Równoległa Rzeczywistość - Niezwykła Historia

A ten sobie czuwał i czuwał.. i wszystko, dosłownie wszystko słyszał.
W końcu padł z wykończenia. Nie ma tutaj chyba nic do dodania nieprawdaż?
Ranek... wreszcie.. I KOLEJNY DZIEŃ DO DŹWIGANIA. Cholera jasna może trafić.
-Kapłanko... Kochana... Ech... weźmy to załatwmy jak najszybciej co? Noszenie tego wszystkiego jest... bolesne poniekąd. Poza tym nie chcę aby Puszczyk próbował mnie na każdym kroku zaliczyć.
Co jak co, ale można to tak odebrać.
Chociaż przyznać trzeba - może i jest facetem, ale takie zachowanie mu się trochę nawet i podobało. Będzie trzeba to kiedyś jakoś przekręcić i sprawdzić. Oczywiście nie na Amiru. Dla niej same luksusy w miarę jego możliwości. No chyba, że zostanie taką... jaką ją poznał i zna, że się nie zmieni. Wtedy będzie Kein wniebowzięty. Tak więc i wstał i ruszył do tego samego pomieszczenia gdzie wczoraj skończyli. Pająki go jakoś tak nie interesowały.
Tak więc usiadła zaspana i czekała na to.. kto pierwszy przyjdzie.

- Masz zupełną rację, zaraz pójdziemy.

Powiedziała normalnym tonem a potem nieco ściszyła głos.

- Słuchaj, zanim jednak pójdziemy to przygotuje nam antytoksynę. Dzięki niej będziemy niewrażliwi na strzałki amazonek w razie niebezpieczeństwa. Pozwoliłem sobie wziąć jedną strzałkę i zbadać truciznę.

Kapłanka wstała i poszła do kuchni w której grasował Puszczyk. Zalotnie przeleciała mu palcem po grzbiecie i przy uchu powiedziała.

- Kochanieńki możesz nam przygotować dwie kubki kawy? Najlepiej bez cukru i mleka. Wybacz też moje wcześniejsze zachowanie, podróż mnie nieco rozdrażniła.

Zdjęła swój kwiatek i położyła za jego uchem uśmiechając się przy tym. Czemu to zrobiła? To niech pozostanie tajemnicą, nie myślcie sobie jednak za dużo!

Tort... oj tort. Dawno user nie jadł tortu.. bardzo dawno. Może i nawet kilka lat temu? Jakoś tak to będzie.
Tak więc Diana siedziała zaspana na swoim miejscu czekając na śniadanie. Co jakiś czas ziewała. A dlaczego? Mimo wyspania i tak zdarzają się takie sytuacje, że człowiek i tak jest zmęczony, więc to będzie również i tutaj przeniesione.
Machnęła ogonem na widok Stelli. Ogólnie to nie ze szczęścia czy czegoś takiego, tylko po prostu sprawdzała czy poprawnie widzi. Kontaktowanie się z światem to podstawa. Tak więc i poczuła uderzenie swojej puszystej kity o podłogę. Tak, jednak to się jej nie śni.
-Po tylu dniach bez snu.. tak, nawet i dobrze. Tyle, że jestem nadal niewyspana.
I kolejne ziewnięcie. Poprawiła sobie grzywkę (o ile ją miała, bo nie wiadomo czy Kein sobie nagle jej nie sprawił przy tamtych strażniczkach).
Przeciągnęła się i nasza Diana, po czym rozpoczęła posiłek.

Fuj... Kawka z pająkiem. Ino można sobie teraz właśnie strzelić w łeb. Jakby Kein o tym wiedział... to by chyba natychmiast zwymiotował. Tak więc zjadł i wypił to co miał, bo co innego miał do roboty? Przecież nie będzie wyrywać Puszczyka.
-Faktycznie robi... a a sen i tak by mi już nic nie dał. Powinnam po prostu się przyzwyczaić.
Tak więc wstała od stołu czy czegoś tam.. nagły zanik pamięci usera. Po czym puściła oczko do samca. Czemu? A bo się jej tak podobało. Niech to się wreszcie skończy!
I nie. Kein nie zauważył znaku Arthas'a. Ileż można? A może zauważył. Ocenicie to potem sami.
-Tak jak mówiłam, idę poznać kogoś nowego.
I ruszyła za kochanką (wtf).

Diana skinęła łbem na znak potwierdzenia. Zrozumiała i przypilnuje.
Kein zaś zrobił to co powinien i postarał się zapewnić względną tajemnicę. Wyprowadził tych co nie powinni, po czym od razu pilnował wejścia do tego miejsca.
Nikt chyba się nie zjawi, a jak tak... to najwyżej Diana ją spławi i będzie się mówiło trudno.
Tak więc wyczekiwała kogoś.. kto mógłby przybyć. Oby nikt.

//Post krótki bo NIE DA SIĘ tutaj rozpisać bardziej//

Leavi się nie wtrącała. Siedziała, bawiąc się jakimś patyczkiem i będąc wręcz ucieleśnieniem znudzenia.

Obie Shath budziły się raczej wolno. Nasza pierwsza spojrzała jakby przytomniej. W pierwszej chwili niezbyt uważnie się wsłuchiwała w błogosławieństwo... Mniej więcej do momentu, gdy usłyszała słowa o proroku. Wtedy zaczęła uważniej rejestrować słowa wilczycy. Wilczycy, która zdawała się znajoma...
- Dwójca z Trójcy zmartwychwstała za sprawą Adanosa? Nie w każdej legendzie kryje się ziarno prawdy. Lecz co z barankami? Czy nie padły z pazurów demonów rudych jak cień Karmela?
Nie skomentowała obecności Karmela w błogosławieństwie. Miała o nim raczej kiepskie mniemanie, ale cóż... To nie czas na dyskusje o polityce! Poza tym... Był niezłą wskazówką, to musiała przyznać.
Żyją. W każdym razie Arthas żyje na pewno. Ciemna sylwetka kawałek dalej... Czyżby Kein?
A Bart? Bart zapewne poległ. Ale kto pyta, nie błądzi.

Druga Shath tymczasem wybudziła się na tyle, by znów wybuchnąć płaczem.

Skrzywiła się lekko.
- Strzała śmierci trafiła mnie w szanowną. - oznajmiła, wyraźnie z tego faktu niezadowolona.
Wzięła jednak zarówno ziarenko, jak i pająka. Na to drugie spojrzała bardzo krytycznie. Jednak... Cóż.
Ziarenko razem z ośmionogim, wyjątkowo niesmacznym stworzeniem wrzuciła do paszczy, po czym rozgryzła, krzywiąc się niemiłosiernie. W końcu przełknęła.
- Niech się stanie. Co jednak stanie się udziałem piątego proroka? - dyskretnie wskazała na ryczącą Alterkę.
Niby jej nie lubiła, ale... Nie chciała jej tu zostawiać.

Alterka ryczała, Leavi ziewała. Bez zmian.

Pierwsza Shath wstała natychmiast, krzywiąc się jeszcze po spożyciu tak niesmacznej przekąski. Druga wydawała się wcale nie zwracać uwagi na świat dookoła. Buczała niczym syrena przeciwmgielna, w łapce trzymając te kilka kłaczków związanych wstążką. Nie słuchała, o czym rozmawiali, nie rozglądała się, pogrążona w żałobie.

Leavi skinęła łbem.
- A bierz je, tylko oddaj klucze, jak zamkniesz. Nie chcę, żeby reszta prysnęła. Zbiórka będzie na placu przed domem sióstr Lei i Amiru. W południe. A, jeszcze jedno.
Wzięła dwie skóry z piętrzącego się obok niej stosika i podała kapłance.
- Przydadzą wam się. Niestety, więcej nadwyżki nie mam. Popytajcie gdzieś, może dostaniecie. I nie radzę brać tej histeryzującej na pole bitwy. Jeszcze jej się coś stanie... Uważajcie na nią. Jest w kiepskim stanie ogólnie, nie wiem, czy z tego wyjdzie.
Wróciła do bawienia się patyczkiem, który podrzucała i łapała, kręcąc nim przy tym w powietrzu.

Tak najlepiej zwalić to zadanie na Kein'a... ile razy trzeba wam powtarzać, że on nie potrafi pocieszać, ani ogarniać innych! Tak samo jak z tym całym sprzętem. Przeładowany jest już całkowicie. Niech wreszcie ktoś zabierze od niego ten ekwipunek. Kein to nie Arthas który ma metal zamiast kręgosłupa (nie dosłownie).
Ten sobie siedział i obserwował zachowanie Leavi. Nic ciekawego, też się nudzi.
I w pewnym momencie czarny wilk przypadkiem przymknął oczy i usnął. Chociaż nie... miał otwarte oczy i jego pysk skierowany był na waderę. Ciekawe czy się skapnie o co tutaj chodzi. A może i nie? W każdym razie wilk sobie usnął. Jak on się tak utrzymał? Nieważne. A no tak.. miecz mu się wbił w podłogę i tak podtrzymywał go.
W każdym razie nie słyszał niczego, dosłownie niczego.

Shath skinęła łbem.
- Jestem za.
Po czym zerknęła na Kein'a.
- Mogę odzyskać miecz, słuchawkę i tak dalej?
Nie miała nic przeciwko walce, ale wolała być uzbrojona. Chociażby w tą mieczowatą łapę, której za Chiny Ludowe nie umiała poprawnie używać. Cóż... Nauczy się kiedyś. Na pewno. Arthas udzieli jej paru lekcji... Choć akurat nie w tej chwili.

Leavi złapała klucze i położyła gdzieś obok siebie, śmiertelnie się nudząc.

Czas się obudzić. No ale może jeszcze 5 minutek? Tak na wybudzenie? No proszę.
Nie? No dobra, niech będzie.
Kein ino też skinął łbem.
-Ta... Niech będzie.
Czy tak czy tak, ten plan mu się niezbyt podobał, ale to jest ich jedyny. Tak więc wóz albo przewóz.
-A już zaczynałem sobie ćwiczyć plecy. - po wypowiedzeniu zdania zaśmiał się cicho. Nie chciał aby ktoś w ogóle usłyszał tą rozmowę. Oddał jej cały sprzęt, jaki miała przy sobie w tamtym momencie. W sensie, wtedy kiedy mu go oddała. Poza tym.. tak jakby pancerz mu się wbijał w męskość już za bardzo. W końcu nie wytrzymał i się lekko skulił.
-Możemy to załatwić czym prędzej?
Po czym wstał i chwycił alterkę. Najlepiej zarzuciłby ją na plecy które już trochę wyćwiczył, no ale po co? Przecież nie dadzą mu samemu nieść. Chyba...

I ruszyli.
Główne wyjście było dość niedaleko. Siedziały przy nim dwie wilczyce i porównywały jakość swoich strojów na wyprawę. Jedna najwyraźniej miała problemy z umocowaniem ucha tak, by nie opadało do przodu.
Dwie wilczyce, imieniem Philian i Taimi, na dodatek. Ot, niewiele. Tylko taka straż. Obie uzbrojone w dmuchawki.
Starsza, Taimi, wstała, gdy nasz orszak się zbliżył.
- Tak? - zapytała.

Shath szła za nimi, przyglądając się szlochającej w najlepsze Alterce. Nie robiła nic konkretnego, ot, szła. Wolała zostawić przyjaciołom rozmowę z amazonkami.

Kein sobie tak szedł za nimi i szedł.. i w pewnym momencie obrócił się o 180 stopni. Jego siostra... nie miał ochoty na nią spojrzeć... nie jak na wroga. Poza tym pozostawienie jej samej w lecznicy to był ogromny błąd.
Tak więc i wilk powiedział po cichu do przyjaciela.
-No to dawaj z tą Twoją perswazją. Jesteśmy już bardzo blisko.
No tak.. śmiesznie to musi wyglądać. Jedna ''amazonka'' odwrócona, druga szlocha w najlepsze.. a co do reszty to nie trzeba chyba dawać komentarza.
Dobrze, że nie widział swojej Amiru... oj bardzo dobrze, bo by przeżył szok. I ciężar z pleców... wreszcie. W sumie.. nawet nawet mu się to podobało. Mógł się trochę pomęczyć. Szkoda tylko, że z tej wyprawy.. nic nie dostanie. Znowu.