Jezioro Błękitnej Wody.

Kankami bardzo potrzebowała małej przechadzki i to już od dłuższego czasu - odkąd tylko się obudziła, a i tak zrobiła to wyjątkowo późno, bo dopiero w południe. I choć pogoda wydawała się być niezbyt sprzyjająca (choćby ze względu na kłębowisko sinych chmur zakrywających połaciami niebo) po kilku minutach siedzenia w miejscu i rozciągania się doszło do niej, że najchętniej wybrałaby się nad jakąś wodę. Brała pod uwagę morze, jednak tam mogły pojawić się większe niż chciała fale, albo porywisty wiatr, zaś nad jeziorem - las dookoła, mały zbiorniczek i tylko lekkie zmarszczki na błękitnej tafli wody, która i tak poszarzała przez odbicie zachmurzonego nieba. Kąpać się dziewczyna na razie nie miała zamiaru, ale za to w najlepsze zaczęła truchtać wzdłuż brzegu, od czasu do czasu wykonując podskoki czy inne ćwiczenia, które nie tylko pomogły jej rozruszać mięśnie, ale także wprawiły ją w jeszcze lepszy niż zwykle nastrój. Choć oczywiście najchętniej wzięłaby kogoś za kark i przyciągnęła tu ze sobą, w tej chwili nie miała takiej możliwości. Szkoda, bo dla kogo, ale dla niej spędzanie czasu samotnie nigdy nie było tak ekscytujące jak rozmowa z kimś.

Wkurzyłam się, gdy bez powiadomienia mój internet został odłączony, a ja chciałam wysłać dosyć długiego i fajnego posta, zatem ten będzie żmudny i nudny. Przepraszam ;___;.
Właśnie po tych terenach stąpał wilczek, który dopiero co został przyjęty na te tereny, a raczej do Watahy Nocy. Ach, jak on dawno nie był w jakimś ugrupowaniu, być może zatęsknił za czyjąś bliskością! Ale do rzeczy! Wilczek w tym miejscu znalazł się na stówkę przypadkowo, nic nim nie kierowało, po prostu chciał zobaczyć, co tutaj jest takiego ciekawego, że to miejsce wychwalają! Jego drobne ciałko przemieszczało się wśród ściółki liści, którą taranował, biegnąc sobie radośnie ku jej źródła, jednak po chwili ta psotna zabawa mu się znudziła - musiał znaleźć sobie inne, bardziej interesujące i zabawniejsze zajęcie! Tak oto zaczął poruszać się nieświadomie w stronę jeziora, mając na sobie niebieskawy płaszcz, w którym wyglądał niezwykle słodko, dodatkowo jego sylwetka nie przypominała tej męskiej, wręcz przeciwnie - tą kobiecą! A może ze zapachem jest tak samo? Po chwili zauważył przeogromną górę, przy której wyglądał niczym mrówka, a na jego pyszczku pojawiło się wielkie "O", które pokazało, jakie ten krajobraz zrobił na nim wrażenie! Ale nie było tego widać z daleka, ponieważ miał na sobie swoje ludzkie ubranie. Jednak coś małego zaintrygowało, a raczej to, iż po prostu wyczuł czyjąś woń, której jeszcze nie znał, lecz była ona wilcza. Tak oto ruszył do przodu, aż zauważył piękne jezioro, którego barwy były podobne do jego płaszczu! Błękitne oczy obserwowały zza krzaków nieznajomą, która uprawiała najprawdopodobniej sport, by być w formie, w sumie - Zukiemu też by się to przydało, żeby miał bardziej umięśnioną sylwetkę, ale co tam, on woli słodycze! Gdyby wiedział, że dzisiaj w sklepie znalazłam Czekotubkę to by oszalał z radości i najprawdopodobniej by mi ją wziął, jednak już ją zeżarłam (sorry, Księżyc). Tak oto na jego szyi znalazła się skórzana torba, w której była kompletna pustka. Oby nie został zauważony przez kobietę, ponieważ nie lubi dorosłych, jakby żywił do nich urazę za to, że jest bardzo niski. Zukisaki, uśmiech! W tym swoim płaszczu wyglądał przeuroczo, jakby był czymś bardzo słodkim, jakby był... czekoladą?

Wadera biegała i wyczyniała przeróżne pół-powietrzne akrobacje będące wariantami podskoków, skrętów i przykuców jeszcze dobre kilka minut, aż lekko zdyszana i na nowo (paradoksalnie) w pełni sił postanowiła nieco zwolnić i spokojnie przejść się wzdłuż... albo nie, jeszcze trochę pobiega! I tak zaliczywszy wewnętrznego kopa znów rzuciła się przed siebie niczym szczenie dostające głupawki i poleciała wprost na krzaki - na krzaki za którymi czaił się młody przybysz. Nie ważne jakiego refleksu by nie miał nie mógł już uciec niezauważony i choć uniknął bezpośredniego zderzenia z rozpędzoną wilczycą (choć był to porządny fart) to został odkryty!
Fałdy płaszczyka zafalowały niczym wzburzone wody, prąd powietrza wytworzony przez pęd Kamci chlasnął młodego po uszach, a sama wadera zahamowała z piskiem opon gwałtownie robiąc popisowy półobrót w złocistym piachu. To, że trochę tego sypkiego daru poleciało na szczeniaka to już inna sprawa.
- Ojej! - Krzyknęła nad wyraz elokwentnie wadera i podeszła do białego dzieciaka szczerząc się radośnie.
- A ty co tu, mały? - Zapytała przyjaźnie, machając rytmicznie długą kitą - Czemu się czaisz w krzakach? Było się przyłączyć! I jeny jaki masz fajny kubraczek! Pelerynka! - Krzyknęła zachwycona porywając szczeniaka do góry, tak więc mógł się poczuć najprawdziwszym Superman'em.
- Ale ekstra! Skąd masz? Też bym chciała... Mają większe i zielone? Lubię zielony! W sumie inne kolory też, ale najbardziej to żółty i może czerwony... Ale nieważne, Kankami jestem! Kankami Ibikko dokładniej, z wędrownej watahy... znasz takie? Jak nie to ci o nich opowiem, bo jak widzę nasza tradycja zanika i już mało kto nas kojarzy (może to dobrze?), ale czekaj, jak masz na imię? Nie mogę do ciebie gadać nie wiedząc jak masz na imię! W sumie już gadam, ale to nic, nie liczy się! Hahaha!
Po ostatnim wybuchu śmiechu zamknęła się na moment i wlepiła w szczeniaka roziskrzone spojrzenie czekoladowych oczu. Co jej opowie? Jakim typem wilka jest? Czy ją polubi? A może nagle zniknie jej z oczu jak lubili czynić co poniektórzy? Pojęcia nie miała, ale już cieszyła się na spotkanie z nową osóbką. Uwielbiała poznawać nowe osoby tak jak spotykać starych znajomych. Pytanie czy inni lubili spotkania z nią tak samo jak ona z nimi?

____________________________________
Znam to uczucie >< Po prostu załamać się i powiedzieć ,,walę to... nie chce mi się". Tym bardziej dzięki, że napisałaś :'3

Młody osobnik pod względem fizycznym cały czas obserwował tajemniczą waderę tak czujnie, żeby nie został zauważony. Wilczek nienawidzi dorosłych, najchętniej by tutaj nie przychodził, ale cóż biedak ma zrobić, skoro chce mu się tym razem pić? To, co wyczyniała obecna tutaj nieznajoma było wyjątkowo dziwne, jakby dostała jakiegoś udaru lub coś, przynajmniej tak to odbierał Zuki. O, jakby dostała głupawki! Czy tak się stało? Tego nie wiedział, dopóki jego szczęście anonimowości zostało nagle przerwane, gdy zauważył, iż szarżuje na niego ta wilczyca, którą właśnie obserwował. Tak oto skrył się za krzakami, chowając pysk jeszcze bardziej w płaszczyku, a raczej w kapturku, a następnie spróbował zwiać, jako że nic mu się nie stało, ponieważ ten ktosiek w niego nie trafił. Ale młodzik uznał, iż nie ma już sensu uciekać, zatem siedział grzecznie na tyłku, mrucząc coś pod swoim czarnym noskiem. Ale co tam, dopiero wszystko się zaczyna! Nagle poczuł gwałtowne podniesienie do góry, a następnie niczym kot trzymał się tak mocno łapy nieznajomej, chociaż najchętniej by ją ugryzł, by go opuściła. Niestety, ale jego słabe ciałko i mizerne kości mogłyby zostać skaleczone podczas czegoś takiego, więc postanowił, iż powie parę słów do znajomej.
- Nie jestem mały! - wykrzyknął swoim dziwnym głosikiem, który raczej się już nie zmieni, lekko czerwieniąc się, to ze zdenerwowania, to ze zawstydzenia, jednak i tak go wnerwiło trochę, iż został uznany za szczeniaka. Postanowił jednak, iż nie będzie wnikał w swój wiek oraz wygląd, lecz coś jeszcze bardziej rozdrażniło malca, który w duchu czuł się ogromnym smokiem lub innym, mitycznym stworzeniem. - To nie jest pelerynka! To jest mój płaszcz! - właśnie w tej chwili młodzieniec zastanawiał się, dlaczego przyszedł akurat w to miejsce. Już widać było, iż paja jadem do tej kobiety, co go za dziecko uważa. Zaczął więc wymachiwać łapkami, co jeszcze bardziej wyglądało słodko! - Upuść mnie na ziemię!
Cóż, niezły początek znajomości. Być może Zuki ją polubi, ale nie na tym etapie, gdy się dowiaduje nowych rzeczy o nowej osobie i robi swoje "pierwsze wrażenie". Gdy oczy Kankami, która po paplaninie swoich słów się przedstawiła, powędrowały na błękitne oczy młodego, ten przestał na nią patrzeć, jakby miał jakieś wyrzuty sumienia, albo "nie patrzę, bo zawsze kłamię".
- Księżyc. Zwą mnie Księżycem! - oznajmił, odkrywając swoją główkę spod kapturka, żeby wadera mogła lepiej się mu przyjrzeć. I chociaż to nie jest jego prawdziwe imię, lecz ksywka, wieczny dzieciak woli, żeby na niego właśnie tak mówiono. Był na tyle malutki, że przypominał jednorocznego szczeniaka, jednak doskonale wiedział, jak wykorzystać swój niski wzrost. Mimo to chciałby urosnąć chociaż ciut wyżej, żeby czuć się na równi z innymi. Jego torba była pusta, a jak z torbą nieznajomej, hmmm? Na razie nie wyczuwał żadnego gwałtownego impulsu, który kazałby mu ukraść jaką rzecz. Na razie...

Odezwał się! Odezwał! Ah, Kankami uwiebiała kiedy się odzywali! Tak trochę wbrew pozorom, bo najpierw zazwyczaj nie dawała nowo poznanym (i nie tylko) dojść do słowa, ale potem można się było przekonać, że oczekuje odpowiedzi na wszystkie uprzednio zadane pytania. W przypadku białego nie otrzymała wszystkich, ale naprawdę mało kto przy pierwszym spotkaniu łapał jej tok myślenia. Powinna się cieszyć, że jej mały nie olał i nie wycofał się w zarośla. Ale kto chciałby ją zostawić!?
- Jak na mój gust jesteś całkiem niziutki - Odparła z nie dla wszystkich codzienną szczerością, ale bez żadnych nieprzyjemnych podtekstów i łapą porównała ich wzrost. Zuki nie sięgał jej do łopatek, więc chyba jednak się nie myliła.
- Ale płaszczyk to masz niesamowicie fajny! Kurczę, zakosiłabym ci go, ale dzieciaków nie okradam... hahaha, nie, już nie. - Poklepała go po głowie i usiadła obok nadal machając puchatym ogoniszczem. Malec był taki słodki kiedy się buntował! Kan w ogóle lubiła dzieciaki... i dorosłych... i starych... i wszystkie płci i... no, ogólnie była dość otwartą osobą. I potrafiła przyczepić się do kogoś jak guma do włosów - bez nożyczek lepiej się nie zbliżać!
- Podoba mi się Twoje imię. Tak, jest zdecydowanie cool, tylko dziwnie będzie tak do ciebie ,,Księżyc" mówić... albo nie, jest spoko! - Klasnęła i zatarła zadowolona łapki. To jednak nie był koniec ~ A gdyby Zuki chciałby od niej uciec to niech wie, że za bardzo jest złakniona towarzystwa aby go całego puścić.
- A co ty tu porabiasz co? Nie widziałam Cię wcześniej... jesteś tu od niedawna? No, oczywiście mogłam cię wcześniej Księżycku po prostu nie zauważyć, ale mnie nie powinno się to zdarzać! - Znów zaczęła wpadać w słowotok - był to u niej stan naturalny i doprawdy nie należało zwracać na to zbytniej uwagi. No, chyba, że ktoś chciał.
- A jak ci się podoba moje imię? Pamiętasz je jeszcze? Wymieniłam je tylko raz...nie, dwa razy! No, ale pod rząd, więc mogło to ujść twojej uwadze - przypomnę ci więc, żebyś nie czuł się niezręcznie kiedy w rozmowie nagle będziesz potrzebował go użyć: Jestem Kankami. Kan-ka-mi. W sumie jak chcesz możesz mi mówić Kan, lubię ten skrót. I co jeszcze... - Zamyśliła się na chwilkę i zaczęła pocierać łapką podbródek spoglądając przy okazji kątem oczu gdzieś na korony drzew. U niej myślenie przeważnie tak wyglądało.
- Nie no, już nie ma co dodawać - teraz twoja kolej! - Oznajmiła i klapnęła na brzuch tuż przed jego noskiem, by zacząć z bliska wgapiać się w niego wścibsko-przyjaznymi oczętami.

- Jednak mam trzy lata, kobieto! Trzy lata! - odezwał się (po pierwszych słowach Kankami), strzelając lekkiego focha w stronę ledwo co poznanej wilczycy, która najwyraźniej mówiła to, co jej ślina na język naniesie. Oj, nie lubił, jak ktoś wytykał mu bardzo niski wzrost, ale to przecież nie jest jego wina, prawda? To, że wygląda na jednorocznego szczeniaczka, nie oznacza, iż nim jest. Przecież niektóre wilki mogą wyglądać niezwykle staro, a mieć mniej lat niż obecna tutaj wadera, która była niezwykle przyjacielska. Szkoda, że Zuki taki nie jest, ale cóż zrobić, skoro jest kleptomanem. Widać było gołym okiem, że malec troszeczkę się zdenerwował, jednak jego emocje opadały z każdą chwilą, w której mógł wziąć głęboki oddech. Tym razem wyłapywał wszystko, co wypaplała Kankami, która najwyraźniej strasznie lubiła gadać. - Od niedawna tu jestem, dopiero co po podróży.
Westchnął lekko, patrząc swoimi błękitnymi oczyma na dziewczynę. Dlaczego ona taka jest otwarta? Przecież mogłaby przez to wpaść w jeszcze większe tarapaty niż kiedykolwiek. A w sumie, co mu tam do tego, skoro jakaś dorosła potrafi go wziąć na łapy! Przecież Zuki stałby się idealnym jedzeniem dla jakiegoś drapieżnika.
- Ja na razie nie mam nic do powiedzenia, dorosła - odezwał się lekko z nutą chamszczyzny, chociaż zyskiwał powoli niewielki szacunek do dziewczyny, którą właśnie była ona. Płaszcz falował pod wpływem narastającego wiatru, który nie był zbyt dobry dla chłopaczka, zatem jeszcze bardziej się nim okrył i go zapiął (why not?), żeby nie zmarzł. Jesień i zima to chyba jedyne znienawidzone przez niego pory roku. Jako że jest drobny to i słaby, jeżeli chodzi o fizyczne znaczenie - to tak, jakbyście wypuścili jakiegoś małego szczeniaka na podwórko, który ma sierść, lecz jest jej na tyle mało, że nie wystarcza, by utrzymać ciepło w organizmie.
Krótki, bo się spieszę do szkoły c:.

- To teraz znowu ja? Fajnie! - Dziewczyna była równie zadowolona z tej opcji jak i z możliwości słuchania. Jednak skoro chłopczyna nic do powiedzenia nie miał to wręcz niegrzecznym z jej strony byłoby teraz siedzieć cicho. Jeszcze poczułby się niezręcznie!
- ,,Dorosła" to nieźle brzmi! - Stwierdziła odnosząc się do jego ostatniego zdania - Mało kto tak do mnie mówi... w sumie to częściej wołają ,,dziewczyno", a nawet ,,panienko", hihihi... choć w sumie jesetm i panną i dziewczyną, więc chyba się zgadza... - Z nów zrobiła TĘ zamyśloną pozę i na chwilę umilkła. Na krótką chwilę.
- Z tymi trzema latami to nie ściemniasz? Naprawdę masz trzy? - Nagle zmieniła temat, ale dla kobiet to ponoć normalne, więc nie będziemy się dziwić. Oczywiście z jednej strony trudno było uwierzyć w czyjeś słowa kiedy nie zgadzały się z sygnałami, które odbierały zmysły, ale Kan nie należała do osób podejrzliwych - poza tym wolała traktować innych tak by byli zadowoleni, a więc wedle ich życzenia (o ile nie życzyli sobie ciszy) - jeżeli dzieciak twierdzi, że ma 3 lata, to dobra! Niech ma! Bo jeżeli mówi prawdę to zmiana zachowania Kankami będzie na miejscu, a jeżeli kłamie - też będzie w porządku, bo mały chce by traktowała go inaczej. Tak więc wybór był dla dziewczyny raczej oczywisty - od dzisiaj jest dla niej wyrosłym już ze szczenięctwa młodzieńcem.
- W sumie w porządku - trochę trudno uwierzyć, ale w takim razie nie będę na ciebie wołała ,,młody". - Oznajmiła z uśmiechem - Jednak nawet jeśli nie jesteś szczenięciem to jesteś niski, więc ,,mały" chyba nie będzie zabronione, co? - Dodała ze zwykła szczerością i wyciągnęła łapę by potarmosić karzełka po kapturku - w ostatniej chwili jednak zmieniła zamysł i cofnąwszy dłoń klepnęła go po kumpelsku w plecy. Żeby nie myślał, że jest gołosłowna!

"Zastanawia mnie to, jak dorośli mogą być tak dziecinni" - wtedy zrobił twarz taką, jakby się przestraszył i powiedział: "O fuck.", ponieważ był na razie na tyle głupi, że sam nazwał się dzieckiem. - "Ja dzieckiem?! Chyba w snach! Ale czekoladę lubię!"
Jednak ta rozmowa ze sobą odbywała się w świadomości wilka, czyli to były po prostu jego myśli. Ale zaraz zaraz, przecież on właśnie miał ochotę z innym młodym się pobawić! Co nie było dosyć dziwne? Sam dorosłą krytykował, a ona zachowuje się tak, jak on! A zapewne mają podobną ilość lat!
"Cholercia..." - tylko o tym pomyślał, patrząc na gadającą dziewczynę, której pysk się nie zamykał. Może to i dobrze? Ale przecież nie zawsze można być otwartym na wszystkich, co nie? Przecież może to przysporzyć bardzo wiele kłopotów!
Myślę, że to na razie koniec jego (nie)logicznego toku myślenia, zatem oddał się słuchaniu Kankami, która najwyraźniej miała dużo tlenu i spore płuca, by coś co chwilę mówić. Było tak, jak sądził - dziewczyna po prostu (według niego) nie wierzy w jego tezy o tym, jak jest dorosły, zatem musiał dodać kilka zdań od siebie, by rozwikłać wszelkie wątpliwości z tym związane. Przed tym jednak poprawił swój kapturek, żeby zimno mu w uszki nie było, przy okazji wyglądał jeszcze bardziej słodziaśnie! Liście z drzew powoli wpadały do błękitnego jeziora, które zrobiło na malcu ogromne wrażenie, tak samo właśnie ten piękny widok gór, które były śnieżno-białe.
- Widzisz, rosłem tylko do pierwszego roku życia - oznajmił, lekko skrywając pysk w płaszczyku, jakby chciał się ukryć przed realną sytuacją. Trochę głupio było mu mówić, iż jest wieczne młody, czuł się trochę niezręcznie, bo kto chciałby oznajmiać ledwo co poznanemu wilkowi coś na swój temat? Tylko ten, co się czuje lekko samotny i nie wie, co ze sobą użytecznego zrobić. - Potem zostałem takim, jakim teraz jestem tutaj obecnie. Ale nie myśl sobie, że jestem słaby! - wybuch niczym bomba, a wiatr znowu zaczął wiać w jego futerko, które osłonięte było niebieskim ubraniem. - Potrafię dobrze wykorzystać moje niewielkie rozmiary!
Jednak cały tą wypowiedź przerwało to, jak został pomiętoszony po głowie za pomocą łapki Kankami. Dosyć dziwnie się czuł, ponieważ nigdy wcześniej mu tak nie robił, a poza tym - zdawało mu się, iż jest mizernej wielkości. Znowu! Mimo to postanowił zachować słowa nieładne tylko i wyłącznie dla siebie. Potem jednak poczuł niewielkie uderzenie w plecy, a raczej klepnięcie, jeżeli mam to sprawiedliwiej nazwać. Jednak i tak czuł się niezwykle niski, chociaż był wielki duchem, to znaczy, chyba. Jeszcze nie dostał nagłego, intensywnego impulsu, który nakazywałby mu do tego, żeby zwinąć coś z torby kobiety, ale i tak zaczął z lekka się bać, bo nie chciał tego robić. Mimo to coś go zmuszało, by zabierał innym różne rzeczy.

Trudno powiedzieć czy Kan uwierzyła na serio w słowa chłopczyny czy tylko wmówiła sobie, że naprawdę może być starszy niż wygląda - faktem jednak niezaprzeczalnym było, iż - czy ją oszukiwał czy nie - bardzo chciała go poznać i jeszcze trochę z nim poprzebywać.
Po pierwsze zrobił na niej dobre wrażenie, chociażby dlatego, że był przeuroczy.
Po drugie miał genialną pelerynkę!
Po trzecie - nie byłaby sobą gdyby zostawiła go na pastwę (nawet wyczekiwanej) samotności.
Tak więc z uśmiechem na ustach postanowiła jeszcze lepiej zapoznać się z nowym kolegą i przełamać kolejne lodowe bariery. Mógł być do niej nieprzychylnie nastawiony, nieśmiały czy niechętny do rozmów - i tak sądziła, że mu przejdzie, a w tedy na pewno świetnie im się będzie rozmawiało. No bo przecież taka tajemnicza osóbka musi mieć wiele ciekawych historii do opowiedzenia!
- Aaaah, to chyba musi być świetnie być wiecznie młodym! - Zachwyciła się i przypomniała sobie jak co poniektórzy raczyli czynić jej wyrzuty za dziecinne zachowanie. Poza tym, mimo że nie była jakimś gigantem było wiele miejsc i ciekawych zakamarków do których nie mogła się wcisnąć już od dłuższego czasu. A Księżyc mógł!
- Szczerze mówiąc sama bym tak mogła... - Przyznała i nieco się rozmarzyła. Szybko jednak zeszła na ziemię, albo raczej nie kończąc marzyć zaczęła gadać:
- Choć w sumie wolałabym zostać w ciele trzylatki. Teraz mam trochę więcej i szczęście, że jeszcze tego w kościach nie czuję, ale nie wyobrażam sobie siebie jako staruszki! Oczywiście kiedyś nią zostanę, ale to na szczęście jeszcze nie w najbliższej przyszłości - poza tym będę wyczepistą babunią, więc jakoś dam radę! Ha! Wiek mnie nie pokona! - Zaśmiała się i zaczęła przechadzać w tę i spowrotem przed Księżycem jakby ją w łapy parzyło, prawda jednak była taka, że była chwilowo zbyt podekscytowana nową znajomością by usiedzieć w miejscu.
- Ki, a może kiedyś pomożesz mi na wyprawie? - Zapytała nagle i znów podeszła do karzełka, dla którego już wymyśliła ksywkę - Wydajesz się nie w ciemię bitym wilczkiem, przydałaby mi się twoja pomoc. - Stwierdziła patrząc na niego zadziwiająco poważnie - Oczywiście będzie to działać w obie strony - jeśli będziesz kiedyś potrzebował czegoś ode mnie będę do twojej dyspozycji. - Uśmiechnęła się rozważniej lecz nie mniej przyjaźnie niż zwykle i spojrzała mu w oczy gotowa zarówno podać mu łapę na przybicie umowy, jak i dalej go przekonywać.

Zuki lekko złowieszczo się uśmiechnął oraz machnął ogonem, a następnie podszedł do jeziorka, by nawodnić swój organizm. Tak oto zanurzył w tej błękitnej wodzie swój jęzor, który następnie ochlapał lekko jego pysk (wiadomo przecież, jak psy piją wodę - formują je w taki kubeczek, potem tylko jęzor wraca na swoje dawne miejsce i tak w kółeczko, aż stworzenie nie zaspokoi pragnienia). Trochę wnerwiało go to, zatem zaczął dziwnie macać łapą po pysku, jakby coś go ugryzło i zaczęło swędzieć, chociaż tak naprawdę to tak nie było. W rzeczywistości najchętniej by wytarł swoją kufę o Kankami, nigdy o płaszcz! Lecz po chwili zaczęło coś niewielkiego spływać po kapturze wilczka, także słyszał charakterystyczne: "Kap, kap". Właśnie przywitała go niewielka mżawka, która spowodowała jego większe rozdrażnienie i zaczął otrzepywać się co chwilę, by kropelki nie przedostały się przez materiał, który był raczej wodoodporny. Mniejsza o to, przecież nie może skupiać się ciągle na sobie, musi kogoś wysłuchać. Tak oto dotarły do jego uszek słowa wadery, której paszcza się nie zamykała, co go lekko irytowało. Postanowił, iż pomacha troszeczkę swoim ogonem, jednak gdy się odwrócił... Nie mógł się powstrzymać, mówię słowo! Zaczął gonić swój bialutki ogon, kręcąc się wokół siebie i robiąc nieprzerwane kręgi, aż mu się niedobrze od tego zrobiło. Wyglądał wtedy niezwykle słodko, próbując złapać tę latającą kończynę we własne łapeczki!
- Fajnie, jednak wolałbym być troszeczkę większy! - oznajmił, lekko się denerwując, a następnie porównując swoje rozmiary z rozmiarami dorosłej. Czyż go to nie wnerwiało troszeczkę? Taki niski w porównaniu do kobietki, jednak prawdopodobnie w podobnym wieku. Cóż go za niesprawiedliwy los spotkał! - Stare wilki wyglądają słabo i nie mają energii! Wolę już zostać wiecznie młodym w tej postaci, niżeli zrzędliwym staruszkiem!
Ale coś niespodziewanego przerwało ten niezwykły klimat, chwila powagi i po części grozy, mimo to młody się nie przestraszył. Nadal trzymał na swojej szyi torbę, która mogłaby się stać bardzo łatwo przedmiotem zbrodni. Lecz to się chyba nie stanie, prawda? Prawda...?
- Zależy, o co chodzi dokładniej, kobieto - tym razem jego dziwny głosik stał się poważniejszy, jakby przybrał lekko na dorosłości, jednak był to tylko stan chwilowy. Zastanawiało go, o co dokładniej chodzi obecnej tutaj waderze, a w szczególności dlaczego prosi takiego karzełka jak on o pomoc? - Jakieś drogocenne przedmioty? Daj mi chwilkę to je zwinę bez problemu... Albo coś lub ktoś mnie do tego zmusi...
Oczywiście tutaj miał na myśli swoją chorobę, która nakazywała mu do kradnięcia rzeczy. On byłby normalnym złodziejaszkiem, gdyby nie ta choroba, lecz nie kradłby pod wpływem nagłego impulsu jakiegoś marnego patyczka, ale jakąś większą rybeczkę. Przez nią może łatwo zdradzić swoich kumpli, co nie jest zbyt dobrą cechą, chociaż czasami to, że weźmie to, co wpadnie w jego łapy, może uratować innych. Cóż za plusy i minusy, jakoś trudno jest wyznaczyć, po której stronie by był.
A teraz rozwinięcie fabuły - na jego kapturze chodziły czerwone mróweczki, hehe, jednak on tego nie wie na razie. Po jakimś czasie przeniosły się na futro, które niwelowało ich ruchy, jednak zapewne przykuło to uwagę Kankami, ale to wszystko zależy tylko i wyłącznie od niej. Tak się okazało, że siadł sobie tyłeczkiem obok mrowiska. Cóż za przypadek. Pechowiec jeden. Ciekawe, jak zareaguje, gdy poczuje na swojej skórze coś bardzo dziwnego :D.

Muszę przyznać, że to ,,kobieto" z ust Zukiego brzmiało tak dyktatorsko i dumnie, że Kiro nie powstydziłby się go zwerbować jako poganiacza niewolników XD Tak czy siak Kankami na szczęście tego tak nie odebrała i już zaczęła się zastanawiać ile ze swoich planów zdradzić nowemu koledze. Jak zwykle intensywne wysilanie umysłu w milczeniu nie doprowadziło jej do żadnych odpowiednich wniosków, więc znów postanowiła włączyć tryb gaduły i zastanowić się w trakcie. Wcześniej jednak musiała pochwalić się swoimi umiejętnościami trochę w odpowiedzi na oświadczenie Księżycka:
- Kochasiu, drogocenności to ja porywam w mig nawet jak są na cudzej szyi, a i wtedy mogą się nie połapać! - Zaśmiała się dosyć dziwnie gdyż po raz pierwszy (odkąd przybyła do krainy!) z nutą arogancji. Wynikało to jednak z tego, że przypomniała sobie swoje dawne wyprawy z jej Wędrowną Watahą i zakłady z naiwnymi stadami i wilkami, którzy myśleli, że wędrowni to banda nic nie robiących tępaków. Zdziwili się! No, oczywiście nie wszyscy i nie zawsze - ale naszyjnik zarozumiałej narzeczonej przyszłego alfy jednego z tych stad to sobie Kan zapamiętała - więcej - nadal jest w torbie jednej z jej ciotek, której oddała go na przechowanie. Gdyby był zielony, a nie różowy Kan po prostu by go do dzisiaj nosiła. Bo ona - w przeciwieństwie do Księżycka - została tak wychowana.
- Ale dobrze wiedzieć, że jest tu ktoś taki! - Wyszczerzyła się po staremu i klepnęła dorosłego szczeniaka w plecy czując, że byłby wspaniałym (choć chyba ciut zrzędliwym) kompanem. Zaraz jednak otworzyła szerzej oczy i spojrzała na niego niemal z przestrachem - i w tej samej chwili malec został porwany w powietrze i niemal przerzucony na drugą stronę krzaków (Kan na szczęście go nie puściła gdy był na niebezpiecznej wysokości). Zaraz też odskoczyła trzymając go jak jaką zdobycz i wylądowała razem z nim za powalonym pniem. Tam go oswobodziła i wybuchnęła najpierw dzikim śmiechem, by zaraz potem umilknąć i grobowym głosem powiedzieć:
- Wlazłeś w mrówki koleżko.

Jego białe futerko było nader szarawe, by móc go nazwać białym. Właśnie coś bardzo dziwnego wyczuwał na swoim futrze, mimo to młodzik nie zwracał na to uwagi, by nie zostać nazwanym idiotą lub szaleńcem, bo i takie ksywki na niego też się zdarzały. W szczególności mógłby powiedzieć, że to jakiś duszek mu robi, straszy, świszczy, bo i też wiaterek zaczął lekko straszyć, jednak kto by mu w to uwierzył? Chyba nikt, to znaczy, ja tak śmiem sądzić. A to, czy Kankami uwierzyłaby w jego magiczną oraz pełną wrażeń historię - zależy tylko i wyłącznie od niej. Niebieskie oczy bacznie obserwowały okolicę, a uszy odbierały każdy, nawet malutki szum liści z drzew lub krzaków, albowiem Księżyc uwielbiał naturę. Nie wiadomo dokładnie dlaczego, ale po prostu interesowało go to. Jego uszka lekko oklapły, gdy usłyszał słowa dorosłej kobiety, z którą właśnie rozmawiał, a mogło się wydawać, że jest w dokładnie innym świecie.
- Czyli też mam do czynienia ze złodziejem...? - odezwał się dosyć głośno, lekko wzdychając, chociaż on zbytnio prawdziwym nie był. Po prostu wyrobił sobie zręczność wraz z kleptomanią i tyle, chociaż chciałby władać jakimiś sztyletami i coś, żeby móc się bronić. Przecież zręczność i zwinność to nie jest wszystko, co nie? Tak oto wytarł swój pysk za pomocą łapy, zbierając niewielką ilość śliny oraz wcześniejszej wody z jego futra, które było wokół niewielkiej paszczy. - Tóż to ciekawe!
Chociaż istniała w tym malutka nutka arogancji, szczeniak lekko zainteresował się obecną tutaj wilczycą, która przyczepiła się do niego jak rzep do psiego ogona. Niezłe porównanie, ponieważ wilki są po prostu psami, a raczej ich przodkami. Gdyby wziąć tutaj jakiś zegarek, który odliczałby każdą sekundę z nic nie znaczącym hałasem, można by go było słychać przez to, iż zapanowała przez jakiś czas cisza. Jednak to zrekompensował świerszczyk, który znajdował się gdzieś w gęstszej trawie, wydając swój charakterystyczny dźwięk. Młody, który najwyraźniej był zmęczony tym wszystkim, otrzymał niewielkie klepnięcie w plecy, a następnie niemal całkowitą podróż do nieba - okazało się, iż to nie był jakiś duch, tylko czerwone mrówki. Gdy po podróży, która skończyła się krzykami młodego złodziejaszka, dowiedział się o tym, natychmiastowo zdjął swój płaszczyk, by móc zdjąć te małe, głupiutkie stworzonka. Oczywiście przy tym wydawał jakieś dziwne słowa, które być może zostaną wyłapane przez Kankami, które nie brzmiały zbyt przyjemnie. Po chwili stania na dwóch łapach, by wywalić ze swojego ciała te robaki, młody usiadł, lekko przerażony, ponieważ na początku miał jakieś takie dziwne oczy, które to symbolizowały. Wystarczyło jednak tylko kilka minut, by Zuki był zły na siebie oraz uderzył się w ogon, a najchętniej ugryzłby go.
- Dzięki - tylko to można było od niego usłyszeć. - Daj mi czas, muszę to przemyśleć.
Po tych słowach ruszył swoje szanowne cztery litery, a następnie zniknął, ruszając w przeciwną stronę.
Z.t

Umył się osłabiony i wyczłapał się na brzeg gdzie padł przed łapami wilczycy. W brzuszku mu cały czas burczało, a on się zwinął w kłębek by zagłuszyć odgłosy pustego żołądka. Lekko się uśmiechnął i zamerdał ogonkiem by się nie martwiła o niego. Dostrzegł nieśmiertelniki na jej łapie i się im przyglądał chwilę.
- Nadia. - przeczytał i wtulił się do łapy samicy zamykając słaby oczka. - Ładne ma pani imię. - dodał usypiając.
Po chwili oprzytomniał z hardym wyrazem pyszczka. Pokręcił buntowniczo kilka razy główką i zaczął biec w stronę jeziora po czym wskoczył do niego. Pod wodą zakręciło mu się w głowie, ale szybko mu przeszło. Rozejrzał się pod wodą i rzucił się w pościg za rybami co jakiś czas się wynurzając by zaczerpnąć tchu. Na brzeg zaczęły wylatywać jakieś małe rybki.

Wyszedł na brzeg ociekając wodą i zjadł rybki. Dyszał ciężko zmęczony, ale nie mógł okazać słabości przed nią. Według niego była psem myśliwego, więc pewnie zabije go jak tylko uśnie. Nie zamierzał na to pozwolić bo złamałby obietnicę. Upadł na ziemię, ale po chwili znów wstał drżąc na słabych przez zmęczenie łapkach.
- Dziękuję pani, że ze mną tu pani przyszła. Może pani wracać do swojego pana. - powiedział odwrócony do niej kuperkiem.
Mimo tego, że Nadia nie zrobiła mu krzywdy do tej pory, Kan wciąż się jej bał. Nie tylko przez jej wygląd, ale także przez jej zachowanie. Przypominała mu trochę niedźwiedzia. Też z początku można było do niego mówić i mówić, a on nic nie robił ani nie odpowiadał bo nie rozumiał, po chwili rzuciłby się i zmiażdżyłby łapą szczeniaka. Wilczyca wydawała się małemu dzika.
Westchnął wiedząc, że wilczyca i tak nic nie odpowie i ruszył osłabiony przed siebie. Chciał się ukryć w jakiejś norze i odpocząć, a później może by złowił sobie więcej ryb lub starał się jakoś nauczyć sam polowania.

zt