Kryształowy Wodospad

Skinęła lekko głową, na odpowiedź Ignisei. Czarna także była zmęczona, na szczęście nie aż tak, jak jej towarzyszka. Jednak wilczyca nie pozostawiłaby jej samej sobie, w końcu, nie taka była ta czarna osóbka.
- Wyobraź sobie naszego kolegę, tylko trochę mniejszego i bardziej owłosionego - odpowiedziała żartobliwie, lecz nie zaśmiała się. Uśmiechnęła się tylko niezauważalnie na uwagi dotyczące kopulacji. - Ale tylko trochę mniejszego - dodała po chwili.
Dotrzymywała kroku gryficy. Nagle usłyszała coś... jak bąbelki?
Odwróciła się i zauważyła, jak w ich kierunku zbliżają się ów bąbelki. Co to mogło być? Przewróciła głowę lekko w bok, mrużąc przy tym oczy.
Westchnęła lekko i grymas powrócił.
- Jeśli to jest nasz kolega, to mamy niemałe kłopoty - powiedziała.

Pomysł towarzyszki nie był zły - przynajmniej wykonalny, ponieważ Naravi nic innego nie przychodziło do głowy.
- Możemy spróbować - odparła.
Zerknęła na skrzydlatą i spokojnym krokiem podeszła bliżej brzegu, jednak starając się zachować taką odległość, dzięki której nagle wyłaniający się z wody nowy, albo stary, kolega nie potrafił jej chwycić. No, bo wtedy to już by było po niej.

//Nie wiem jak wy tratwę macie między innymi odłamkami, niech wam będzie. Czytać uważniej posty, miałyście możliwość przeskakiwania z jednej podobnej bryły lodu na drugą i tak do końca//

Przesunięcie tratwy nie było trudne, w końcu jak coś się znajduje na wodzie to łatwiej jest to przemieścić, ciekawe z czego to było zrobione. Ale mniejsza o to, wykonując swój plan nie zauważyły nic w głębi wody, czy lśniących ślepiów, czy zarysów. Niczego! Za to bąble powietrza były coraz bliżej, a po zasłonięciu miejsca, w którym prawdopodobnie miało nastąpić wyjście, bąble zaczęły wydobywać się po bokach, skoro najprostsza droga została zasłonięta. No cóż robota zrobiona, miały trochę czasu na przemyślenia lub dalszą drogę, jednak historia jak się potoczy dalej, tego nikt nie wie.

Mogłyby się cieszyć, że pewnie stwór prędzej tam utonie mogły już iść dalej, lecz gdzie droga zawiedzie. Jaskinia jest dużo, lecz jak bardzo? A głód zaczyna robić swoje, jedną jak i drugą postać zaczął żołądek oczywiście w przenośni zżerać. Po prostu były bardzo głodne, a nic nie było w tym miejscu do jedzenia, jeno patrzeć jak kwestia braku pożywienia zacznie dawać po tyłku i same padną, stając się obiadek dla innych stworzeń żyjących pewnie w tej jaskini.

Ignisea lekko, ale to bardzo lekko, prawie niezauważalnie, uśmiechnęła się do towarzyszki tej przygody. Stała tuż obok niej, a złote ślepia wpatrywały się w wychodzące z jeziora bąbelki. Najwyraźniej ta bestia utopi się, a jej rozkład skazi jezioro na tyle, iż nie będzie można w nim w ogóle pływać. Tak właśnie pomyślała Ignisea, wzdychając. Taka przygoda przyniosła jej parę doświadczeń - należy być ciągle czujnym, nie pakować się w kłopoty oraz planować dokładnie każdy swój ruch, no i też znaleźć jego wady oraz zalety. Być może Pazur, bo tak temu potworowi na imię, nie ma rodziny w tej jaskini - przydałaby się chwila odpoczynku, albowiem chyba nie tylko obecna tutaj gryfica jest zmęczona, lecz także i czarna wadera z czerwonymi niczym krew oczami.
- Teraz nie mamy już nic szczególnego do roboty, jedynie wydostać się, no i też znaleźć pożywienie, bo prawie już umieram z głodu - zażartowała cicho, lecz to, co oznajmiła swojej towarzyszce skrzydlata, było po części prawdą. Czuła jakieś dziwne pieczenie w żołądku, albowiem ten już wymagał się natychmiastowego jedzenia. Muszą jedynie pamiętać o jednej zasadzie, a dokładniej o takiej, że po głodówce należy powoli przyjmować pokarm. Ile one tutaj już są? Kto wie, być może śnieżyca już zakończyła swoje żniwa w tym miejscu i pozwoli podróżniczkom na spokojne opuszczenie tego miejsca? Oby pogoda była dla nich łaskawa. Kobieta powoli ruszyła dalej, pozostawiając bestię samą. Jeżeli była ona taka duża, a jej prawie w ogóle nie widać, prawdopodobnie jezioro jest znacznie głębsze, niż myślała, a to uniemożliwi potworowi na wyjście. Nadal nie czuła się zbyt dobrze, lecz znacznie lepiej niż przed wyciągnięciem z zimnej wody. - Czas ruszyć dalej. Nie będziemy tutaj tak stały, co nie?

/Następnym razem bardziej doczytam :].
//Proszę o podanie odniesionych przez Igniseę obrażeń (bo chociaż nie oberwała i nie ma otwartej rany, zimno na pewno zrobiło swoje).

Widząc obecną sytuacje obie towarzyszki, musiały się teraz wydostać. Raczej czasu nie posiadały dużo, należało nie zwlekać, dziwny lód może zostać zniszczony lada moment. Słyszały jedynie bulgotanie bąbelków powietrza, wydobywających się spod "kry lodowej". Naravi nawet nie myśląc zmierzała w kierunku wyjścia, tak samo jak Ignisea. Głód dawał się ostro we znaki, lecz już chwila mogła je dzielić, od cudownego obrazu, jaki roztaczać się miał, po wyjściu z owej jaskini potwora, nazwanego Pazurem.

Czekały je kręte korytarze, mroczne, lecz dzięki światłu kryształu, który widocznie w tamtym miejscu zaczerpnął światła, mogły dalej zmierzać ku drugiej stronie góry, w której się znajdowały. A jedyne dźwięki słyszane przez nie, to domaganie się żołądka o pożywną strawę.

Po około 10 minutach obie poczuły coś dziwnego. Chłodny powiew czegoś znanego, przed sobą zobaczyły malutkie światełko, które powiększało się wraz z przybliżaniem. Tak. To wyjście! W końcu obie się wydostaną na zewnątrz, zostawiają potwora nienasyconego. Będąc już na zewnątrz ujrzały dolinę. Nie ma sensu opisywać co widzą, teraz najważniejsze było znaleźć coś do zjedzenia. Trzeba było wyobrazić sobie, ich szczęście na pyskach. Przeżyły, mimo chłodu który niedawno im doskwierał, zwłaszcza gryfowi. Radość rozgrzewała je od środka.

Podsumowanie:
Ignisea straciła 8 punktów zdrowia, Naravi zaledwie 4. Oprócz tego do ekwipunku Ignisea może dołączyć ów dziwny kryształ. Jego właściwości pozwalają na rozświetlanie ciemnych zakamarków. Lecz jak zauważyć się dało, potrzeba go uprzednio naświetlić by zmagazynował w sobie dość pokładów, by starczyło na dłuższe błądzenie w ciemności.

Ignisea powoli, lecz stanowczo, z wypiętą piersią, ruszyła w dalszą drogę, w dalszą podróż, coby tutaj nie zostać. Jej serce biło na razie w ciut szybszym tempie - wymęczone całą tą wyprawą w nieznane, musiało ogrzać organizm kobiety, żeby nie zamarzła do ostatniej kostki. Poza tym, nadal gryfica nie czuła się zbyt dobrze - doskwierający głód i zmęczenie dawały się we znaki. Najważniejsze dla niej było teraz to, by się nie odzywać, albowiem doskwierające uczucie dziwnego pieczenia w żołądku spowodowało także u niej napięcie oraz spore zdenerwowanie. O ile potrafi panować nad własnymi emocjami, nad takimi już nie będzie mogła przejąć kontroli, albowiem już było po niej widać lekkie rozdrażnienie. Szła dalej, nie odwracając się, no i myśląc tylko o tym, by się stąd wydostać.
Nadal miała przy sobie ten dziwny kryształ, co teraz świecił całym swoim blaskiem. Co prawda, nie zdołał oświetlić całego pomieszczenia, lecz i tak się bardzo przydał - gdyby nie ten przedmiot, zdołałyby się zgubić, no i zabłądzić. A przecież nie wiadomo, czy można tutaj znaleźć krewnych Pazura, obrzydliwej bestii, co ksywka została dana nie bez powodu. Najważniejsze dla niej było teraz to, by nie stracić mózgu w tej sytuacji. Nasza gryfica nawet nie wie, ile dokładnie spędziła godzin w zamknięciu, wędrując z ogromną nadzieją, że wreszcie stąd wyjdzie. Szła. Szuranie jej pazurów o podłogę znowu się zwiększyło - lenistwo przejęło po części kontrolę nad jej ciałem.
Aż nagle zobaczyła mały, jasny punkcik. Znacznie przyspieszyła kroku, lecz nie aż tak, gdyż nadal wcześniejsza akcja z wejściem do zimnej wody odbierała jej sprawność fizyczną. Lecz mimo to prędkość gryfa ciut się zwiększyła. Wreszcie! Wzięła głęboki oddech - tak, to jest świeże powietrze! Delikatny powiew wiatru muskał jej już wysuszone pióra. Ach, przecież one są pokryte delikatną powłoką, co chroni przed wilgocią! Zatem już od początku miała je suche. Punkt światełka stawał się coraz większy i większy, aż mogła przekroczyć próg jaskini, no i też z niej wyjść. Teraz jedynie należy znaleźć coś do jedzenia - ale co? Ona nie zdoła zapolować na zwierzynę, także lot w nieznane nie wliczał się w tą grę. W swojej łapie nadal trzymała tajemniczy kryształ - teraz zdołała go zrozumieć. Wystarczy go naładować, dać w inne źródło światła, by mógł on świecić swoim.

Nic tutaj nie znalazła - może po drodze nawinie się jej jakiś zając. Ostatni raz wzięła łyk orzeźwiającej wody, by następnie wyruszyć w podróż. Co prawda, krok naszej bohaterki, która zdołała już dwa razy oszukać śmierć, nie był przyspieszony, jednak i tak w miarę szybko pokonywała krótsze odległości. Osłabiona, miała w swoich szponach dziwny kamień, wyniesiony z jaskini, gdzie spotkała się z Pazurem, co na pewno zwierzęcia nie przypominał. Kiedy to było...? Ano, pięć miesięcy temu! Ale ten czas szybko mija. Trzeba wziąć się za opuszczenie tego miejsca, przecież nic ją już nie spotka. Zatem rozwinęła powoli swe skrzydła, jednak panujący nadal ból i chłód zmusił ją do pójścia na piechotę. Jednak przed tym podeszła do jednego z kamieni, a następnie pazurami pozostawiła napis, który ma ostrzec każdego przed wejściem.


I ruszyła!
z.t

Hej, hej! Nie za cicho tu? Och, przepraszam! Zapomniałam, że właśnie w to miejsce wleciał kolorowy pocisk!
Lądując dość... Dziwacznie, bo nie oszukujmy się zarycie pyszczkiem w glebę nie jest dobre. No ale jak inaczej? Przy takiej prędkości? Jak miała niby wylądować, hm? To serio nie takie proste! Podniosła się otrzepując pierze z kurzu.
- Ej, to bolało! Okey? - wymamrotała w stronę podłoża udając obrazę.
Rozglądając się wokoło spostrzegła gdzie właściwie jest.
Ale super! Tego jeszcze nie widziała! Poruszyła skrzydłami podchodząc do zagłębienia z cieczą. Od razu wypatrzyła te małe kryształki! Szkoda, że nie jest smokiem wodnym, ha! Już by je miała! A tak to? Jest szybka, może by sobie poradziła ale w sumie... Po co?