siłę.
- Wilki zamiast jajek rodzą od razu wilczątka, które siedzą w ich brzuchach - wyjaśniła nieco mało profesjonalnie i wcale nienaukowo, dlatego pewnie, iż wiedzy bardziej rozległej poza tym, co zaobserwowała, nie posiadała. skąd? Po co? Liczyło się, aby przetrwać. Ptaki się zjada, jaja ptaków się zjada, ale jaja gadów? Jakoś nie zwróciła na to uwagi.

- Znaczy... - zaczęła czymś na kształt jęknięcia duszy uciśnionej. Sytuacja była zgoła groteskowa; zatracaly się granice pomiędzy tym, co zabawne a tym, co absolutnie poważne. Kraniec kity samicy przemknął po podłożu, a lewy radar poruszył się nieco niespokojnie, niczym radar służący rozeznaniu w terenie.
- Wilczątka rozwijają się w dolnej części brzucha, ale, podobnie jak Wasze jajka, wydobywają się na świat otworem w okolicy ogona. Przecież smocze jaja też muszą się gdzieś rozwijać, nim ostatecznie ujrzą światło dzienne? - bardziej zapytała, aniżeli stwierdziła, upust własnym niepewnościom dając. A może to wcale nie jest tak? Może jajka 'rodzą się' od razu gotowe, bez żadnego procesu rozwijania się? W końcu jajka nie mają rączek ani nóżek, z którymi rodzi się potomstwo wilcze. Może zatem jajka wcale się nie rozwijają, a jeno nagle pojawiają, gotowe do złożenia?

Aha, teraz mamy kłopot. Amiru może być szczera i odpowiedzieć dumnie: siedzę z nimi w jaskini, w równoległym wymiarze, zaginając czasoprzestrzeń. Bo i kto powiedział, że z jedna dupą nie można być na dwóch weselach jednocześnie? Może ktoś sklonował Amiśkę, niczym w simsach albo innej zabawie, gdzie jest to możliwe oraz w pełni dopuszczalne? Ogon wadery poruszył się leciutko, przemknąwszy z jednej strony na drugą - aby zaraz powrócić na dawniej zajmowaną pozycję. W reakcji na słowa smoka westchnęła krótko, nie dając jednak po sobie poznać, jak mocno ją ubodło. Kwestia utraconej miłości nadal była dla niej dość bolesną i niekoniecznie stanowiła ulubiony temat do pogaduszek przy dobrym koniaku lub zwyczajnej, czarnej kawie.
- Nie, zostały w domu, pod dobrą opieką. Partnera nie posiadam - rzekła krótko, uśmiechając łagodnie i przyjaźnie, lekko unosząc kąciki pyszczka. Oczy jednak kłamać nie potrafią, więc jeżeli smok jest dobrym obserwatorem, mógł dostrzec coś na kształt niedużego, smutnego blasku, który pojawił się na krótki moment - na wspomnienie nieposiadanego partnera. Może nie będzie drążył tematu? Jeśli owszem - odważnie i z uniesioną głową stawi mu czoła. Powoli przestawała sobie z ta kwestią 'nie radzić', albo przynajmniej 'nie radzila sobie mniej'. Twarda była, musiała. Po rodzicach.

Amiru nie miala w żadnym razie Shierre'owi za złe tego, iż poruszyl ten temat. Przynajmniej ma jakiś trening, ćwiczenia wzmacniające. Po narodzinach dwójki szczeniąt nabrała sporo hardości ducha, więc nie rozpłacze się na wspomnienie Kein'a. Rozmowa na jego temat może być wyśmienitym testem, sprawdzającym, w jakim stopniu pogodziła się z jego zniknięciem - nie tylko z jej życia, ale tym ze Świątyni Wiatru. Nagłym, niespodziewanym i nijak niemożliwym do wytłumaczenia.
Jeszcze większym testem okaże się to, co nadeszło po krótkiej chwili... Jesli ktokolwiek liczył faktycznie na jakieś amorki i umizgi, musi obejść się smakiem. Już miała coś odpowiedziec, ba, nawet zaczęła bezgłośnie przebierać pyszczkiem, kiedy pojawił się On... Zamarła na krótką chwilę w bezruchu, jednocześnie radując z tego spotkania, jak i panicznie się go obawiając. Obawa zaś narosła do niebagatelnych rozmiarów, gdy Kein się odezwał. Dawno z nią tak nie rozmawiał, bardzo dawno... Bywal oschły i chłodny, szorstki i obojętny, ale... Teraz coś ją zaniepokoiło... Przeniosła nieco zdezorientowane spojrzenie na smoka.
- Myślę, że masz rację. Możemy jednak kontynuować ten temat... nieco później? - spytała, niemalże błagającym tonem. Zrozumie, był sprytny. Pojmie, że nie chce o tym rozmawiać przy osobniku, który właśnie zjawił się na polanie.
- Witaj, Keinie. Coś się stało? - zapytała, z wolna przenosząc wzrok na samca. Nadal powodował to samo drżenie serca; ten sam głos wywoływał gonitwę wspomnień; widok tego samego samca sprawiał, iż traciła zdolność logicznego myślenia oraz składania sensownych wypowiedzi.
-Ach, zapomniałabym! Keinie, oto Shierr, Shierr'ze - oto mój... przyjaciel, Kein

Pierwsze słowa wilka wcale nie sprawiały wrażenia wstępu do rozmowy dwójki przyjaciół czy chociażby znajomych. Zdawało się, jakoby przy tym, co zamierza jej powiedzieć, samo zamknięcie w friend zone było przywilejem, rozkoszą i wspaniałomyślnym, dobrym uczynkiem. Odruchowo zagryzła dolną wargę. Nie przejmowała się tym, czy poczuje się obgadany czy też nie. W zasadzie wcale go nie obgadała, a jedynie stwierdziła, że wychowuje szczenięta samotnie a smok ją podnosił na duchu standardowymi, nieco banalnymi słowami. Zabawne, choć na ogół za wszystkie 'jutro będzie lepiej' miała ochotę wyrywać serca i sprawdzać, czy zabiją po raz ostatni, zwiastując zbawienie duszy (a nie, nie te realia - pardon!), o tyle teraz... była Shierr'owi wdzięczną za wsparcie. Podeszła nieco bliżej Keina, siadając wygodnie naprzeciw. Żeby się nie przewrócić, o tak. Czy ponownie chwyci jej niewielkie, niewinne serduszko i rzuci nim z wściekłością o ścianę? Choć bowiem Ami powracała do siebie, o tyle nadal posiadała miękkie serducho, dodatkowo będące bardziej kruchym od szkła, zatem bilans był prosty: serce się rozleci, szyba pozostanie niewzruszona. Aż przypominają się lata młodości, kiedy to happysad stanowil nieodzowny element każdego dnia userki/ Bo serce mam ze szkła i jak nic w każdej z chwil. Może zmienić się w pył...
Dalej... było już tylko... gorzej... Wszystko powróciło, niczym bumerang, zdzieliwszy nieuważnie rzucającą i niespodziewającą się niczego Amiru po łbie. Otworzyła pyszczek, lecz zamiast głosu wydostało się z niego stłumione jęknięcie. Krótkie, przelotne, ale jednak istniejące naprawdę. Tak, jak to wszystko...
- Masz rodzinę, ona potrzebuje Ciebie bardziej... - powiedziała niepewnie wbrew własnym pragnieniom. Nadal chowała się za murem przekonania o tym, iż będzie ze swoja partnerką i dzieciakami szczęśliwy. Tylko tego od niego chciała, z młodymi da radę. Chciała tylko, by zaznał nieco więcej powodzeń, niż ona. Poza tym... Pamiętała, jak ojciec zostawił ją oraz matkę (i siostrę, ale jej nie lubi, to lepiej zapomnieć) dla Taimi. Pamiętała, jak bolała, gdy odeszła matka. Teraz stanęła przed wyborem: mieć wsparcie w tym, ktorego kochała lub zrezygnować z niego, nie odbierając go jego rodzinie. Kusiło, ale... sumienie... ono nie śpi.
- I każdemu zdarza się popełniać rzeczy, których potem żałuje albo czuje się za nie winny. Prosiłam jednak, żebyś się nie obwiniał. Nie zachowałes się jak idiota. NIe można tak nazwać poszukiwania szczęścia i własnego miejsca na ziemi - dodała.
Nigdy nie miała do niego żalu o to, co zaszło.  

Zaraz jednak spiorunowała spojrzeniem smoka. Och, miała do niego żal. Dopiero po chwili bowiem dotarło do niej, iż ten na pewno chciał dla niej dobrze, zatem spojrzenie jej natychmiast złagodniało, a ciszę przerwało głuche westchnienie.
- Spokojnie, jestem dorosła... Jakoś dam radę. Nawet, jeśli zbłądzę i popełnię błąd, na pewno czegoś się nauczę. Życie wiecznie stawia na naszej drodze przysłowiowe przeszkody - powiedziała półszeptem, czując z przerażeniem, iż mętlik w jej głowie jeno się pogłębia i narasta z każdą kolejną chwilą. Bała się, bała jak cholera, ze Kein ją znów skrzywdzi... A mimo wszystko coś pchało ją ku niemu. Irracjonalne, bo czyż nie tak świat postrzegają oczęta zakochanych?

Masa zapytań, zaczynających się od 'dlaczego' rodziła się w jej głowie. Dlaczego odszedł? Dlaczego był z tamtą? Dlaczego spłodził jej potomstwo? Dlaczego pojawia się ponownie? Dlaczego... Dlaczego to takie ciężkie?! Kiedy wilk się odsunął, łebek samicy mimowolnie opadł. Nie miała najmniejszego nawet pojęcia odnośnie tego, jak się zachować. Dopiero po chwili uniosła głowę, starając się spojrzeniem odszukać wilka. W sumie słowa smoka były szepnięte na uszko Ami, ale że byli blisko... nie wnikam w to, czy powinien je usłyszeć. Skupiam się na Amiru oraz wewnętrznej batalii, rozgrywanej w jej umyśle. Walka za walką, ofiary za ofiarami, zwycięstwa i porażki przeplatające się w chaotyczną całość...
- Chcesz od nich odejść? To może ich zranić, wiem co mówię... Twoja partnerka ma w ogóle pojęcie, że tu jesteś? Że nie jesteś z nią w pełni szczęśliwy? - pytała niepewnie, bez najmniejszej iskierki żalu, wyrzutu czy reprymendy. Prędzej można by się doszukać w osobie Amiru nadziei, nowych z każdym słowem Kein'a. Jednak... czy nie zgasną?
Była na siebie zła. Dopuściła, aby to wszystko rozpaliło się na nowo. Tłumiła uczucia przez tyle czasu, niemal pewna, iż się z tym uporała. Tymczasem wystarczyło spojrzenie ukochanych sobie oczu, kilka słów i obietnic, składanych nie po raz pierwszy. A ona? Ona wierzyła. Ona chciała wierzyć. W końcu... nie dopełnił warunków umowy: nie był szczęśliwy... Tak, tak, oto marna namiastka prób uspokojenia sumienia, które podejmowała jedną za drugą; wszystkie z resztą z podobnie miernym skutkiem. Czy umiałaby na siebie patrzeć? Czy byłaby w stanie żyć u jego boku wiedząc jednocześnie, iż kilka istnień tym skrzywdziła? Zabrać czy oddać? Egoizm czy altruizm? Rozsądek czy emocje?
Tak wiele dylematów, tak wiele pytań...
Odpowiedzi zaś nie przychodzą znikąd.

- Nie potrafię o Tobie zapomnieć... Próbowałam, ale... jakoś nie wyszło - zaczęła niepewnie, zwieszając łeb. Wiedziała, do czego to zmierza. Zaraz się odwróci i odejdzie, pójdzie do tamtej i będzie udawać, że nic się nie stało. Teraz, albo nigdy. Ostatnia szansa, aby zatrzymać ulotne szczęście, nim te znów zniknie, być może na zawsze. W zasadzie... W zasadzie który to już raz? które przypuszczalne 'na zawsze'? Coś tę dwójkę ciągnęło ku sobie, a jednak dwa cielaki, co to zejść się nie potrafią, bo... bo zawsze coś się znajdzie. Bo może to zły krok? Bo może pcha ich to ku przepaści? W zasadzie miłość rzekomo uskrzydla, może więc nie warto żyć w lęku i obawie przed upadkiem? Tyle razy się pozbierała, bo i życie nigdy jej nie oszczędzało. Na pewno pozbieralaby się po raz kolejny. Nauczyła się już, że kiedy dotnie się dna pozostaje jeno jedna opcja: odbić się od niego. Szło jej to całkiem nieźle, poznawała nowe jednostki: smoki, kosmitów, dwunożne wilki... Każdy kolejny twór bardziej zastanawiający od poprzednika.
- Czy będę umiała nie myśleć o Twojej partnerce i dzieciaczkach, kiedy będziesz obok mnie? Nie będę się obwiniać, że nie przy mnie, a przy nich powinieneś być? Ja... Ja już nic nie wiem, Kein. Nic... - jęknęła bezradnie, padając na ziemię. W sposób kontrolowany, oczywiście. Czuła bowiem, jak jej łapy zdają się stawać coraz bardziej miękkie oraz skore do ugięcia w najmniej oczekiwanym momencie; wolała więc wysunąć przednie łapy, coby zalec na brzuchu. Nie przewróci się, aby tyle. Obserwowała wilka. Zniknie? Zostanie? Och, Amiru! Tak wiele od Ciebie zależy. Odpowiedzialność, wyrzuty sumienia - pozwolą Ci żyć? Nie miała pojęcia. NIe wiedziała, co czuć, myśleć, mówić, robić... Spoglądała na Keina. Szukała podpowiedzi, jednak nijak nie chciała ona na nią spłynąć.

Zwróciła. Fakt faktem niekoniecznie pozytywnie na nią zadziałały. Klapki na oczach, zauroczenie, ślepa miłość. Widziała wady Kein'a i mimo wszystko pchała się w jego objęcia, chociaż była niemal pewna, że skończy się wylanymi hektolitrami łez. Może była masochistką? Może lubowała się w cierpieniu? Przysunęła się bliżej smoka, nieco nieporadnie podnosząc się na drżące łapy. Usiadła obok gada, kładąc mu na szyi łapkę, zupełnie, jakby chciała go uspokoić. Zaraz też kończynę odstawiła, usmiechając smutno do niebieskiego.
- Dziękuję, Shierr, jednak uważam, że dajesz się ponieść emocjom. Emocjom, które dotyczą mnie. Ty powinieneś być od nich wolnych, po co Ci dodatkowy ciężar? Poradzę sobie, naprawdę. Twoje wsparcie jest dla mnie cennym, jednak... Nie trzeba przelewać tylu gorzkich słów, mój drogi - mówiła spokojnie, tym samym kojącym tonem, którym zwykła obdarowywać swoje szczęnięta. Mimo wszelkiego zła, które wyrządził Kein, Amiru czuła się co najmniej źle z tym, iż ktokolwiek tak nieprzychylnie się o nim wyrażał.
- Czyż samo to, że odważył się przeprosić przy świadkach, narażając się na upokorzenie czy złość nie tylko z mojej strony nie świadczy o tym, że wbrew pozorom posiada wartość? Dla mnie niezmierną, proszę więc, abyś to uszanował. Chociażby ze względu na mnie - poprosiła łagodnie, uśmiechając wciąż w stronę smoka.

Nie mogła się powstrzymać. Parsknęła w nieco mało taktownej reakcji na słowa Kein'a. Na ktore? Wszystko przyjdzie w swoim czasie. Uniosła oczy na lico wilka, by zaraz wycedził z pewną dozą złości:
- Nigdy nie chciałam Cię spławić. To Tobie brak odwagi na kończenie rozmów, Ty zawsze odwracasz się i odchodzisz. Muszę to wszystko przemyśleć, wyciszyć emocje i spojrzeć na tę sytuację czysto racjonalnie. Nie możesz wymagać, abym podjęła decyzję teraz, w tej chwili. - I tylko tyle. Słowa Kein'a wyraźnie ją dotknęły, bowiem poczuła, jakoby ten samiec próbował jej wmówić, iż ona winną jest temu, że tak wyszło. Że rozmowa się tak szybko skończyła. Spławić go próbowała? Toż zadala mu pytania, a on zniknął, nie racząc nawet udzielić jej żadnej odpowiedzi. Gdzie tutaj spławianie? Bardziej żałosna walka, usilne próby zatrzymania go przy sobie na jak najdłuzszy czas. Widocznie źle czytał jej zamiary, pędząc w zbyt daleko idące nadinterpretacje. Pokręciła z westchnieniem głową.
- Boję się znów sparzyć, czy to coś dziwnego? Nikt nie chce cierpieć - i to przez najbliższych; to boli podwójnie - wyjaśniła półszeptem, walcząc z irracjonalną chęcią rzucenia mu się na szyję, wyściskania i wdzięcznego lizania po stopach. Bo wrócił. Bo nadal mu zależało. Bo jednak coś znaczyła. Jednak pewna doza dumy skutecznie paralizowała niemalże wszystkie mięśnie, umożliwiając tylko nerwowe strzyżenie uchem i pokręcanie od czasu do czasu głową.

Ziółka na pamięć, Kein! ; ))
Amiru zwiesiła łeb, jednocześnie odwracając go nieco w lewą stronę. Albo w prawą. W tą, aby w żadnym razie nie spojrzeć na znajdującego się niedaleko Kein'a. Jak to? Przecież zarzucił jej, iż próbowała go spławić, chyba, że uciekł się do ironii, której wadera zwyczajnie nie wyłapała. Milczała. Nie wiedziała bowiem, co powinna odpowiedzieć. Nie wiedziała, jak powinna się zachować. Nie wiedziała, co czynić i do jakich zachowań się uciec. Istotą była o tyle inteligentną, iż w podobnych sytuacjach nie dawała się ponieść emocjom - bowiem zwykle kończy się wtedy wyrzuceniem miliona ostrych, krzywdzących słów, których potem żałujemy. Dlatego trzymała ozór za zębami. Prześpi się z tym wszystkim i jeśli nadal myśleć będzie podobnie, przedstawi to spokojnie. Taka była jej taktyka, pewnie dlatego tak rzadko uciekała się do krzyku. Czasem miało to swoje negatywne skutki, bowiem stłamszone emocje wyciskały momentami łzy, których nie potrafi opanować.

Amiru nie zamierzała atakować kruka. Obserwowała tylko zachowanie wilka, zastanawiając się jednocześnie, czy przypadkiem nie zniknął na zawsze. Dostrzegła potem, iż wyraźnie czegoś zapomniał, podeszła więc w stronę miejsca, gdzie znajdował się napis. Odczytała pospiesznie naniesione na podłożu litery, co z racji na panujący mrok nie bylo proste. Nie dostrzegła także kruka, o jego obecności dowiadując się dopiero z tej wiadomości. Uniosła szybko ślepka, coby wytężyć potężnie wzrok i odszukać zarys sylwetki czarnego ptaka. Wyglądało więc na to, że nie przepadl na zawsze, a wróci po swoje itemy oraz po odpowiedź. Problem w tym, iż wilczyca nie miała bladego pojęcia, co powinna zrobić. Z gluchym westchnieniem wyprostowała się i powróciła do smoka.
- Dlaczego mam wrażenie, że tylko mnie na tym zależy, a Kein robi to z litości? - zapytała gada, siadając niedaleko Shierr'a. Nie pytala o radę ani jego stanowisko w tej sytuacji; miała w końcu wrażenie, że doskonale wie, jakie o tym wszystkim ma on zdanie. Sprzeczne z jej własnym... Dlatego więc nie chciała chyba słyszeć, jak jawnie się wypowiadał w tej kwestii. Póki bowiem nie usłyszała tego dość dobitnie, wydawało się mniej dotkliwym.

świetnie, przez zamułę usera ostrzegającego o nieobecności na sb Amiru znów straciła Keina. Ha ha ha. Sama userka się uśmiała co nie miara. "Kocha - poczeka", Kein nie poczekał. Trudno. Jakoś sobie poradzimy, każde pójdzie w swoją stronę i tyle. Cudownie, że basior jak zawsze wyciągnął zbyt pochopne wnioski, związek z Ami spisując na straty. Chce - niech za nim lata; w końcu ona zawiniła na skutek życia osobistego userki. Powoli zaczynam mieć dość, bo i czuje się z lekka... spychana na ubocze, raz za razem. NIeważne. O ile Amiru miała wcześniej wątpliwości, o tyle widząc, jak kruk znika powoli wraz z elementami wyposażenia Keina, poczuła, że stanowiło to pewien znak. Kein wciąż nie był dostatecznie zmotywowany. Nadal nie był pewien, czego chce. Nadal składał obietnice bez pokrycia. Miał poczekać, pojawić się, kiedy da znać. A tymczasem? Uciął wszystko, olał, zignorował. Nie zależało mu. Ami odkryla w sobie księżniczkę, o którą należy się starać. Która zasługuje na to, aby poczekać, skoro to się obiecało. Albo znów zbyt wiele wyciągała z jego słow. Poczuła - po raz pierwszy w życiu - iż nie chce w tym uczestniczyć. Warknęła pod nosem z niezadowoleniem, nie komentując tego wszystkiego w inny sposób. Skoro taka jego wola... Tylko po cholerę znowu namieszał jej w głowie? Zaczęła podejrzewać go o to, iż tkwi w nim sadysta, lubujący się  w komplikowaniu jej życia. Oby się myliła.
Nie zamierzała za nim latać, podejrzewając, że ten sobie tego nie życzy. Całą tę szopkę zepchnęła pod "szukam taniej rozrywki, Ami nada się idealnie"; westchnięciem krótkim skwitowała stan wewnętrznego niezadowolenia. I po ptakach.