Jasna Polana

Po ostatnim spotkaniu z Kein'em czuła, iż coraz mniej pojmuje ten świat. Jakiekolwiek prawidła, które powinny były zaiste nim rządzić, przepadły z dawna; teraz zaś, kiedy liczyła na jakiekolwiek ich odbudowanie, utraciła resztki wiary w to, iż stan ten mógłby być w ogóle możliwym. Sposób chodu idealnie oddawał samopoczucie, albowiem w krokach zero było jakiejkolwiek sprężystości, a przypominały bardziej powłóczenie łapami, do którego ucieka się pewnie spora część starszych, zmarnowanych, umęczonych istot. Nie była stara. Nie była chora. Ostatnio nawet ponownie zaczynała odczuwać radość i szczęście, nie dając się jesiennej chandrze (chociaż nie było łatwo!).
Dostrzegając ogromne, łuskowate coś zatrzymała się nagle, wbijając spojrzenie w prawdopodobnie nieświadomego niczego Shierr'a. Chociaż... powłóczenie łapskami na pewno nie było najcichszym zajęciem, zatem pewnie z tą nieświadomością wcale tak łatwo oraz oczywiście nie będzie. W każdym jednak razie...
- Smok? - zapytała z niedowierzaniem, podchodząc bliżej i delikatnie dotykając tułowia bestii łapką. Jakby nie patrzyć, nie widuje się ich na co dzień. Amiru zawsze była ciekawą świata, toteż nie bacząc na to, iż mogłaby skończyć jako dobrze wypieczona przekąska musiała dać upust swej fascynacji.

Mimowolnie się zaśmiała na jego słowa. Nie był to zaś przeraźliwy rechot czy paniczny chichot; a zwyczajny, łagodny i serdeczny dźwięk wydostał się z jej gardła. Dodatkowo stłumiła jego natężenie zasłaniając z lekka pyszczek łapą. Kraniec kity wilczycy sunął spokojnie po śniegu, zbierając ze sobą drobiny zimnego puchu - na co wadera nie zwracała najmniejszej uwagi. Słowa smoka nie tyle podłechtały jej ego (bowiem znała swoją wartość i nie potrzebowała tego typu zabiegów - nie znaczyło to też bynajmniej, jakoby miała się za ideał), o ile na pewno poprawiły nastrój, który ostatnio poddawany był próbom na niemal każdym progu.
- Wybacz, że Cię obudziłam - powiedziała spokojnie, nisko skłaniając gadzinie łebkiem, zaś targane powiewem kosmyki zadbanej grzywki opadły kaskadą na jej ślepia, na moment ograniczając pole widzenia; unosząc głowę zarzuciła nią nieznacznie, by niesforne kłaczki przywołać do względnego porządku, odgarniając je na boki. Uniosła oczki na sporo większego rozmówcę, uśmiechając dziewczęco do niego. Amiru od zawsze kreowana była na subtelną, lecz silną oraz twardą kobietę; nie była ani agresywna, ani przesadnie przesłodzona. Userka ma do niej pewien sentyment (jak do większości postaci obecnych oraz tych, które zmuszona była zablokować), więc stara się postami swymi ulokować ją w okolicy 'Złotego Środka'.
- I słaby ze mnie aniołek, same kłopoty się za mną kryją. Poza tym istoty niebiańskie na pewno nie ośmieliłyby zbudzić odpoczywającego smoka. Jestem Amiru, absolutnie przyziemna oraz zwyczajna. Dawno nie widziałam żadnego smoka... - wyznała pogodnie, nadal wpatrując się w gada niczym w jakie bóstwo.
To smoki jeszcze nie wymarły? Kiedy jakiegoś widziała.... Och, nie sięga pamięcią!

Ależ Amiru nie śmiała się z niego, a do niego - w ramach reakcji na całkiem zabawne, ale cholernie miłe, słowa smoka. Od śmiechu tego biła serdeczność oraz pogoda ducha, nie zaś kpina czy szyderstwo. Jeśli zaś chodzi o dalsze zachowania samicy: na uwagę odnośnie odśnieżania przywołała na pysk poważniejszy wyraz, pospiesznie odwróciwszy łeb i zerknąwszy na ogon. Choć to może dziwne, w całej tej ekstazie nawet nie poczuła, iż kita narażoną była na chłód. Teraz, gdy samiec zwrócił jej na to uwagę, poczuła, iż zimna fala przemknęła groźnie po kicie, następnie wspiąwszy się wzdłuż kręgosłupa na grzbiet dobiegła do samej nasady łebka. W efekcie tegoż zadrżała krótko , lecz całkiem widocznie i gwałtownie. Trudno orzec, na ile winę ponosił sam chłód, a na ile podsycająca jego odczuwanie wyobraźnia wilczycy. Umysł ludzki, wilczy czy smoczy nie tak łatwym jest do pojęcia. Pokręciła z rozbawieniem głową, by zaraz uderzyć ogonem o podłoże, tym samym jednocześnie zrzucając z futerka część topiących się leniwie drobin, po części zaś podrzucając w powietrze kolejne.
- Ach, przywykłam już zarówno do chłodu, jak i ciemności... - odpowiedziała spokojnie, choć w tonie jej wypowiedzi majaczyła spora doza łagodności oraz ciepła. Nie siliła się na nie szczególnie, a raczej przychodziło jej to całkiem naturalnie, podobnie jak oddychanie czy przełykanie śliny. Taką po prostu była lub być się starała, w najgorszym razie.
- Shierr - powtórzyła w ramach lepszego utrwalenia tegoż miana. - Ach, nie tyle o odwagę w budzeniu mi chodziło, ile o to, że popełniłam nietakt. Pewnie zmęczony jesteś podróżą, chcesz odpocząć, a tu Ci się taka Ami na głowę zwala. Po prostu... Po prostu uwielbiam wszystko, co zdaje się być niecodziennym, a smoka bardzo dawno nie widziałam. Z daleka przybyłeś? Dawno? - zasypała go pytaniami, dając upust odczuwalnemu w chwili obecnej przymusowi dowiedzenia się o tejże postaci jak najwięcej. Jednocześnie odczuwała pewne skrępowanie, wywołane pokłonem, który złożyła jej istota wspaniała, mityczna, godna podziwu. Tak, tak. Amiru była jedną z tych wilczyc, które uznawały wyjątkowość tej rasy. W przeciwieństwie do sporej części mieszkańców Krainy uważała gryfy i smoki za wspanialsze od zwyczajnych wilków (albo przynajmniej równie 'dobre'), a nie za typy niższej rangi. Wszystko zależało bezpośrednio od jednostki, a nie gatunku, którego jest przedstawicielem.

Zielony pędzelek - dobrze pamiętam? Amiru, jako istota wrażliwa na szczegóły oraz na jakkolwiek rozumiane piękno, nie mogła owego cudeńka nie zauważyć. Zerknęła zatem na kraniec ogona gada, krótko i całkiem przelotnie, względnie szybko powracając spojrzeniem na regiony facjaty stworzenia. Inspirował ją oraz intrygował. Mógł pożreć? Jasne, miała tego świadomość. Niemniej jednak z nieznanych sobie powodów odczuwała konieczność przebywania z jego osobą, bo i w końcu nie wiadomo, kiedy znów napotka smoka. Przyjaznego smoka - to już w ogóle rzadkość! Wewnętrzne szczenię, ciekawskie świata i przez to - byc może! - nieco wścibskie doszło do głosu, układając w łebku samicy kolejne pytania, którymi nie omieszka zasypać Shierr'a.
-Ciemność. Wiesz, nikt od tygodni słońca nie widział - powiedziała, nieco zaniepokojona tymże stanem. Zaćmienie słońca ciągnęło się i ciągnęło, zdawało wręcz trwać w nieskończoność, co powoli wywoływać zaczynało szaleństwo u niektórych jednostek. Tak przynajmniej mogłoby się zdawać. Ile to już czasu, odkąd słońce zaszło (być może na zawsze?) Trudno orzec. Bez słońca nie tak łatwo zorientować się w porach doby...
- Jasne, czuję się świetnie. Ostatnio spotkałam kilka trudności i jestem zmęczona, ale wracam do siebie - odpowiedziała, jednocześnie zastanawiając się pokrótce nad tym, dlaczego smok nie odpowiedział na pytania. Był to dla niego niewygodny temat? A może to Amiru była zbyt natrętna i nachalna? A może nie usłyszał? Zignorował? W opcję ostatnią nieszczególnie chciało jej się wierzyć; ostatecznie jednak postanowiła tematu nie poruszać. Niechaj rozmowa samoistnie sie toczy, a na pewno więcej z niej wyciągnie aniżeli na drodze nacisków. Chyba...
- W zasadzie... Bałam się na początku, ale musiałam jakoś nawiązać z Tobą kontakt. Podziwiam Twój gatunek, a nieczęsto mam okazję spotkać smoka. Ziejesz ogniem? Lodem? Pływasz? Wspinasz się po drzewach? Latasz? Och... - zatrzymała się nagle, odruchem zerknąwszy na skrzydła samca. - Jasne, że latasz! Inaczej nie potrzebowałbyś skrzydel! Wybacz, paplam jak głupia... To z nadmiaru emocji i entuzjazmu - wyznała, uśmiechając z zakłopotaniem i w zażenowaniu strzepnąwszy prawym uchem.

- Nie wiem. Nikt nie wie. Ale powiem Ci w sekrecie, że poznałam kiedyś kosmitę o metalowej łapie. Podejrzewam, że je ukradł! Tylko... nikt mi nie wierzy - jęknęła z niezadowoleniem, przypominając sobie reakcje stworzeń, z którymi dzieliła się swoimi przemyśleniami. W zasadzie, o zgrozo, była taka istota jeno jedna - ale mniejsza o większość!
- Ale... nie ucierpię przy tym zianiu? - zapytała, na wszelki wypadek odsunąwszy się o dwa kroki. Spojrzała na smoka całkiem nieufnie, choć wcale nie było tak, aby się lękała. Przeciwnie, nie wiedzieć z jakich pobudek zaufała temu stworzeniu.
- I przysięgam, że nic mi nie jest. Ostatnio... powiedzmy, że powiększyłam rodzinę, a to wiąże się ze zmęczeniem, bezsennością i chęcią podgryzienia tętnic pierwszej napotkanej osobie, czasami, znaczy. I na pewno nie smokowi! - dodała, uśmiechając się w dość niewinny, dziewczęcy sposób.

- Ach, Ty też mi nie wierzysz... Może faktycznie tylko mi się przyśnił? - jęknęła w dość niewesołym tonie, najpewniej nie do końca właściwie interpretując rozbawienie smoka, które wyłapała w wydźwięku jego głosu. W końcu brzmiało ono wyraźnie, zatem nie mogła tego nie dostrzec, zwłaszcza, iż w pewnych sytuacjach wykazywała wręcz solidnie przewrażliwienie na punkcie braku wiary w jej słowa. Nieco ją to ubodło, z drugiej jednak strony przywykała z wolna do tego i nauczyła się niemalże wcale nie dawać po sobie poznać, iż coś zabolało. Musiała być silna, w końcu znów miała dla kogo. Poza nią jego potomkowie nie mieli nikogo, nie mieli więc żadnych szans na przetrwanie bez niej. Jako była wojowniczka (ach, nie ma to jak wcześniejsza emeryturka!) wiedziała, że okazywanie słabości, pokazywanie, co nas boli, stanowiło broń w łapach oprawcy.
- To język można łaskotać? - wypaliła, zaraz też wywaliwszy ozór i zezując zabawnie, jakoby z zamiarem spojrzenia na swój jęzor - co oczywiście okazało się zajęciem pozbawionym jakiegokolwiek sensu. Nie wiedziała o tym, bo i nigdy nie próbowała - ani na neigo spojrzeć, ani ziać ogniem. Odruchem jednak odskoczyła nieco do tyłu, kiedy samiec przystąpił do ekspresowego odśnieżania i koszenia trawy w jednym, jakby z zamiarem schowania się za nim. Nie chodziło nawet o to, iż mu nie ufała, ale o fakt, ze pochłonięta obserwacjami własnego języka nie spodziewała się, że gad tak szybko "przejdzie do rzeczy". Przyglądała się działaniom żywego miotacza ognia z niemałą fascynacją, z czasem rozdziawiając pyszczek i otwierając szerzej i szerzej ślepka.
- Tak, złożyłam jaja - przytaknęła z automatu, nadal pochłonięta wlepianiu wejrzenia w spaloną, zwęgloną trawę. W zasadzie juz nie w samą trawę, ale smoka, który się na niej pojawił. Pospiesznie potrząsnęła łbem, następnie zaś unosząc wzrok na facjatę smoczyska.
- Znaczy nie do końca! Wilki nie składają jaj. Rozmnażają się... inaczej. - A pomyśleć, iż najgorszą zmorą wadery była sytuacja, kiedy to jej własne dzieciaki podchodzą z owym pytaniem na pyszczku. Czy będzie musiała tłumaczyć dorosłemu smokowi, skąd biorą się małe wilczki? Zawsze jakaś rozgrzewka...