Ponura Puszcza

Kein może i się zdziwił i to bardzo jak Gehenna tak zareagowała. Dla niego to było... mało powiedziane, że przyjemne i dziwne jednocześnie. No okej, tak reaguje wiele osób, jednakże takie coś po demonicy? Nie była sobą.. okej, nieważne trzeba się przyzwyczaić po prostu do tej mocniejszej strony. Przynajmniej Kein wie, że mimo wszystko ma swoją siostrę tam.. w środku... że istnieje. Żyje. To jest dla niego najważniejsze i tyle mu starczy.
- No więc witam demona ponownie. - rzucił najbardziej oschle jak potrafił. Musiało to go na pewno zaboleć.. bo taki nie był, ale no cóż.
Wstał i w końcu był przygotowany do opuszczenia tego miejsca raz na zawsze. Wiedział, że nie ma zbytniego sensu zostawać tutaj na dłużej, bo w końcu Gehenna ma też i swoje życie.
- No dobra... czas abym się przy okazji w końcu zbierał. No chyba, że masz jakiś dobry pomysł dlaczego miałbym tutaj teraz zostać. - rzucił nerwowo, po czym zwyczajnie się odwrócił i przeciągnął. Co teraz?

- Ależ kimże ja jestem, by próbować wpływać na Twoje decyzje? - mruknęła demoniczna obojętnie, machnąwszy krótko ogonem. Wstała, aby następnie okrążyć wilka kilkukrotnie, oblizując z wolna kufę. Łapy stawiała ciężko, jakby nie dbając w ogóle o to, co i gdzie rozdepcze. W końcu nie jej to problem, nieprawdaż? Ogon - posiada jeden, żeby nie było - uniosła nieznacznie, by podczas okrążania wilka krańcem jego smyrać delikatnie samca.
- Raptem puchem marnym. Jutro będę jedynie nic nieznaczącym wspomnieniem - szeptała, by za moment ponowne pojawić się na przeciwko samca. Na jej pysku wciąż gościł ten sam grymas, zaś płomyki zdawały się być odrobinę większymi, niż przed momentem.
- Aż szkoda, że podeszłoby to pod kazirodztwo. Spodobałeś mi się - mruknęła, po czym ruszyła z wolna przed siebie, opuszczając temat. Nie szybko, więc zapewne usłyszy jeszcze pełne gniewu i być może nienawiści słowa, którymi zaiste uraczy ją jeszcze brachol.

zt.

Kein ogólnie nie chciał zbytnio komentować jakichkolwiek słów Gehenny. Z każdą jej wypowiedzią się nie zgadzał, poczynając od wpływania na decyzji, a kończąc na kazirodztwie. Nie jest to dla niego... powiedzmy, że miał zwyczajnie inne zdanie aniżeli ona.
Wpływać może, bo to w końcu mimo wszystko rodzina. Kein skoczy w ogień za siostrą jeśli od tego zależeć będzie jej życie..
Wspomnieniem nigdy nie będzie, ten czarny wilk postara się aby ją jeszcze spotkać i to jak najszybciej się da. Ma się różne sposoby, ale wpierw trzeba ogarnąć kilka ostatecznych spraw.
Tak - Kein jeszcze nie jest po zemście w tym temacie.
Spodobał jej się? Dobra, ta wadera ma bardzo mocno poprzewracane w głowie, ale mówi się trudno. Czarny kruk wylądował na grzbiecie basiora, po czym oboje w końcu opuścili temat.

ZT.

Szare oczy zabłysnęły srebrnawym blaskiem pomiędzy bujnymi zaroślami. Przez las przemknął chichot, dość nietypowy, na pewno nie należący do tych radosnych.. miał on w sobie pewnego rodzaju specyfikę, jakoby nutkę szyderstwa. Ale skąd to się wzięło? Nie wiadomo. Z wcześniej wspomnianych krzaczorów zgrabnym, kocim ruchem wyłoniła się biała drobniutka wilczyca o bujnej blond grzywie z czerwonym pasemkiem. Niespokojnym wzrokiem rozejrzała się dookoła siebie, co chwila przymykając powieki, a tym samym zahaczając policzki wachlarzem długich ciemnych rzęs. Na jej kufie widniał szeroki, nieco przerażający uśmiech, ukazujący śnieżnobiałe kły idealnie kontrastujące się z lśniącymi średnio kolczykami w wargach. Aj Mizu, Mizu.. jak Ciebie dawno tu nie było. Dosłownie po chwili czujnego wyłapywania czyjejś obecności w pobliżu, niedbale siadła na zadku i odetchnęła z ulgą. Była tutaj sama.. całe to miejsce było do jej dyspozycji! Mogła się turlać, biegać, skakać po drzewach, wszystko czego zapragnęła, "hulaj dusza - piekła nie ma!". Zamknęła oczy, jej uśmiech nabrał nieco przyjemniejszego wyrazu, a z jej gardła dobiegł odgłos, przypominający mruczenie.

Mizu postawiła duże, wręcz nietoperze uszy na sztorc bacznie nasłuchując. Mimo świszczącego przez mały tunel wiatru, mogła dokładnie wsłuchać się w znajdujący się niedaleko niej szelest. I nie, na pewno nie było to nic drobnego, na co w razie niechcianej sytuacji mogłaby zapolować bądź też zaatakować. Zresztą gdzie taka wątła istotka miałaby cokolwiek skrzywdzić? A no tak, w ostateczności, gdy włączy jej się instynkt jest do tego zmuszona. Ale nie odrywając się od fabuły (co ostatnio zaczyna zdarzać mi się stanowczo zbyt często), Mizu delikatnie wspięła się na tylne łapy, przednie pozostawiając bezwładnie opadające w dół, gdyby tak przyjrzeć się jej pod innym kątem, mogłaby nawet przypominać surykatkę! Rozejrzała się ponownie, lustrując wszystko dookoła, następnie zatrzymując spojrzenie uważnych oczek na poruszających się zaroślach. Nie, nie, nie, co jak co, ale to do normalnych rzeczy się nie zalicza. Żaden normalny krzak nie rusza się ani nie przemieszcza. Choć z drugiej strony, zawsze to lepsze niż miałby zacząć mówić bądź też patrzeć, wtedy można by zacząć się martwić, ot co! I pewnie, gdyby Mizusiowa nie dała się ponieść własnej wyobraźni zdążyłaby uchronić się przed atakiem nieznanego napastnika. W jednym momencie poczuła uderzenie, którego siła rozeszła się po jej całym ciałku, łapki zaczęły tracić równowagę, a ona poddając się grawitacji runęła na plecy. Umiera.. pewnie tak wygląda śmierć! Zimne uczucie rozchodzące się po ciele, twarde podłoże, dziwny zapach w powietrzu! Moment, coś tu nie gra. Podniosła delikatnie jedną z powiek, a cały jej świat przysłonił.. właśnie. Czy to ptak, czy samolot? Nie, to super gryf!
Jednym, szybkim i zwinnym ruchem przewróciła się na brzuch i podnosząc się na łapkach odskoczyła niczym poparzona w tył. Jak ona dawno nie widziała tych stworzeń!

Przez krótką chwilę przyglądała się z zaniepokojeniem młodemu gryfowi, z najeżonym delikatnie na grzbiecie futrem. Ach, Mizu, jeśli chodzi o Twoje pojedyncze zachowania, stanowczo zdziczałaś, musisz myśleć nad tym co robisz! Zmarszczyła brwi i długim krokiem na zgiętych łapkach z przybliżonym tułowiem do ziemi ponownie zbliżyła się do skrzydlatego. Stojąc tuż naprzeciwko niego klapnęła na szanownych, kościstych czterech literach i przekrzywiła główkę. W malcu było coś pociesznego. Nieporadnie leżał na grzbiecie, jakby sam do końca nie wiedział jak wstać. Coś jak żuk przewrócony do góry nogami, leżący na pancerzyku, czekający jedynie na wędrownego spacerowicza, który ulituje się nad biedakiem i poda mu pomocny patyk. Uśmiechnęła się mimowolnie, znanym szerokim uśmiechem, mającym w sobie coś niepokojącego, jednak w tym wypadku nikt z jej otoczenia nie miał czego się bać. Wszystko byłoby pewnie dalej w jak najlepszym porządku gdyby nie nagły stan przed padaczkowy u malucha. Uśmiech zgasł, a w jej wielkich oczach pojawiła się odrobina troski. Już miała zbliżyć się jeszcze bardziej, otworzyć pyszczek i uraczyć gryfiątko kilkoma słowami, które może mogłyby je podnieść na duchu gdyby nie nagły krzyk samczyka i ponowne uskoczenie do tyłu. Aj, Mizuś, ty płochliwa istoto. Gdyby tego było mało, Mizu wybuchnęła śmiechem, niekontrolowanym, co suma summarum można by jej wybaczyć. Szybkim ruchem złapała ząbkami jakiś badyl i podbiegła do gryfa od strony jego głowy. Delikatnie pacnęła go gałęzią w łepetynę, nieporadnie bo nieporadnie, aczkolwiek.. liczy się gest! A ona miała na celu wyrwanie samczyka z histerii, w jaką chwilowo popadł.

Na mnie również już pora, jako że zostało mi jedynie 5h snu, tak więc dobranoc! ;3

Wypluła gałąź z pyszczka i przez zaciśnięte ząbki znów zachichotała. To gryfiątko było przezabawne! Jak ona dawno już nie spotkała tak pociesznego stworzenia. Ale może to ze względu na rasę bądź na wiek. Szczenięta zazwyczaj też należały do uroczych, jednak miały do niej zupełnie inne podejście niż gryfi samczyk.
Uśmiechnęła się szeroko, gdy usłyszała pytanie. W jednej krótkiej chwili wyraz jej pyszczka zupełnie się zmienił, przypominała Skazę z Króla Lwa w momencie gdy mówił Simbie o Cmentarzysku Słoni (co ja mam ostatnio z tym Królem Lwem? o.o) Stawiając długie kroki powolnie okrążała samczyka.
- No nie wiem, nie wiem.. musiałabym się zastanowić.. - Odpowiedziała zamyślonym głosem wbijając wzrok w jakiś istniejący tylko dla niej samej punkt wśród zarośli. - Może zjem, może nie zjem.. Musiałabym tylko zastanowić się w jakiej postaci.. na ciepło czy może jednak na zimno. - Przysunęła łapkę do kufy w myślicielskim geście i zatrzymała się tuż nad głową malca, uśmiechnęła się wyszczerzając ząbki.
- Co byś wolał?

Czekała w milczeniu na odpowiedź, a jej hieni uśmiech stopniowo się zmniejszał. Jeszcze w pierwszym momencie była skłonna pomyśleć, że malec albo się wystraszył tak, że słowa ugrzęzły mu w gardle, albo że zasnął z otwartymi oczami. Nic nie było pewne, a po dzieciach - nieważne czy wilczych czy też nie - można było się wszystkiego spodziewać. Przybliżyła do niego delikatnie pyszczek chcąc mu się przyjrzeć, przecież musiał dawać jakieś oznaki życia, chociaż te najmniejsze.
- Auć! - Zawyła krótko od razu, machinalnie siadając na zadku i łapiąc się przednimi łapkami za bolący nos. Przez chwile siedziała tak patrząc na niego zmartwiona, przy okazji nieświadomie robiąc zeza. I gdy ból delikatnie zmalał spojrzała z niezadowoleniem na gryfa.
- Dobry pierzasty! Nie wolno tak! - Pewnie jeszcze jak na złość za chwile nos zacznie jej puchnąć, jak na złość, aby dodać jej tylko komizmu. Mała, wychudzona istotka z olbrzymim nosem, który mógłby konkurować z Rudolfem! Opuściła łapki ponownie zwracając uwagę na malca, tym razem będąc już nieco spokojniejszą.
Westchnęła. A więc to tak, samczyk na chwilę obecną chyba nie posiadał zbyt bogatego zasobu słownictwa. Zarówno jesli chodziło o jego rozumienie, jak i posługiwanie się nim. Uśmiechnęła się, przesłodkie, doprawdy.
- Owszem, ciepło jest ciepłe.. i na pewno lepsze od tego co się dzieje teraz. - Drugą część zdania jakoby wymamrotała niewyraźnie sama do siebie. - Co tu robisz Maluchu? - Zapytała mając nadzieję, że pytanie jakiego użyła, nie sprawi mu zbyt dużych problemów. Dopiero teraz dotarło do niej, że mógł się zgubić, potrzebować swojego rodzaju pomocy. No cóż, do opiekuńczych nie należała. Nigdy nie miała okazji zajmować się szczeniakiem, więc gryfiątko stanowiło poważniejszy problem.

Wspomnień? Jak można było szukać wspomnień? Znaczy.. to mogła być przenośnia, swojego rodzaju metafora. Ale raczej do takich zabiegów, wręcz literackich, na pewno nie uciekałoby się młode. Zastanowiła się chwile w milczeniu, spuszczając wzrok. Co mogło mieć na myśli gryfiątko? No nic, może pociągnie go za język.
- No nie wiem, a czym właściwie są? - Zapytała podnosząc oczka na samczyka. Jego wielkie żółte ślepia wypełniały ją dziwnym niepokojem. Już wiadomo dlaczego dzieci w horrorach są tak przerażające, Julian idealnie nadawałby się do takiego filmu grozy, wyłaniający się z ciemności, w najgorszych koszmarach i w momentach, w których nikt by się go nie spodziewał. Brrr, aż dreszcz przechodzi. Dzieci są najgorsze.. i demony, tak.
Zaśmiała się krótkim rechotem na jego pytanie. Tak, pisklak musiał być bardzo młodym, skoro jeszcze nie wiedział, że jej majestatyczna rasa zwie się wilkami. Ale tak na poważnie.. Tę Krainę przeważnie zamieszkiwały wilki, rzadziej gryfy czy smoki, dlatego też Mizu była zdziwiona jego niewiedzą. Ale malcowi miałaby nie wybaczyć?
- Nie, nie.. ja jestem wilk. - Chciała dodać jeszcze "-iem" ale może na razie lepiej bez odmian, tak wzorując się na sposobie mówienia Julka. Brr.. znów te oczy. Przeniosła spojrzenie na jego dziób, tak - będzie rozmawiała z jego dziobem!

Aj, Mizu nawet gdybyś była w stanie - nigdy nie mogłabyś zostać matką. Może to dobrze, że zostałaś obdarowana tą swoistą wiecznością? Nic takiego jak ciąża Ci nie grozi, a i z cieczką nie musisz się męczyć. Cud, miód i orzeszki! Ona miała stanowczo za mało cierpliwości. Dla niej szczeniaki mogłyby być z góry wykształcone, zaznajomione ze światem i panującymi na nim regułami. Ale nie mogła przecież mieć pretensji do małego gryfiątka, które nic nie zawiniło. Przecież nie ono zarządzało "porządkiem" świata, wprowadzając takie, a nie inne prawa. A zresztą.. z wiekiem i tak nabędzie potrzebną wiedzę, zachowania, cechy i wszystko co w lepszy bądź gorszy sposób mogłoby go ukształtować. Jednak.. gryfy, które poznała, z reguły były inteligentnymi stworzeniami, tak więc o tego malca nawet się nie martwiła.
Zaśmiała się krótko na słowa malucha, pogłębiając jedynie swoją garbiącą się postawę. Kręgi kręgosłupa zdawały się przylegać na tyle mocno do cienkiej, białej skóry, jak gdyby zaraz miały ją przebić. Nawet krótka sierść w żaden sposób tego nie kamuflowała.
- Aj, mój drogi.. emm.. - No tak, nie znała imienia pierzastego. A gdzież jej maniery! Ona sama nawet się nie przedstawiła. Ale nawet nie miała pojęcia jak wybrnąć z niezręcznej dla niej sytuacji i jak to wtrącić. Choć z drugiej strony.. małemu mogło nie robić to w zasadzie większej różnicy. Odchrząknęła krótko. - Wspomnień nie można znaleźć, one znajdują się.. - Podeszła nieco bliżej i uniosła łapkę, delikatnie przyłożyła ją do czoła Julka. - ..w twojej głowie, dokładniej w pamięci, która po prostu.. pokazuje Ci pewien obraz, tego co się kiedyś zdarzyło, bądź osób, które kiedyś spotkałeś. - Nah, nie miała nawet pojęcia czy długa wypowiedź nie będzie zbyt skomplikowana dla malucha i czy przypadkiem nie namiesza mu w głowie. No, miała nadzieję, że tak nie będzie. Ale przyglądając się także jej postaci, nie da się ukryć, że nigdy nie była dobra w tłumaczeniu. - Dlatego nie, nie musisz ich spotkać, bo już je masz. Przypomnij sobie, gdzie byłeś.. em.. poprzedniego dnia? - Zmarszczyła brwi przyglądając się Julianowi. Nie, poprawka. Jego oczom, ich nie dało się po prostu omijać wzrokiem! One były wszędzie, przyciągające spojrzenie. Brr.. prześladują ją. Jeszcze się okaże, że gryfiątko robi to świadomie, z premedytacją, a w rzeczywistości jest wybitnym naukowcem. Potrząsnęła łbem.
- A, i mów mi Mizu. A ty jak masz na imię, pierzasty?

Ach, nie martw się, mnie łapie to samo. Zmęczenie, jakieś swojego rodzaju przygnębienie. Ale to może przez rozkoszne towarzystwo podręcznika i notatek z historii, oraz wojen i kryzysu Rzeczypospolitej z XVII w. Tak, to może być to.
- Aaaa! No rozumiem, rozumiem. - Kiwnęła twierdząco głową i zamarła w chwilowym zamyśleniu. Było niemożliwym, żeby młody gryfik nie wiedział o czym mówił. Wbrew pozorom prawił mądrze, więc zarazem poprawnie. Może nie do końca wiedział jak się wysłowić, ale nadawał wypowiadanym zdaniom sensu, niezaprzeczalnie. - Czyli w zasadzie.. tworzysz wspomnienia, nie szukasz, a tworzysz. - Uśmiechnęła się do niego, wstając z siadu. Wlokąc leniwie długimi łapami po ziemi podeszła do jednego z drzew i stanęła na tylnych łapach, przednimi zaś opierając się o pień. Zadarła łeb do góry i przez krótką chwilę przyglądała się gałęziom. Co jakiś czas strojąc uszami, przekrzywiała delikatnymi ruchami głowę w lewo. Choć jak się po chwili okazało wypatrywała w zasadzie.. sama nie wiedziała czego. Zdawało jej się iż usłyszała jakiś niewyraźny szelest. Aczkolwiek mógł być to zaledwie ptak czy też nietoperz, kto wie.. Odskoczyła delikatnie od drzewa i przechadzając się dookoła pisklęcia, podziwiała okolicę, zerkając na pierzastego kątem oka.

Tworzyła wokół pisklęcia coraz to większe okręgi, po których niewidocznej linii się poruszała, jednocześnie pozwalając mu swobodnie się poruszać. Z ciekawością obserwowała to co będzie robił, w swoim umyśle kodując każdą z czynności, analizując zachowanie malca. Dopiero po chwili zorientowała się, że robi krok w krok, ślad w ślad to samo co ona sama. Uśmiechnęła się delikatnie lewym kącikiem pyska, nieumyślnie obnażając białe, drobne kiełki. Jednak nie mogło być to w jakikolwiek sposób negatywnie odebrane, bo było w tym coś urokliwego. Bo kto mógłby zauważyć w tym cokolwiek powiązanego z agresją czy niebezpieczeństwem, jeżeli taki właśnie gest wykonywała istota w szczenięcej postaci? No nikt.
- Hmm.. - Zamyśliła się krótko, zatrzymując się i przyklepując przednimi łapkami glebę. - Tworzyć możesz.. historię! Tak, historię! - Machnęła bujną blond grzywą, która niesfornie opadała jej na oczy, co po dłuższej chwili stawało się po prostu drażniącym. - Znajdować natomiast możesz.. skarrrby. - Odpowiedziała mrużąc powieki, tym samym okrywając policzki długim wachlarzem ciemnych rzęs, a przy okazji w słowie "skarby" przypadkowo przedłużając literkę "r" i nadając jednocześnie wyrazowi dość dziwnego brzmienia. Podeszła do niego delikatnie się garbiąc i zadzierając łeb do góry, przyglądała się temu co wypatrzył - albo i nie - Julek.

Drgnęła delikatnie, następnie stawiając stanowczy krok łapką do przodu, drugą utrzymując w powietrzu, gotowa doskoczyć do malca gdyby potrzebna była mu pomoc. Skarciła się automatycznie w pamięci, nie rozumiejąc skąd u niej takie zachowanie. Po pierwsze - dlaczego miałaby się przejmować malcem? No cóż, ponoć w każdej istocie płci żeńskiej budzi się, w którymś momencie instynkt macierzyński, chociażby jego przebłysk! Ale w niej? Ona była daleka od takich.. przebłysków, nie miała z nimi żadnego powiązania. A po drugie - przecież to, że był stworzeniem uroczym i pociesznym, co już niejednokrotnie przemknęło jej przez głowę nie było dobrym argumentem, aby przeszkadzać w uczeniu się życia na własną rękę, tfu! - łapę. Jakby nie patrzeć, uczenie się na własnych błędach, choć jest nieprzyjemnym, to jednak najbardziej skutecznym.
"Co to historia? Co to za skaby?" głos malca niósł się po jej drobnej główce. Oho! No to się wpakowała. W zasadzie niby tak proste słowa, ale gdy przychodzi co do czego i trzeba je zdefiniować, sprawa staje się trochę bardziej skomplikowana.
- Hm.. więc.. - Ruchy jej puszystego ogona przybrały nieco żywszego tempa, delikatnie ujawniając jej zakłopotanie. Musiała użyć właściwych słów. A skąd mogła wiedzieć, jakie są właściwymi według gryfiątka? - ..historia to takie coś, co już się kiedyś zdarzyło. Wszystko co było kiedyś. Nawet wczoraj, albo moment, w którym się tutaj znalazłeś! Też jest historią! - Szczeknęła zadowolona z siebie, choć nie do końca pewna czy aby na pewno tak powinna to przekazać. - Skarby natomiast to rzeczy przez kogoś znalezione, na przykład przez Ciebie, które.. są dla Ciebie ważne, mają wysoką wartość. - Ugryzła się w ostatnim momencie w język, jednak nieco za późno. "Wartość, wartość, zastanów się dziewczyno co paplasz! Grr.." skarciła się ponownie w myślach. Jednakże nie chcąc dać czegokolwiek po sobie poznać, trzymała kąciki pyszczka wciąż skierowane ku górze.

Ach, gdyby tylko była jego matką byłaby wręcz teraz wniebowzięta, po usłyszeniu mądrych słów jakie malec wypowiedział. Uśmiechnęła się szeroko, naprawdę, nie spodziewała się tego zbytnio po nim. A tu proszę, jak potrafił zaskoczyć. Nie miała wątpliwości, kiedyś wyrośnie na bardzo inteligentne stworzenie, więc nie musiała się nawet martwić, że sobie nie poradzi. Ale moment, moment.. dlaczego miałaby sie martwić?! Tfu, nie nie nie. Nie miała do tego najmniejszych podstaw!
- Tak, dokładnie, są skarbem historii. - Podniosła łapkę i poczochrała mu piórka na czubku głowy, jak niekiedy filmowo zdarza się to u rodzeństwa, w sympatycznych gestach. Wystawiła długi, rozdwojony i tęczowy język, zadzierając go do nosa, delikatnie po nim przejeżdżając.
- Oczywiście, że można go dot.. - Zatrzymała się w połowie zdania w momencie gdy poczuła gryfią łapkę na swojej łopatce. W zasadzie bylo to dosyć dziwne i całkiem nowe dla niej.. hm.. przeżycie? Doświadczenie? Coś w ten deseń. Nikt nigdy jej nie głaskał i nawet jeśli było to miłym, jednocześnie ją peszyło. Kocim, zgrabnym ruchem cofnęła się do tyłu, zachowując dystans między sobą a Julkiem.
Podniosła na niego spojrzenie, a w jej oczach dało się zauważyć tańczące, radosne iskierki, które były skutkiem na kolejne słowa odnośnie "skarbu". Wiedziała, że pisklę mogło samo nie rozumieć sensu swojej wypowiedzi, ale to nie znaczy, że nie mogło jej się zrobić miło i sympatycznie. Uniosła delikatnie kąciki pyska do góry, a jej uśmiech nabrał ciepłego wyrazu. Ostatni raz tego typu słowa słyszała od Hariego. Oj Hari, tak dawno go nie widziała, tak bardzo było jej do niego tęskno. A niewiedza na temat tego, dlaczego zabronił jej się z sobą samym spotykać jedynie wzbudzała w niej gniew. Przymknęła powieki, a po jej pyszczku przeszedł szybko i niezauważalnie grymas.
- Hm.. Wartość? - Powiedziała uprzednio cicho odchrząkając, w myślach ponownie siebie karcąc. Nie znosiła gdy emocje przejmowały nad nią kontrolę, a szczególnie te związane ze wspomnieniami.