Jasna Polana

Czyli "muszę sie z tym przespać" sie nie uda. No, nic. Post krótkim i beznadziejnym będzie, bo roboty masa, narzeczony smsy śle - odpisać też trzeba, do tego pranie i wlosy... och, och. A sprzątania końca nadal nie widać, pomocy. Nienawidzę świąt!
Tak czy inaczej: Amiru zaskoczona była powrotem Kein'a. Na jego słowa westchnęła krótko, acz upust dając temu, że też nie jest jej łatwo. Gdyby tak Kein nieco bardziej sie tym przejmował, zamiast stawiać nagle po raz kolejny w dość... niezręcznej sytuacji. Spojrzala na wilka niepewnie, próbując się uśmiechnąć. Skarciła jednocześnie samą siebie za to, jak szybko (i jakże błędnie!) oceniła w tej chwili samca. Wrócił, prawda? Fakt, faktem nie poczekał tyle, ile by tego chciala. Nie byli razem? Och, czemu żadne z zerwań ostatnio nie rozgrywa się fabularnie (albo nie dość dobrze śledzę posty)? Tyle mnie omija!
- Mówilam, nigdy nie przestało mi na Tobie zależeć. Kocham Cię, ale boję się, że znów mnie skrzywdzisz, Kein. Po raz kolejny miałabym sie zmagać z czymś, po czym ledwo się pozbierałam ostatnio? Skąd pewność, że pewnego dnia znów nie znikniesz? Nie odejdziesz? Ja jestem pewna swoich uczuć, pytanie brzmi, czy Ty także? - mówiła spokojnie i zbyt cicho, jak na silną, pewną siebie byłą wojowniczkę. Nie umiała wykrzesać z siebie więcej energii, nie chodziło o to, iż szukała litości - bo nigdy jej nie potrzebowała. Zawsze radziła sobie bez niej, sama, z dala od tych przepełnionych współczuciem spojrzeń.

Każdy boi się odrzucenia - toteż nie tylko Kein, ale i Amiru panicznie sie tego obawiała. Myśl, że mogłaby się obudzić i pewnego dnia ujrzeć, iż nie ma go przy niej nie napawała wielokroć łamanego serca optymizmem i nie pomagała go zaleczyć, ba!, zdawała się nawet sukcesywnie niszczyć wszelkie starania, perfidnie łapiąc za nić i szarpiąc raz za razem, nie tylko rozpruwając to, co wcześniej zszyte, lecz wyszarpując też nowe kawałki, czyniąc jeszcze większe ubytki. Ogon wilczycy szczelnie otulił jej podbrzusze, a położone po bokach łebka uszka z wolna się uniosły, podobnie jak zwieszony chwilę wcześniej łebek. W błękitnych oczętach majaczyła pewna smutna nuta, jednak nie przeszkodziła ona Amiru w czymś, czego - być może - szybko pożałuje. Mianowicie doskoczyła do basiora, by pyszczkiem ocierać jego kark. Może była głupia i naiwna, może niepotrzebnie po raz kolejny łyknęła te same bajki...
- Wiedz, że jeśli kiedykolwiek zbłądzisz po raz kolejny - powrotów nie będzie - szepnęła w okolicy jego ucha, następnie delikatnie ujmując jego płatek ustami i szarpnąwszy lekko, nie po to, by urwać - bardziej w ramach przestrogi, chociaż nigdy specjalnie groźna nie była. Userce w głowie gra "Hey", bo dzisiaj z siostrą słuchała. Między innymi "Mimo wszystko" - stąd jakże mądre słowa, notabene nie mające swego początku w samym rozumku Amiru.
- Jak tamta to przyjęła? - spytała, odsunąwszy głowę i przyglądając mu się nieco nieufnie. A może klamał? W końcu już kiedyś pojawiło się gadanie, że ją zostawi - z którego wyszło tyle, co nic. Bo się zdenerwował i nieco nieopacznie pojął jej rozumowanie, jakoby nie zauważając, iż Amiru nigdy nie chciała niczyjej krzywdy. Stąd wątpienie, stąd niepewność, stąd brak zdecydowania. Ale... skoro rzecz już się skończyła nie można pozwolić, by tak świetny facet został skazanym na celibat, prawda?

Userka Ami = Zmęczona Ciapa, zapomniała napisać, że owo szarpnięcie miało być lekkim xD . Nieistotne, mleko rozlane, wypić trzeba. W każdym razie, wracając...
Może popełnia błędy - z pewnością jednym z nich było kolejne zaufanie jego osobie, narażenie się na potencjalne cierpienie. Mimo wszystko jednak pchała się w to dalej wiedząc już, jak może się to zakończyć. Jednak, szczerze powiedzieć trzeba i z łapą na sercu przyznać, nie z winy Amiru ten związek się rozpadł. Wilczyca jednak była w stanie wybaczyć, dać kolejną szansę i z całej siły starać się żyć z dala od dawnych urazów oraz bolesnych wspomnień. To też Amiru pozwoliła odejść z klasą, dając szansę na szczęście temu tutaj, nie darząc go nienawiścią ani złością. Amiru... Amiru była aniołem w wilczym ciele, dzielnie znosząc wszelkie trudy oraz znoje - niesprawiedliwym byłoyb teraz winić ją za to, iż niejako obiecała, że przy kolejnej tego typu akcji nie zgodzi się po raz kolejny na wspaniałe powroty. Mimo jej całej 'anielskiej' istoty - w tym momencie przemawiała za nią dozą egoizmu, uśpionego dotąd snem najtwardszym: zwyczajnie w świecie nie zniosłaby podobnej sytuacji po raz kolejny, zaczynając od odbudowania zaufania, na samym cierpieniu związanym z utratą Kein'a kończąc. Jeśli winić kogokolwiek - to jeno userkę; Amiru jest czysta niczym spirytus!
Nigdy nie czyniła wyrzutów, a samo stwierdzenie, że kolejnego odejścia nie zniesie nie stanowiło także oznakę czepiania się. Doprawdy należy winić ją za strach, do powstania którego przyczynil się czarny wilk? Tylko glupcy się nie boją - a ona, mimo pozorów, jakieś tam pokłady rozsądku posiadała.
- To może jakaś kolacja? Zgłodniałam! - rzuciła entuzjastycznie, delikatnie szturchnąwszy policzek samca noskiem. Postanowiła na razie nie zamartwiać się tym, na co nie ma wpływu. Skupiała się na bieżącej chwili, tej tu i teraz. Na Keinie, który zdawał się być jednocześnie nierealnym marzeniem oraz dosięgalnym, możliwym do utulenia kompanem. To jak z zakrapianą imprezą: nie ma co przejmować się kacem, ale należy cieszyć doborowym towarzystwem, chwilami poświeconymi na zabawę oraz tym, że kieliszek wciąż się napełnia - raz za razem.

Oj, bardziej niż bardzo głupie. Amiru bowiem zamierzała je odbudować, niemniej jednak nie można oczekiwać od niej, że nastąpi to już, teraz, nagle, w okamgnieniu. Wszakże na to potrzeba czasu: dni, miesięcy, może lat. Czy Kein'owi wystarczy cierpliwości? Cóż, czas pokaże. Ach, jakże wiele od niego zależy! Od czasu, choć od wilka w sumie wcale nie mniej...
Kiedy z jednej strony jest dobrze, a z drugiej - źle, najrozsądniej jest stanąć na środku. Wtedy nie jest może wspaniale, chóry anielskie w tle nie śpiewają, fanfar nie słychać - ale można żyć z uśmiechem na pysku. Na to stawiała obecnie Amiru. Złoty Środek. Nie ufa w pełni - ale nie pozwala przez to odczuć wilkowi, że coś jest nie tak. Może nie potrafi obdarzyć go całkowitym zaufaniem, ale dziennie podaruje mu jej element, z czasem zlepiwszy wszystko w ogromną, wspaniałą całość. Mawiają, że wazon raz rozbity i sklejony nigdy nie jest już taki sam - jednak świat i czasy idą do przodu, nowe technologie na pewno pomagają i ten problem rozwiązać!
- Ja... nie chcę go używać, Keinie. Nie w stosunku do Ciebie. Nie można budować związku na podejrzeniach... - mówiła spokojnie, acz na jej pyszczku nadal majaczył nieco nieśmiały, jakby niepewny swej słuszności, uśmiech. Czuła, że medaliony przyjmować nie powinna, jednak bała się nawet o tym powiedzieć. Znaczy... nie tyle bała, ile podejrzewała, jak będzie. W końcu ostrzegl, iż zwrotów nie przyjmuje, dlatego spojrzała na wisior, pozwalając mu pozostać na swej szyi. Może się przyda, ale z drugiej strony... Mógł przydać się wojownikowi - i to na pewno wcale nie mniej! Przekonana jednak co do jego rozsądku wiedziała, iż jest świadom tego, co robi i wie, czym to grozi. Dlatego uśmiechnęła się pewniej, skinąwszy łebkiem.
- Dziękuję, mój drogi. I oczywiście, że nie narażałabym Cię na dodatkowe wysiłki i - nie daj Boże - rany. Swoją drogą... Gdzie tak oberwałeś? Co się działo? Powinnam się martiwć? - spytała, zaraz po tym lekko zagryzając dolną wargę. Za dużo pytań. Zwolnij, bo go przestraszysz! Jest dorosły i na pewno nie chce, abyś mu matkowała.

Amiru zamarła. Matko, matko, matko! Umarł! Cholera, Amiru, zabiłaś go! Chyba ma śmiertelne uczulenie na pytania, szybko, usta-usta! ...
A nie, nie. Żyje. Obejdzie się bez masażu serca - i dobrze, bo łapeczki samicy spoczęły już, już na jego klatce piersiowej, jednak szybko je cofnęła, dostrzegając, iż samiec podejmuje próby podniesienia się. Dźwięk ją przeraził, zupełnie, jakby mózg mu eksplodował, lecz - na logikę! - musiałoby to rozwalić głowę, prawda? Zamrugała nerwowo, wysłuchując samca, którego oczywiście próbowała wesprzeć, gdy on się podnosił. Obiad poczeka, nie umrze z głodu. Prędzej padnie Kein, bo kto mógłby długo żyć z pękniętym mózgowiem?
- Wolałabym, aby nie czekała Cię śmierć, dlatego idziemy do lecznicy! Obiad nie zając, nie ucieknie! - zauważyła, chociaż - paradoksalnie - miała ochotę właśnie na kłapoucha. Spasione przed zimą mogły stanowić łatwy, a smaczny i tłuściutki, łup. Mięcho musi być utuczone, prawda? Spojrzała z niemym strachem wymalowanym na facjacie, by zaraz dodać:
- I nie przepraszaj, Kein. Obiecaj tylko, że nie umrzesz, bo inaczej Cię zabiję - próbowała zażartować, widać jednakże, z jakim efektem jej to wychodziło.

Spojrzała przepraszająco: Amiru na Shierr'a, userka na Keina. Bez przedluzania, bo odpisów kilka nade mną wisi, nie wiem, kiedy znów znajdę chwilę. Skinęła Ami zatem głową, by następnie ruszyć z Keinem w stronę lecznicy. Nie przejmowała się pragnieniem samodzielności oraz samowystarczalnością wilka, szła tuż obok niego, podpierając lekko jego bok.

zt.

Natuś Pan Nataniel uznał, że jego gest był nie dość wymowny. Przekartkował więc znów notatnik. Tym razem nieco czytelniej, napisał:

"Nie wiem, było od kiedy pamiętam. Nie jestem magiem. Chcesz pogłaskać? Jest śmieszne w dotyku"

Wilczek pokazał nowemu znajomemu kartkę. No... Chyba znajomemu. Chociaż w sumie, czy można za znajomego uważać kogoś, kogo imienia się nie zna?
Swojego imienia Natuś również nie podał, ale nie z braku uprzejmości, a zwyczajnie dlatego, że bardziej zainteresowany był kwestią natury Zewnątrz i miał mało wolnego miejsca na pisanie.