Ponura Puszcza

Aj, Mizu nawet gdybyś była w stanie - nigdy nie mogłabyś zostać matką. Może to dobrze, że zostałaś obdarowana tą swoistą wiecznością? Nic takiego jak ciąża Ci nie grozi, a i z cieczką nie musisz się męczyć. Cud, miód i orzeszki! Ona miała stanowczo za mało cierpliwości. Dla niej szczeniaki mogłyby być z góry wykształcone, zaznajomione ze światem i panującymi na nim regułami. Ale nie mogła przecież mieć pretensji do małego gryfiątka, które nic nie zawiniło. Przecież nie ono zarządzało "porządkiem" świata, wprowadzając takie, a nie inne prawa. A zresztą.. z wiekiem i tak nabędzie potrzebną wiedzę, zachowania, cechy i wszystko co w lepszy bądź gorszy sposób mogłoby go ukształtować. Jednak.. gryfy, które poznała, z reguły były inteligentnymi stworzeniami, tak więc o tego malca nawet się nie martwiła.
Zaśmiała się krótko na słowa malucha, pogłębiając jedynie swoją garbiącą się postawę. Kręgi kręgosłupa zdawały się przylegać na tyle mocno do cienkiej, białej skóry, jak gdyby zaraz miały ją przebić. Nawet krótka sierść w żaden sposób tego nie kamuflowała.
- Aj, mój drogi.. emm.. - No tak, nie znała imienia pierzastego. A gdzież jej maniery! Ona sama nawet się nie przedstawiła. Ale nawet nie miała pojęcia jak wybrnąć z niezręcznej dla niej sytuacji i jak to wtrącić. Choć z drugiej strony.. małemu mogło nie robić to w zasadzie większej różnicy. Odchrząknęła krótko. - Wspomnień nie można znaleźć, one znajdują się.. - Podeszła nieco bliżej i uniosła łapkę, delikatnie przyłożyła ją do czoła Julka. - ..w twojej głowie, dokładniej w pamięci, która po prostu.. pokazuje Ci pewien obraz, tego co się kiedyś zdarzyło, bądź osób, które kiedyś spotkałeś. - Nah, nie miała nawet pojęcia czy długa wypowiedź nie będzie zbyt skomplikowana dla malucha i czy przypadkiem nie namiesza mu w głowie. No, miała nadzieję, że tak nie będzie. Ale przyglądając się także jej postaci, nie da się ukryć, że nigdy nie była dobra w tłumaczeniu. - Dlatego nie, nie musisz ich spotkać, bo już je masz. Przypomnij sobie, gdzie byłeś.. em.. poprzedniego dnia? - Zmarszczyła brwi przyglądając się Julianowi. Nie, poprawka. Jego oczom, ich nie dało się po prostu omijać wzrokiem! One były wszędzie, przyciągające spojrzenie. Brr.. prześladują ją. Jeszcze się okaże, że gryfiątko robi to świadomie, z premedytacją, a w rzeczywistości jest wybitnym naukowcem. Potrząsnęła łbem.
- A, i mów mi Mizu. A ty jak masz na imię, pierzasty?

Ach, nie martw się, mnie łapie to samo. Zmęczenie, jakieś swojego rodzaju przygnębienie. Ale to może przez rozkoszne towarzystwo podręcznika i notatek z historii, oraz wojen i kryzysu Rzeczypospolitej z XVII w. Tak, to może być to.
- Aaaa! No rozumiem, rozumiem. - Kiwnęła twierdząco głową i zamarła w chwilowym zamyśleniu. Było niemożliwym, żeby młody gryfik nie wiedział o czym mówił. Wbrew pozorom prawił mądrze, więc zarazem poprawnie. Może nie do końca wiedział jak się wysłowić, ale nadawał wypowiadanym zdaniom sensu, niezaprzeczalnie. - Czyli w zasadzie.. tworzysz wspomnienia, nie szukasz, a tworzysz. - Uśmiechnęła się do niego, wstając z siadu. Wlokąc leniwie długimi łapami po ziemi podeszła do jednego z drzew i stanęła na tylnych łapach, przednimi zaś opierając się o pień. Zadarła łeb do góry i przez krótką chwilę przyglądała się gałęziom. Co jakiś czas strojąc uszami, przekrzywiała delikatnymi ruchami głowę w lewo. Choć jak się po chwili okazało wypatrywała w zasadzie.. sama nie wiedziała czego. Zdawało jej się iż usłyszała jakiś niewyraźny szelest. Aczkolwiek mógł być to zaledwie ptak czy też nietoperz, kto wie.. Odskoczyła delikatnie od drzewa i przechadzając się dookoła pisklęcia, podziwiała okolicę, zerkając na pierzastego kątem oka.

Tworzyła wokół pisklęcia coraz to większe okręgi, po których niewidocznej linii się poruszała, jednocześnie pozwalając mu swobodnie się poruszać. Z ciekawością obserwowała to co będzie robił, w swoim umyśle kodując każdą z czynności, analizując zachowanie malca. Dopiero po chwili zorientowała się, że robi krok w krok, ślad w ślad to samo co ona sama. Uśmiechnęła się delikatnie lewym kącikiem pyska, nieumyślnie obnażając białe, drobne kiełki. Jednak nie mogło być to w jakikolwiek sposób negatywnie odebrane, bo było w tym coś urokliwego. Bo kto mógłby zauważyć w tym cokolwiek powiązanego z agresją czy niebezpieczeństwem, jeżeli taki właśnie gest wykonywała istota w szczenięcej postaci? No nikt.
- Hmm.. - Zamyśliła się krótko, zatrzymując się i przyklepując przednimi łapkami glebę. - Tworzyć możesz.. historię! Tak, historię! - Machnęła bujną blond grzywą, która niesfornie opadała jej na oczy, co po dłuższej chwili stawało się po prostu drażniącym. - Znajdować natomiast możesz.. skarrrby. - Odpowiedziała mrużąc powieki, tym samym okrywając policzki długim wachlarzem ciemnych rzęs, a przy okazji w słowie "skarby" przypadkowo przedłużając literkę "r" i nadając jednocześnie wyrazowi dość dziwnego brzmienia. Podeszła do niego delikatnie się garbiąc i zadzierając łeb do góry, przyglądała się temu co wypatrzył - albo i nie - Julek.

Drgnęła delikatnie, następnie stawiając stanowczy krok łapką do przodu, drugą utrzymując w powietrzu, gotowa doskoczyć do malca gdyby potrzebna była mu pomoc. Skarciła się automatycznie w pamięci, nie rozumiejąc skąd u niej takie zachowanie. Po pierwsze - dlaczego miałaby się przejmować malcem? No cóż, ponoć w każdej istocie płci żeńskiej budzi się, w którymś momencie instynkt macierzyński, chociażby jego przebłysk! Ale w niej? Ona była daleka od takich.. przebłysków, nie miała z nimi żadnego powiązania. A po drugie - przecież to, że był stworzeniem uroczym i pociesznym, co już niejednokrotnie przemknęło jej przez głowę nie było dobrym argumentem, aby przeszkadzać w uczeniu się życia na własną rękę, tfu! - łapę. Jakby nie patrzeć, uczenie się na własnych błędach, choć jest nieprzyjemnym, to jednak najbardziej skutecznym.
"Co to historia? Co to za skaby?" głos malca niósł się po jej drobnej główce. Oho! No to się wpakowała. W zasadzie niby tak proste słowa, ale gdy przychodzi co do czego i trzeba je zdefiniować, sprawa staje się trochę bardziej skomplikowana.
- Hm.. więc.. - Ruchy jej puszystego ogona przybrały nieco żywszego tempa, delikatnie ujawniając jej zakłopotanie. Musiała użyć właściwych słów. A skąd mogła wiedzieć, jakie są właściwymi według gryfiątka? - ..historia to takie coś, co już się kiedyś zdarzyło. Wszystko co było kiedyś. Nawet wczoraj, albo moment, w którym się tutaj znalazłeś! Też jest historią! - Szczeknęła zadowolona z siebie, choć nie do końca pewna czy aby na pewno tak powinna to przekazać. - Skarby natomiast to rzeczy przez kogoś znalezione, na przykład przez Ciebie, które.. są dla Ciebie ważne, mają wysoką wartość. - Ugryzła się w ostatnim momencie w język, jednak nieco za późno. "Wartość, wartość, zastanów się dziewczyno co paplasz! Grr.." skarciła się ponownie w myślach. Jednakże nie chcąc dać czegokolwiek po sobie poznać, trzymała kąciki pyszczka wciąż skierowane ku górze.

Ach, gdyby tylko była jego matką byłaby wręcz teraz wniebowzięta, po usłyszeniu mądrych słów jakie malec wypowiedział. Uśmiechnęła się szeroko, naprawdę, nie spodziewała się tego zbytnio po nim. A tu proszę, jak potrafił zaskoczyć. Nie miała wątpliwości, kiedyś wyrośnie na bardzo inteligentne stworzenie, więc nie musiała się nawet martwić, że sobie nie poradzi. Ale moment, moment.. dlaczego miałaby sie martwić?! Tfu, nie nie nie. Nie miała do tego najmniejszych podstaw!
- Tak, dokładnie, są skarbem historii. - Podniosła łapkę i poczochrała mu piórka na czubku głowy, jak niekiedy filmowo zdarza się to u rodzeństwa, w sympatycznych gestach. Wystawiła długi, rozdwojony i tęczowy język, zadzierając go do nosa, delikatnie po nim przejeżdżając.
- Oczywiście, że można go dot.. - Zatrzymała się w połowie zdania w momencie gdy poczuła gryfią łapkę na swojej łopatce. W zasadzie bylo to dosyć dziwne i całkiem nowe dla niej.. hm.. przeżycie? Doświadczenie? Coś w ten deseń. Nikt nigdy jej nie głaskał i nawet jeśli było to miłym, jednocześnie ją peszyło. Kocim, zgrabnym ruchem cofnęła się do tyłu, zachowując dystans między sobą a Julkiem.
Podniosła na niego spojrzenie, a w jej oczach dało się zauważyć tańczące, radosne iskierki, które były skutkiem na kolejne słowa odnośnie "skarbu". Wiedziała, że pisklę mogło samo nie rozumieć sensu swojej wypowiedzi, ale to nie znaczy, że nie mogło jej się zrobić miło i sympatycznie. Uniosła delikatnie kąciki pyska do góry, a jej uśmiech nabrał ciepłego wyrazu. Ostatni raz tego typu słowa słyszała od Hariego. Oj Hari, tak dawno go nie widziała, tak bardzo było jej do niego tęskno. A niewiedza na temat tego, dlaczego zabronił jej się z sobą samym spotykać jedynie wzbudzała w niej gniew. Przymknęła powieki, a po jej pyszczku przeszedł szybko i niezauważalnie grymas.
- Hm.. Wartość? - Powiedziała uprzednio cicho odchrząkając, w myślach ponownie siebie karcąc. Nie znosiła gdy emocje przejmowały nad nią kontrolę, a szczególnie te związane ze wspomnieniami.

Na razie? Oj gdyby tylko ona o tym wiedziała, zapewne już w zatrważająco szybkim tempie zniknęłaby Julkowi sprzed nosa. W niezauważalny sposób wstałaby na proste łapy i słuch by po niej zaginął. A może mówię nad wyrost? W zasadzie to chyba tak właśnie jest.
Cóż, Mizusiowa miała pewien dylemat, który za nic w świecie nie mogła zrozumieć. Przy każdym zachwianiu się malca, martwiła się o niego, będąc w gotowości, aby w razie potrzeby móc mu pomóc. Jednocześnie starała się trzymać dystans, bo poprzednie uczucia były dla niej tak niecodziennymi. Chociaż jakby tak się temu dokładniej przyjrzeć. Czy to na pewno mógł być ten wcześniej wspomniany instynkt macierzyński, który bez względu na wiek, może ukazać się w każdej wilczycy? Może jednak Mizu postrzegała pisklaka bardziej na zasadzie zwierzątka, co byłoby dosyć hm.. egoistycznym? Nie, raczej nie była aż tak bezduszna i raczej też nie próbowałaby takim zachowaniem przykryć swojego kompleksu, niczym Napoleon, jeżdżący wciąż konno, aby poczuć się wysokim.
Uśmiechnęła się delikatnie na słowo wypowiedziane przez gryfiego samczyka. Samo brzmienie wyrazów, których głoski pomijał było dosyć pociesznym. Więc uniesienie kącików kufy zostało wywołane niekontrolowanie. W zasadzie gdyby userka zwróciła uwagę na to ile razy Mizu musiała się uśmiechać, pomijając przerwy, wilczyca musiałaby mieć strasznie zdeformowany pyszczek. Ot, takie małe wtrącenie. Po zadanym jej pytaniu, zastanowiła się chwilę nad odpowiedzią.
- Emm.. W sumie to.. można jej mieć bardzo dużo. Im jesteś lepszym gryfem, jesteś dobry, pomocny i posiadasz inne pozytywne, to znaczy dobre cechy, tym masz większą wartość. - Czy ona widziała to w ten sposób? Jak najbardziej, aczkolwiek dawno nie miała powodów, by zastanawiać się jakkolwiek nad tym torem myślenia.

W pierwszym momencie gdy Mizu przyglądała się działaniom gryfiątka nie bardzo wiedziała co ma zrobić, ba! nie wiedziała nawet co ma o tym myśleć. Siedziała więc wpatrując się w niego prawie niczym zaczarowana albo dziecko, stojące za szybą sklepu ze słodyczami i trwała w bezruchu, jedynie co kilka sekund z wrażenie mrugając.
W końcu zmarszczyła brwi, na jej drobnej kufie pojawiło się coś na wzór niezadowolenia. Chwila po słowach samczyka podniosła swoją łapę i lekko pacnęła nią obślinioną kończynę pisklaka, niczym matka chcąca oduczyć dziecko robienia czy dotykania czegoś, nie zawsze robiąc to jednak w sposób do końca pedagogiczny. Po czym jak gdyby nigdy nic odstawiła ją delikatnie na ziemi, z dokładnością co do milimetra jeśli ktoś chciałby sprawdzić czy położyła ją w tym samym miejscu. Odchrząknęła.
- Nie, smak tutaj nic nie ma do powiedzenia! - Odpowiedziała nieco głośniej niż może nawet powinna, tracąc opanowanie, które przed chwilą tak idealnie prezentowała. A skąd u niej ta nagła zmiana nastroju? A kto ją tam wie.. taki dzień. Nabrała powietrza głęboko w płuca i z zamkniętymi oczami westchnęła i zaczęła spokojniej. - Tu nie chodzi o smak tylko o to jaki jesteś w środku. - Tutaj z lekkim zawahaniem uniosła wcześniej używaną kończynę i przybliżyła ją do klatki piersiowej samczyka, wskazując na miejsce, w którym znajduje się serce. - Czy na przykład jesteś miły i pomocny dla innych, czy to co robisz powoduje radość wśród innych i czy przywołuje uśmiechy na ich pyszczki czy też.. dzioby.

O nie, o nie, o nie. Julek zrobił najgorszą rzecz, jaką tylko mógł. Z premedytacją, bez choćby najmniejszego zawahania, wręcz z impetem wjechał Mizu na sumienie. Nawet samej userce Mizusiowej zrobiło się głupio, że tak ją poprowadziła, w momencie gdy wyobrażała sobie zmartwionego Julka, którego nieświadomie łapało swojego rodzaju poczucie winy.
Mizu, musisz być nieugięta. Nie daj sobie wejść na głowę. No bądź stanowcza! Nie no, wszyscy wiedzą, że w przedstawionej sytuacji byłoby to wręcz niemoralne z jej strony. Zniżyła nieco łeb, a na jej pyszczku pojawiło się coś na wzór smutku, może zmartwienia. Nie do końca wiedziała jak nazwać odczuwane emocje, nie do końca wiedziała jak ma zareagować. A łzy, które zaczęły napływać pisklęciu do wielkich oczu jedynie przelały czarę goryczy. Teraz to waderka czuła się okropnie, w jednym momencie chciała zapaść się pod ziemię, albo chociaż cofnąć czas o te kilka minut i nieco się opanować, trzymając emocje i ton swojego głosu na wodzy.
Machnęła delikatnie ogonem i malutkimi kroczkami podreptała jeszcze bliżej gryfiątka. Przyglądała mu się chwilę ze zmarszczonymi brwiami i cicho westchnęła. Wyciągając łapkę do góry, położyła ją na głowie samczyka i tak jak on wcześniej, delikatnie i niepewnie go po niej pogłaskała. Nie kontrolując mimiki swojego pyszczka, pozwoliła aby pojawił się na nim pewien grymas, mający w sobie odrobinę zmartwienia, troski, swoistej niepewności.
- Już dobrze, nie płacz.. - Mruknęła cicho, wbijając tym samym wzrok w ziemię. Nie czuła się zbyt pewnie w roli pocieszyciela. Jedyną istotą, którą bez zawahania mogła pocieszać, przytulać czy utrzymywać jakikolwiek bliższy kontakt był Hari. Nikomu poza tym nie okazywała jakichś uczuć czy emocji, nie próbowała także zawierać jakichś bliższych relacji. - Przepraszam, nie powinnam na Ciebie.. krzyczeć.. - Oznajmiła niepewnie wciąż nie podnosząc wzroku. Poczucie winy, które teraz wręcz pulsowało gdzieś w środku niej było nie do zniesienia! Jak ona nie lubiła czegoś takiego, zawsze starała się uciekać od jakichkolwiek negatywnych odczuć, brr..

Skuliła się delikatnie, ledwo zauważalnie nie spodziewając się tak nagłej zmiany nastroju pisklęcia. Machnęła stanowczo ogonem, przecinając powietrze, oby po chwili otulić nim tylną, chudą, wręcz patykowatą łapę. Zastanowiła się chwile wbijając wzrok w ciemne niebo, przez które zdawały się przebijać jasne gwiazdy. Ale może jej się tylko wydawało, że tak było? Może wyobraźnia podsyłała jedynie te obrazy, chcąc ukoić utęsknione za ich widokiem oczy. Wróciła spojrzeniem do Julka.
- Tak, tak.. "przepraszam". - Powtórzyła krótko, strojąc jednym uchem. Prawie identycznie jak zrobiła to userka, słysząc, że dalej będzie trzeba brać się do pracy i przygotowywania świątecznych potraw. - Jest to.. hmm.. magiczne słowo! - Szczeknęła entuzjastycznie. Nawet ona znała to określenie, które automatycznie przywołało uśmiech na pyszczek, który chwilę temu zdawał się zblednąć. - Mówi się je wtedy kiedy zrobi się coś niedobrego. Przepraszamy kogoś gdy zrobiliśmy coś, z czym czujemy się źle, a tym samym innej osobie wyrządziliśmy krzywdę. - Klasnęła radośnie w łapki kończąc jedną ze swoich wypowiedzi. Oblizała leniwie nos swoim bogato ubarwionym językiem i uśmiechnęła się pokazując kiełki, którymi zwykła dosyć często się w ten sposób chwalić - nieświadomie, ale jednak.
- Płacze się natomiast wtedy, kiedy oczy Ci się pocą. A dokładniej kiedy lecą z nich krople wody, takie jak te, które przed chwilą wytarłeś swoimi orlimi łapkami. - Machnęła kilka razy zestawem długich, gęstych rzęs, które opadły na policzki, lekko je łaskocząc. Szczęście w nieszczęściu. Bo która kobieta nie chciałaby pochwalić się naturalnie długim wachlarzem rzęs? No właśnie, gorzej gdy w przypadku wilka zdarzało się być to uciążliwym.
Wzięła głęboki haust powietrza, które w szybkim tempie wypełniło małe płucka, tym samym widocznie unosząc klatkę piersiową do góry i krzyknęła, na ten czas zamykając oczy. Gdy zabrakło jej powietrza, aby dalej wydobywać z siebie wysoki dźwięk. Nabrała go z powrotem, następnie krótko się śmiejąc. Dlaczego? Nie do mnie proszę kierować to pytanie.
- A to był właśnie krzyk. - Oznajmiła jeszcze lekko rozbawionym głosem.

Co mała, biała kulka tutaj robiła? W sumie nic bardziej kreatywnego. Oprócz tego, że musiała uciekać przed rozwścieczonym rosomakiem, któremu chciała zabrać jedzenie to teraz miała chwilę by złapać oddech. Tak sobie siedziała pod jednym z rosnących tutaj drzew i łapała w łapki końcówkę swojego ogonka. Zawsze to jakaś mniej lub bardziej zabawna rozrywka. A przynajmniej jakoś jej czas leciał. Czemu wybrała takie miejsce? Z prostej przyczyny, tutaj raczej nikt jej nie znajdzie i przynajmniej nie zaatakuje. Po chwili kiedy znudziła jej się zabawa, w łapanie ogonka po prostu wtuliła pyszczek w łapki i owinęła się ogonkiem. Odetchnęła głęboko.

Taaa... odpis po kilku godzinach.

Wadera przeszukiwała kolejne tereny w poszukiwaniu jednego osobnika. Znowu pudło. Tutaj też go nie ma! Jak ma szukać go skoro nawet nie dał znaku życia! A co jeśli... nie, raczej nie zginął. Mimo wszystko lepiej jeśli opuścił Krainę. No... chwilka. Fakt. Opuścił. Zostawił samą. Ach nic nowego. Kolejny tchórz zapewne. W sumie dla tej wilczycy to nic nowego naprawdę.
Szła tak lasem z podniesionym łbem. Musi coś widzieć ale w takich ciemnościach to nawet własnego nosa nie zobaczy! Poskutkowało to nawet nie raz zaliczeniem drzewa.
Auć. Teraz na spokojnie można iść przed siebie dalej! I.. tak do końca swojego nędznego życia.