Jezioro Miliona Iskier

Parsknęła krótko. Skąd on pochodził, że taka doza niedowiarka w nim drzemała? W końcu userka wie, że było dwóch takich, co ukradli księżyc, dlaczego zatem Ami miałaby powątpiewać w to, iż istnieje nieprzyjazny obcy, kradnący słońca? Ale... w jego krainie też by nie było? To nie jest tak, że każda kraina ma swoje własne, żółte słoneczko na nieboskłonie? Zastrzygła niespokojnie uszkiem. Co on gada?
- Kiedy ostatnio byłeś w swojej krainie? Skąd wiesz, ile trwała Twoja podróż za pomocą tego całego kamienia? Może też od dawna już nie macie słońca? I kosmici istnieją. I nie kradną jakiś kul gazowych. Kradną słonka. Widziałam je, wiem, że jest nieduże... - mówiła obojętnie, kryjąc idealnie fakt, że poczuła się urażona tym, iż wilk próbował podważać jej zdanie. Cała Amiru: kiedy coś sobie ubzdura, nie tak łatwo wybić jej tego ze łba. Nawet pod nos podtykając jednoznaczne dowody na to, w jak wielkim jest błędzie, nie uzyska się zamierzonego efektu a jedynie rozdrażni się wilczycę. Aczkolwiek ostatnio jest progres: nie denerwuje się i nie krzyczy, a złość kryje w sobie. Stąd niezmącony spokój oraz chłód w tonie wypowiedzi, mimice oraz ogólnie rozumianej postawie ciała.

Amiru może nie do końca posiadała wiedzę dotyczącą kosmosu, jednakże z całą pewnością posiadała większe szanse na przetrwanie w dzikim świecie niźli człapiący na dwóch kończynach rozmówca. Powoli zaczynało ją mdlić od traktowania wilków jako bandy tępych nieuków, jak czuła się zarówno przy Tempusie, jak teraz przy Duście. Znała zasady Matki Natury, znała Bogów Wiatru, do których niejednokrotnie się modliła, wiedziała, jak przetrwać. Na co jej znajomość budowy anatomii poza kilkoma zagadnieniami, dotyczącymi tego, jak skutecznie zabić ofiarę, stanowiącą potencjalny posiłek?
Oblizała niespiesznie kufę, na koniec zwilżywszy także ciemny niczym węgielek nosek. Może nie było to zbyt roztropne zważywszy na wszechobecny chłód, może prowadziło do popękania czy spierzchnięcia warg - Ami jednakże nie zwykła przejmować się niczym poza tym, czym przejmować się musiała, aby przeżyć.
- Kosmici na pewno mają swoje metody. Widziałam jego kończynę, skoro skonstruował coś takiego na pewno dałby radę ukraść słońce. A co, masz lepsze wyjaśnienie na przedłużającą się noc? Tylko proszę, nie mów mi o zaćmieniu słońca - bo wiem, że nawet ono nie trwa kilka miesięcy... - jęknęła przeciągle, pokręcając głową. Nadal trwała z uporem najwyższym przy swojej wersji, przynajmniej do momentu, aż ktoś nie poda jej lepszej alternatywy. Sensowniejszego wyjaśnienia na brak tej, jak on to nazwał, 'ognistej kuli z centrum kosmosu'.

Uśmiechnęła się z irracjonalną i nijak niewytłumaczalną w logiczny, sensowny sposób wyższością. W końcu w owej wojnie na argumenty wcale nie wygrała, a jedynie zremisowała. Widocznie - niczym większość kobiet - uwielbiała "mieć ostatnie słowo". Podobno, jak mawiał dawny przyjaciel userki, czasami ostatnie słowo należy do mężczyzny. Głosi ono wtedy: Tak kochanie, możesz sobie kupić. Sentymenty, precz! Już, już, otrząsamy się!
- No bo była... dziwna - zaczęła nieco niepewnie, nie bacząc na to, jak wiele jej słowa wnoszą do pytania, będąc - notabene - powtórzeniem pytania. Czoło samicy zmarszczyło się ponownie, z całą pewnością zwiastując kolejną fale przemyśleń i refleksji, które przewijały się właśnie przez umysł wadery.
- Była niby metalowa, a jednak zupełnie, jakby jego. Jakby urodził się z poronezą - dodała. Tutaj był opis wyjaśniający słowo "poroneza', jednakże userka uznała, iż z pewnością o wiele ciekawszym będzie, jeśli usuniemy te kilka słów. Nie sugerujmy nikomu, co siedzi w łebku Ami.

- Nie wiesz? - spytała, autentycznie zaskoczona stanem niewiedzy samca. Zastrzygła uchem i zamrugała nerwowo, co spowodowało, iż wyglądała niebywale... tępo... Nieważne! Nie czas na to. Uśmiechnęła się łagodnie. Miał prawo nie wiedzieć, podobnie jak i ona nie wiedziała tego, iż słońce jest ogromną kulą zbudowaną z ognia. Bo choć brzmiało to dla pospolitego wilka dość absurdalnie i niedorzecznie, wierzyła w słowa Dust'a. Głupia, daleko nie zajdzie kiedy będzie ufać takim... odmieńcom, o.
- Poroneza to metalowa łapa. Bo on urodził się bez łapy i sobie zrobił sztuczną. Ja tam mu nie wierzę, wydaje mi się, że on coś kombinował... - powiedziała spokojnie, nadal lekko i zwiewnie do wilka się uśmiechając.

- Możliwe... - odparła Amiru po krótkiej chwili milczenia, poświęconej na kolejne porcje rozważań i refleksji: nie zawsze okraszonej choć niedużą namiastką sensu czy jakiejkolwiek logiki.
- Magia mogłaby więc mu dopomóc w kradzieży słońca. Wszystko układa się w miarę logiczną oraz spójną całość! A może rzucił na słońce zaklęcie i ono jest niewidoczne? - zapytała. Poniekąd dość nieźle dumała, bo w końcu czyż nie można by tym opisem choć nieco wyjaśnić zaćmienia? Gdyby tylko znalazł się powód, dla którego tak długo ono trwa - na pewno wszyscy byliby nie tylko nieco spokojniejsi, ale także szczęśliwsi. Niewiedza i niepewność stanowiły tutaj nie lada obciążenie niejednego wilczego umysłu.

Wparzy Cosiek i poprzewraca świat i umysł Dust'a do góry dnem. W każdym jednak razie Amiśka wysłuchała go uważnie, analizując każde ze słów: pierwej razem, jako spójną całość; następnie zaś każdemu z osobna poświęciła krótką chwilę.
- Do istot nadprzyrodzonych zaliczasz demony i upiory? - zapytała, niby znikąd. Czy na pewno jednak tak było? Czy nie posiadała w tym żadnego ukrytego celu? Jej spojrzenie zdawało się nieco zmienić, zatraciwszy z takim trudem wytworzoną iskierkę radości oraz oraz nadziei. Wspomnienia. Wracały niczym rzucony z rozmachem bumerang po to tylko, by zdzielić w łeb. Jak bumerang w kreskówkach.
Ciche, stłumione znacznie westchnienie wyrwało się z piersi wilczycy.

- Mój ojciec... Poznał kiedyś demona. Ten kompletnie namieszał mu w głowie i ojciec nigdy już nie był tym, kim wcześniej. Nad jego ciałem zapanowała moc inna i potężniejsza, niż te, którym my stawiamy czoła każdego kolejnego dnia. Zmienił imię, by jako Upiór kroczyć po Krainie. Potem zniknął, nie wiem nawet, gdzie jest dzisiaj... - opowiedziała pokrótce. Nie wiedząc, czemu, wzięło ją na zwierzenia. W zasadzie sama Amiru nie miała bladego pojęcia, dlaczego o tym wszystkim mu powiedziała, szybko bowiem odchrząknęła, aby zakryć tym zażenowanie całą tą sytuacją. Przecież Dust'a to nie obchodziło. Miał dostatecznie wiele własnych problemów oraz swoich zmartwień; po cóż mu jeszcze dźwigać ciężar kłopotów i wyznań tejże istotki? Kimże była? Nikim. Matką szczeniaka, który - być może - nigdy nie pozna swojego ojca. Pokręciła łbem, wyprostowawszy się znacznie. Koniec z zastraszoną, przestraszoną Amiśką. Czas stawić czoła dnia następnemu.
- Mniejsza o to. Dostał to, czego pragnął. Skoro zależało mu tylko na potędze, nie jest to moim problemem - skwitowała krótko, chłodno - zupełnie, jakby rzecz ta w ogóle jej nie ruszała. Oczywiście nie było to prawdą, lecz po co Dust miałby o tym wiedzieć?
- Znajomy opowiadał o takiej kreaturze... Nazwał ją ogromną bestią o niezliczonej ilości macek. Nie wiem, niestety, niczego więcej na jej temat... - dodała obojętnie.

Skinęła głową, odpowiadając na pierwsze słowa krótkim "Ano, pewnie nie jest". Walczyła ze sobą nie na żarty, coby znowu nie westchnąć, tym samym zdradzając siebie. Niech nikt nie wie, że Ci źle, Amiru. Jedynie to może zapewnić jakiekolwiek szanse przetrwania. Uśmiechnęła się łagodnie na jego słowa.
- Fakt, kiedyś życie było tutaj spokojniejsze, ciekawsze. Teraz... teraz sam zastanawiam się nad tym, co mnie tutaj trzyma. Czego, Duście, chcialbyś się o Krainie dowiedzieć? Mogę opowiedzieć, lecz nie mam najmniejszego pojęcia, co by Cię zainteresowało - zgrabnie przeszła do odpowiedzi na postawione przez samca pytanie, poprawiając się nieco w siadzie, co przypominało - poniekąd - niespokojne wiercenie, jakby odbyt wadery co najmniej stanowił dzielnicę luksusową stada owsików. Jednakże nie kontrolowała tego; najwidoczniej stres związany z bolesnymi wspomnieniami przejął sporą część kontroli nad jej ciałem. Wbrew rozumowi.
- Poznać ważne miejsca, zwyczaje wilków tu mieszkających czy coś z dziedziny geografii? - trajkotała, aby zasłonić jakoś własne zdenerwowanie. By oczyścić umysł. By skierować myślenie na całkiem inne tory. By zrobić cokolwiek poza tym, co wychodziło jej - o zgrozo! - najlepiej.

Amiru znalazła się przy pniu gdy tylko usłyszała jęknięcie syna. Rzuciła wszystko, zapomniawszy nawet o własnym zmęczeniu, by natychmiast pojawić się u boku malca, potrzebującego jej pomocy. Szczura dostrzegła, bo ten zapewne poruszył się (o ile całkiem nie spłoszył), jednak uznała, iż nie ma co krwi ogoniastego gryzonia przelewać. Marnowanie czasu oraz energii - a zarówno jednego, jak i drugiego, zaczynała odczuwać spore braki. Rezerwy na wyczerpaniu. Dobrze, że w rzekomo równoczesnym świecie, gdzie Amiru nadal jest w ciąży, Sergey zaserwował jej jelenia. Jeszcze by umarła z głodu, Amiśka biedna.
- Spokojnie, skarbie, już dobrze. Mama jest przy tobie - szeptała, jednocześnie w myślach wyrzucając sobie własny brak odpowiedzialności, nieuwagę oraz to, jak bardzo nie zasłużyła na potomstwo. W końcu wilczątko w niczym nie zawiniło, aby być tak bardzo krzywdzonym z powodu posiadania tak beznadziejnej rodzicielki! Ale... przecież nie pchała się do samotnego macierzyństwa, nowe zadanie spadlo na nią niczym grom z jasnego nieba, kompletnie zaskakując nieprzygotowaną na to samicę... Sumienie męczyło, a wszelki próby jego uciszenia zdawały się być na nic.
- Już, kochanie, zaraz ci pomogą - szeptała nadal, bo ranę wylizać wypada, a uczynienie tego przy pozostającym w nerwowym wyrzucaniu ciałem wilczku na pewno nie należało do zadań łatwych. W lecznicy tłok, jak zawsze, Lei nie ma - pomoc nie spłynie. Pozostaje się modlić, by szczur nie okazał się nosicielem nie wiadomo jak groźnych chorób.

edit - 25 listopada 2014
Nagle jednak Amiru upadła na bok. Dlaczegoż to, Ami? Dlaczego?! Czyżby kolejna doza zmęczenia, związanego z porodem? Ale... skąd ból? Skąd dziwne uczucie nacisku w wiadomym miejscu? A jesli jeszcze nie wiadomym - nietrudno będzie wywnioskować po dalej opisanych losach Amiru oraz jej rodziny.
Intuicyjnie zaczęła przeć. Zaskakującym mogłoby się zdawać dziwne przeczucie, iż to jeszcze nie koniec. Łożysko? W zasadzie userka nie napisała o porodzie łożyska, toteż można uznać, iż - być może - w całym tym zamieszaniu nie dostrzegła owego szczegółu lub jego braku. Jednak... może Ami nie posiadała doświadczenia w kwestii porodów, niemniej jednak łożysko widziała jako coś, czego się 'pozbycie' przychodzi z nieco większą łatwością. Zaczęła biedna sapać ze zmęczenia, mocno zaciskając zęby. Coś było nie tak. Jedynie tego była pewną...

Obawiam się, że łamiesz regulamin, więc radzę poczekać na akceptację - nic nas nie goni, a po co sobie na starcie problemów robić ; )) .

Parła dzielnie, mocniej oraz z większym zawzięciem, chociaż czuła, jak bardzo opada już z sił. Nie mogła jednak przestać, bo i nie wiadomo, do czego mogłoby doprowadzić, gdyby teraz się poddała. Nie mogła. Była w końcu wojowniczką, córką samej legendarnej Eleny! Chociaż ze stanowiska zrezygnowała, żyłka woja nadal pozostawała, niczym cieniuteńka niteczka wmontowana nieopacznie w łańcuch DNA. Przetrwała ostatnio naprawdę wiele i po każdym upadku dzielnie się podnosiła, dumnie unosząc czoło. Niemożliwe zatem, aby byle łożysko (ach, te naiwne przekonania!) zmogło ją w aż takim stopniu, aby - nawet pomimo ogólnego osłabienia - nie pozbierała się i tym razem. Zagryzła mocniej wargę, kalecząc się przy tym - niemniej metaliczny smak krwi nie zastopował upartych szczęk, w bólu mimowolnie się zaciskających. Userka poród ma wciąż przed sobą, więc w dalsze opisy nie będzie się pchać - bo mało na ten temat wie. Filmy wyglądają obrzydliwie, to pewne.

Fakt, trudno obrzydliwą sytuację ubrać w ładne słowa. Dobrze, że nie pamiętam własnych narodzin - niech ich wizja siedzi cicho w podświadomości, nie próbując nawet wydostać się poza jej rejony! Ach, sama userka Amiru urodziła się sina i nie oddychała przez sporą chwilę, bo także nałykała się płynów porodowych. Dowiedziała się o tym po długich, długich latach. Nie dostała dziesięciu punktów, bo jej cera nie należała do zaróżowionych - cóż za pech! Fatum jednocześnie, spotykające także potomka postaci. Jak mawiają: przeznaczenia nie oszukasz.
- Co do... - mruknęła cicho, jakby wręcz ostatkiem sił, odchylając się nieco w stronę łożyska. Łożyska, które okazało się... wilkiem? Nie oddychał, widocznie zbyt długo przebywał po niewłaściwej stronie wilczycy. Zmartwiła się tym znacznie, zapominając o potwornym zmęczeniu oraz łożysku, które faktycznie zaraz za samczykiem się urodziło. Zjeść je powinna, jak się to w przyrodzie czyni, aby się wzmocnić, niemniej błagam - nie zagłębiajmy się, bo potoniemy!
Amiru natychmiast zaczęła lizać małego wilczurka, noskiem lekko pocierając i delikatnie uciskając jakże delikatny, mokry brzuszek. W jej ślepiach zamajaczyła łza, która zaraz stoczyła się po futrzastym policzku, by następnie upaść na podłoże.
- Proszę, kochanie, nie rób mi tego. Błagam - szeptała żałośnie, spojrzeniem szukając pomocy w postaci Dust'a. Może wie, co powinna robić? Może zna zaklęcie, które tchnie w malucha życie? '



mwaha, trafiłam własnie na to: http://dzieci.pl/kat,1033939,title,Blizniaki-urodzily-sie-w-odstepie-24-dni,wid,16676779,wiadomosc.html
Argument przemawiający za tym, że wszystko jest możliwe :3

Instynkt samicy podpowiedział jej dość głośno oraz wyraźnie, aby w momencie, kiedy samczyk zaczął pluć płynem, obrócić go na bok. Nie chciała, aby jej synek zakrztusił się na amen, raz już otarł się o śmierć - nie wiadomo, czy przeżyłaby drugą próbę tego typu. Wylizała szybko malca z resztek zimnej cieczy, aby czasami nie chłodziła smyka jeszcze bardziej. Na pewno był dostatecznie osłabiony narodzinami, nie chciala dostarczać mu dodatkowych udręczeń. Otuliła samczyka swoim ciałem, grzejąc go dodatkowo własnym ciepłem. Jej miękkie futerko przylgnęło do niewielkiego ciałka wilczka.
- Spokojnie, kochanie, teraz już będzie dobrze - powiedziała czułym półszeptem, pocierając ostrożnie tułów wilczątka. Miała nadzieję, że teraz będzie juz tylko lepiej. Liczyła, iż mimo braku wiedzy medycznej, pomoże dzieciaczkowi przetrwać. Nie wybaczyłaby sobie, gdyby było inaczej - nawet, gdyby z całą pewnością nie byłaby temu winna w stopniu chociażby najmniejszym. Nie mogła pozwolić sobie na utratę kolejnej bliskiej swemu sercu istoty.