Leczenie

Lacie troszeczkę straciła nadziei, gdy okazało się, że nikt nic z tym zrobić nie może. Nie była obrażona, wręcz przeciwnie - wiedziała, że rzadko coś takiego się spotyka. Alastair zaproponował jej tutejsze przyjście. Nie miała mu za to na złe. W sumie ciężko jest coś takiego zrozumieć. Nigdy nie spotkała żadnego szamana.
- Przepraszam, to miejsce zaproponował mi kolega - uśmiechnęła się. - Niestety, ale nigdy nie miałam styczności ze szamanami. No ba, nawet nie wiem, gdzie takiego mogę znaleźć.
Skryła swoją moc, żeby nie wyrządzić komuś krzywdy.
- Podejrzewam, że ta niestabilność spowodowana jest połączeniem.dwóch charakterów. Czarnego i białego. Może jeden będzie trzeba wyeliminować?
Przypomniała dzień, w którym się to stało. Przejęła ciało. Co prawda - nawzajem siebie uzupełniają, jednak jedna krzywdzi drugą. Powinno się mrok usunąć. Ale co wtedy z atakiem? Jeżeli światło - zniknie możliwość leczenia. W sumie - jedna byłaby wtedy silniej sza.

Młoda ubrała ponownie płaszczyk i się pożegnała. Nie miała zamiaru im przeszkadzać, pewnie jest to jedna z poważniejszych rozmów. Tak oto więc pokłoniła s[ę Marano i Leośce na pożegnanie.
- Bądźcie zdrów. Dziękuję za pomoc - powiedziała.
Coś krótki ten post. Na telefonie gorzej się pisze, gdy ma się autokorektę, która zamienia Lacie w Kącie.
Wyszła, zamykając drzwi.

Lea skinęła łebkiem.
- Myślałaś może o podejściu do testu na Pomocnika? Według mojej opinii jesteś gotowa.
Marano zostanie pomocnikiem, a Lei misja się zakończy. Będzie mogła udać się na zasłużony odpoczynek... Nie cierpieć już.
Tęskniła za chwilą, w której będzie mogła stanąć nad przepaścią. Nareszcie koniec bólu...
Ale najpierw musiała wszystko ogarnąć, prawda? Nie zostawi wilków, które jej potrzebują. Marano ją doskonale zastąpi. Zajmie się Lecznicą.
Wilczyca nie dawała po sobie poznać planów. W sumie od chwili, gdy decyzja o końcu zapadła, wydawała się spokojniejsza...
Krótko, bo fon, bo energetyki jeszcze nie zaczęły działać.

zt.

Zapomniało mi się o czymś bardzo ważnym!
Tak oto do Lecznicy wkroczyła Lacie. Coś tam poprzeklinała pod nosem, coś tam na siebie narzekała. Słoneczko śmiało się powitać Krainę, obdarowując kwiaty nowym życiem, młode możliwością zabawy na podwórku. Ale nie, nasza kochaniutka (nazywana tak przez Lea, w sumie - ona wszystkich tak nazywa) nie ma zamiaru się bawić. Już sama myśl o tym, że nie pomogła ani troszeczkę w pokonaniu złej boginki powoduje, że zbiera jej się na wymioty. Ogólnie dziewczyna ma niską samoopinię o sobie. Alice i Lacie się pogodziły, ale czy na długo? Tego nie wiem. Po drugiej stronie lustra jest samotna Lacie, po pierwszej zabawna i optymistyczna Alice, jednak po ostatnich wydarzeniach w ogóle nie ma ochoty się śmiać. Albowiem jest niezwykle wrażliwa, wszystko przyjmuje trochę inaczej od innych. Przydałyby jej się okulary przeciwsłoneczne, by promienie ognistej kuli nie przeszkadzały jej w swobodnym zwiedzaniu Krainy. Drzwi tym razem otworzyła bez trudu, albowiem sama niechęć do siebie spowodowała, że nie chce już udawać szczeniaczka. Z poważną miną wkroczyła do budynku, pytając się cicho, ale poważnie.
- Witam, czy zastałam jakiegoś Lekarza? - jej pysk nie wydawał się pokazywać żadnych emocji, tak samo oczy. Takie puste, samotne. Jakby pozostała sama w deszczu, opuszczona przez wszystkich znajomych.
Usiadła powoli i ostrożnie na jednym z krzeseł, wypatrując personelu. W jej głowie chodziły myśli na temat jej przyszłości. Westchnęła głęboko, trzymając w łapie swój wisiorek. Na brzuszku widniał przedziwne kółko z krwi, wraz ze nieznanymi znakami, a pieczęć już powoli traciła swoją siłę. Jednak coś innego się wydarzyło, nie to, co przypuszczała - Lacie ją zaakceptowała, jednak ma tylko lekki wpływ na nią. Wraz z tym zniknęła zła moc nienawiści. Ubrana w zbyt długi płaszcz dziewczyna, nie wyglądała na zadowoloną. Trapiło ją to, ta bezsilność. Lekko opuściła uszy, patrząc na tykający zegar (jeżeli taki jest). Była troszeczkę rozgrzana, a to z powodu dosyć gęstego futerka oraz wspomnianego ubrania na ciele. Nie miała zamiaru go zdjąć, przecież to coś, co powinna mieć zawsze przy sobie! Przyszła tutaj tylko z powodu zbliżającego się terminu opuszczenia krwi - choruje na nadkrwistość, o czym chyba Marano mówiła.

Oj, tego bym się nie obawiała! Lacie to Włóczykijek, podróżnik, chociaż często wraca do tych miejsc, które polubi.
Po krótszej chwili usłyszała głos wilczycy, która wcześniej ją badała. Lekko, ale dosyć sztucznie się uśmiechnęła, patrząc na dorosłą. W sumie, są jakby na równi, gdyby nie zamiana w beztroskiego szczeniaka. Może to i dobrze?
- Witam, Marano - powiedziała, lekko prostując się. Przecież nie może mieć garba (a mi rodzice zawsze mówią - siedź prosto)! - Przyszłam na proces opuszczania krwi.
Tylko jedno ją zastanawiało - czyżby Lea już tutaj nie pracowała. Młoda wcześniej widziała ją, a ta nie była w najlepszym stanie. Jedno skrzydło opadające bezwładnie, chęć posiadania kogoś bliskiego obok siebie. Czy to oznacza, że starsza Lekarka odchodzi już na drugi świat (jeżeli taki istnieje)? No cóż, przecież nikt nie będzie żył wiecznie. Nie chce się pytać o Leośkę, chociaż ciekawość ją zżerała. Najchętniej by obsypała waderę obok wieloma pytaniami, jednak wstrzymała się. Musi raczej zwalczyć te cząstki dziecinności.
Nienawidzi obecnej pogody. Wraz z nagłą zmianą wszystkich czynników, także bolała ją głową, nie tylko z powodu nadkrwistości. Wraz z pierwszymi promieniami Słońca oczy, które były w większości czarne, niżeli niebieskie, turkusowe, lazurowe czy tam czerwone, szkarłatne niczym peleryna królów. Podróżniczka tylko lekko się skrzywiła, widząc rosnącą naturę, stającą na własne nogi roślinność. Wnerwiało ją obecne ciało - drobne, zbyt łamliwe, należy obchodzić się z nim bardzo ostrożnie. Kiedyś mogła skakać prawie siedem czy osiem metrów w dół, teraz przy trzech narażona jest na urazy, co ją bardzo denerwuje. I jeszcze porównanie do szczeniaczka, takiego słodkiego, fajnego, bez żadnych tajemnic. Wielu sądzi, że dzieci nie kłamią i jest to po części prawda, jednak niektóre z nich potrafią założyć dobrą maskę do złej gry. Ta westchnęła cichutko, patrząc na Lekarkę. Nie wiedziała, dlaczego ta cieszyła się na jej widok. Co jest fajnego w tym, że młoda przychodzi tutaj jak kot, czyli wtedy, gdy zgłodnieje? Może to tylko przybrany charakter, by potem wgryźć swoje kły w jej gardło? Takie myśli dręczyły dziewczynę. A co, jeżeli wszyscy są sztucznie, fałszywi?

"Nie będę się ze sobą oszukiwać. Lei najprawdopodobniej coś się stało" - nie poddała się pozytywom, lecz oceniła sytuację jako realista. Przecież ostatnio jej stan się pogarszał, z każdą chwilą, z każdą sekundą tykającą niezmiernie na zegarze, która odlicza tylko czas do naszej śmierci.
Tyk, tyk.
Lekko uśmiechnięta, jednak sztucznie, samiczka posłuchała polecenia Lekarki, siadając wygodnie na jednym z wolnych łóżek. Ogólnie panowała tutaj błoga cisza, która być może denerwowała młodą. Tak siedzieć i nic nie robić, nudzić się, patrzyć tępo w ścianę... Spokój coraz bardziej ją irytował, jednak nie pokazywała tego. Emocje dla niej są czymś, co należy jak najbardziej unikać, gdyż to właśnie przez nie wkraczamy w błędy. Dla przykładu, ich wybuch może spowodować utratę ukochanej osoby, niespodziewany zgon, doprowadzenie do jakiegoś wielkiego nieszczęścia. Wadery w głowie siedziały bardzo blisko siebie, dotykając łapy drugiej. Ta w czarnym płaszczu zdawała się nie mieć żadnych uczuć, jednak na jej twarzy znajdował się smutek. Opierając się plecami o młodą w czerwono-białym płaszczu, zaczęły rozmawiać, ale o czym, nie wiadomo. Na początku jakieś chłodne słowa tej "lewej", następnie zaciśnięte mocno kły "prawej". Warto także wspomnieć, że ich głowa była zapełniona różnymi przedmiotami, między innymi wymiar był dosyć inny od rzeczywistości. Na górze znajdowały się obrócone do góry nogami przedmioty, te jakoś lewitowały w powietrzu. Przez chwilę zapomniała o otaczającym ją prawdziwym świecie, jednak po krótkej chwili się ocknęła, cicho mówiąc: "Oo...". W jej żyłę została wbita igła, co zapewne nie ucieszyłoby userki, gdyż ta raczej boi się takich rzeczy (gdyż jej do buźki wbijali). Pomijając to, samiczka poczuła dziwny płyn (bo czemu nie? Jak mi dawali szczepionkę to czułam każde rozchodzenie się cieczy.) w jej łapie. Na pytanie dorosłej odpowiedziała dosyć spokojnym głosem.
- Wszystko w porządku, tak sądzę - nie dawała zbyt dużo szczegółów, gdyż nie czuła takiego przymusu. Lakoniczna mowa przede wszystkim. - A tutaj też?
Trochę ją zamartwiało brak Lei. Dobra, nie trochę, lecz bardzo.