"Piwna Nuta"

Słone łzy spływały jej po pyszczku niczym wodospad. Akcja nadal się toczyła, jednak teraz powiedziano coś najbardziej dziwnego, coś, co pewnie wyjaśni całą sytuację.
- Pamiętasz, że podpisałam z tobą kontrakt, gdy byłam w ciąży? Moc co prawda nie została przekazana, ale gdy ja umrę... - przybliżyła sobie jeszcze bardziej nożyczki, gdy lekko zaczęła kapać krew. - ...nasza kochana Lacie otrzyma moc. Czy to nie jest wspaniała nowina?
Co można z tego zrozumieć? Że jak Lacie była jeszcze w brzuszku, wzięła udział w umowie. Wtedy było jeszcze wiele innych szczeniaczków, ale to właśnie na nią wypadło, albowiem inne córki źle się zachowywały w stosunku do matki. Powinno być tak, że Celia daje moc Lacie, ale gdy ta nie miała jeszcze do tego praw, otrzymał ją ojciec. Kiedy kontrahentka umrze, czarny basior straci umiejętność przywoływania łańcuchów, gdyż ten obiecywał zapewnić jej ochronę przed niebezpieczeństwem, jednak to się nie udało.
- Wiesz, co? Uważam, że Lacie zmieni znaczenie tej mocy - dodała, uśmiechając się i przeszywając sobie nożyczkami gardło. Jej futro, jej kokarda, jej ubranie stało się w większości szkarłatne. Ojciec wnerwiony pobiegł na dół schodami do komórki.
A tym czasem młoda, gdy to widziała, całkowicie się rozbeczała. Myślała, że ta zginęła ze starości. Krew lała się na wszystkie strony, a na twarzy matki znalazł się szczery uśmiech. Pewnie tego nie żałowała, umierała ze szczęściem na duszyczce. Ale co się dalej stanie?

Lacie przestraszyła się widokiem zmarłej matki, pomimo tego, że już wcześniej widziała takie sceny. Ale to było zbyt przerażające. Krew lala się na wszystkie strony, ochlapując ścianę. Po krótszej chwili zasłonił ten widok Alastair, rozwijając swe skrzydła. Zaskoczyło ją to. Jednak traumy na życie nie miałaby z powodu tryskającej krwi z tętnicy. Widziała to już kiedyś. Jak zabijała różne monstra, które spotkała podczas podróży do krainy. Ale jak Celia umarła... ta się rozpłakała. Miała ochotę zabić ojca za to, co zrobił, za to, że nie pozwolił jej normalnie żyć. Jej nerwy ze stali już powoli nie wytrzymywały, jednak dzielnie to przeżyła. Zacisnęła mocno zęby, o mało co sobie nie odgryzając języka. Z jej oczu nadal płynęła słona woda, która powoli się wyczerpywała. Jej oczy (chodzi mi tutaj o coś, jakby się miało uczulenie, a nie o moc) stały się czerwone wokół, same puste.
- Ja już wiem, co się dalej stanie. Zabije... ojca. Dawna ja... - powiedziała ostatkami sił w krtani.
Rozbeczała się, lecz wytarła łzy o łapę. Teraz należy iść dalej, zobaczyć, co się stanie. Nie była zła na Alastaira za to, że jej nie pocieszył słowami. Jego sama obecność wystarczała. Bez niego być może by się załamała, wybuchła ze wściekłości, ale też i smutku. Samotność. To jest coś, czego żadna istota nie może wytrzymać. Nikt z nas nie może być sam. Każdy potrzebuje chociażby odrobiny ciepła, wsparcia. Nigdy nikogo nie przytulała. Zawsze to ona była obściskiwana. Nie wie, co to znaczy dawać ciepło. Krew lała się po ścianach, po chwili cała podłoga stała się szkarłatna. Być może straszny widok dla kogoś, ale nie dla Lacie. Przyzwyczaiła się do tego.

Zrozumiałam i nie musisz przepraszać ;).
Wadera wysłuchała słów basiora ze swoim strachem w oczach. Zamknęła je, lekko wzdychając.
- Masz rację. Wracajmy, dowiedziałam się tego, co mnie dręczyło przez większość życia. Nie ma po co tutaj już być. Nasz pobyt nie zmienił tego, co się wydarzyło...
Jeszcze ostatni raz popatrzyła na leżącą matkę we własnej krwi. Straszny widok. Myślała, że ta umarła naturalnie, czyli ze starości. Grób został złożony niezbyt daleko, więc ta ma okazję w każdej chwili do niego pójść. Tak oto rozbiła lustro, które załamało się jak reszta przestrzeni i wrócili do normalnego świata. Trwało to dosłownie ułamek sekundy. Ta leżała na blacie, powoli zasypiając. Za dużo tego. Musi wszystko przemyśleć. Jej stan psychiczny nie jest obecnie najlepszy, jej całe życie w kłamstwie. Ale co to za umowa, o której mówili? To nie dawało jej w ogóle spokoju. Po krótkiej chwili stało się wszystko jasne.

Zasnęła młodziutka tak szybko, jak niemowlę słuchające piosenki z kołyski. Niby nic się tutaj nie zmieniło, ale tam trwało to około 30-u minut. Nie było jej zimno - no ba, nawet blat jej pasował. Po krótkiej chwili poczuła mięciutki materiał wokół całego ciałka. Po chwili rzuciła tekst typu: "Jeszcze pięć minutek...", a wtedy ślinka lekko jej kapała z pyska. Ależ nie, ona nie ma wścieklizny oraz żadnych podobnych chorób! Tak jej się po prostu przytrafiło. Miała pory pod oczyma, roztrzepaną grzywkę (malutką) na głowie, cały pysk we łzach. Scena ta długo w niej pozostanie, tak sądzę. Lekko poruszyła uszkiem - coś ta. Słyszała, ale nie wie, co. Pewnie dźwięk z telewizora, jednak jej nie przeszkadzał. Nawet ta nie wiedziała, że znajduje się w tych terenach opity Nat! Lekko mlasnęła pyskiem, śpiąc dalej. Tyłek na krześle, głowa na blacie. A co tam!
Spokojnie, ja też jestem po części, a raczej bardzo lekko załamana. Nic się takiego nie dzieje ฅʕ•̫͡•ʔฅ.

Młoda po chwili wstała, patrząc na zegar. Dobra, czas wracać do domu! Ale co by tutaj pozostawić... No tak! Wzięła ze swojej skarbonki 8 Kości, pozostawiając je na blacie. Ubrała płaszcz, wychodząc i dziękując za wszystko. Sen jej dobrze zrobił. Czuła, że jest tutaj jedynie obciążeniem dla Alastaira. Znów zawalczyła z ciężkimi drzwiami. Ups... Zaczął padać deszcz. Płaszcz nasiąknął wodą.
Z.t

To było straszne, na tyle straszne, by serce wczuwało się w nowy rytm - rytm trwogi. Ktokolwiek przyjrzałby się temu, byłby zapewne skłonny zauważyć, że zaprząta sobie głowę banałami. Może i tracenie kontaktu z namacalnym światem na długi czas nie jest w pełni normalne, ale też stoi czasem na niegroźnych podstawach, ot, taki typ osoby. To nie koniec świata.
Genau. To dopiero początek, a ona nie wiedziała czego. Wprawdzie jej życie składało się w długich okresów zapadania w letarg i krótkich przebudzeń, lecz teraz jej myśli nie zamierały, niby w pustym, pozbawionym obrazów śnie na jawie, obecnie w swym transie oglądała wariacje strzępków różnych - niezbyt blisko jej znanych, acz jakby nieco znajomych - żywotów. Raz sielanka, raz siekanka. De facto ilekroć jej jadeitowe ślepia znikały pod powiekami, zaczynała żyć tak intensywnie, jak jeszcze nigdy, a nawet, otulona nierzeczywistością niczym ciepłym kocem, degustowała szczęścia. To było życie. Pachniało życiem, smakowało życiem, bolało jak życie i koiło cierpienie jak życie. Tam jej się podobało.
Jednak przebudzenia były straszne, bo wówczas tłamsił ją kontrast dwóch uniwersów. Powracał najwierniejszy wśród jej towarzyszy, ból żołądka, uświadamiała sobie, że drżą pod nią pałąkowate łapy, że jej uszy przeszywa dziwny pisk - kolejny z jej wymysłów niemających nic wspólnego z prawdziwymi bodźcami z otoczenia - a wreszcie uświadamiała sobie - z wolna, stopniowo, co chroniło przed naprawdę mocnym szokiem, aczkolwiek tylko na tyle, by trwoga nie zahamowała jej bicia serca, pozwalając rozkoszować się rozcieńczonym lękiem - że jest. I gdzie jest.
Opuściła głowę ku ziemi, jak gdyby myśli były za ciężkie, westchnęła boleśnie, a łapy drżały, drżały, drżały, z czym próbowała walczyć, nie poddając się mimo wszystko - aż nie jęło drżeć całe jej ciało, bo wtedy potwierdziła się już odwieczna prawda, iż mało co ma sens. O ile cokolwiek. Skuliła się sama w sobie i skuliła się również naprawdę, co karmiło złudzeniem, iż nikt jej nie widzi, więc też nikt nie może skrzywdzić. Słodkie marzenia, takie miała.
Więcej już znieść nie mogła. Już nie. Nie mogła od dłuższej chwili, nie mogła, gotowa była umrzeć, zwariować. Uciec. Tylko to jej pozostało. A mięśnie nie ulegały jej woli, słabe łapy niosły powoli, przy czym kołysała się jak łódź na wodzie. Chciałaby odpłynąć w kłamstwa snów, lecz uciekła tylko z baru, płynąc przez rzeczywiste powietrze.

z. t.

Najk znowu otwarł drzwi i wszedł do znanego mu już miejsca. Piwna Nuta. Basior uśmiechnął się do Alastaira i Nataniela.
- Witam ponownie
Usiadł sobie gdzieś i przeczytał menu uważnie. No ciekawe menu. Bardzo w stylu Najka. Wilk spojrzał tylko na to miejsce. Jaka cisza. To zawsze zwiastuje coś niedobrego. I faktycznie. Najk przybył... Basior już zapomniał o pojedynku z Hadziem. Jednak wypadałoby przeprosić.
- Wybacz za zachowanie na pojedynku. Moje i Hadesa. Poniosło nas. Kiedy podrosnę mam nadzieję że zechcesz znowu być sędzią.
Najk jakoś nie , że Al znowu się zgodzi. Po słowach Hadesa i po zachowaniu obu basiorów z pewnością nie będzie łatwo zapomnieć o tamtym. Basior znowu wrócił do czytania menu.

/nie tylko ja błędy robię, adminem nie jestem wiec nie poprawie ale mogę powiedzieć że
Witaj, Najku. Nie powinieneś mnie przepraszać za swojego znajomego, bo nie mamy pewności, czy by tego sobie życzył. Jeśli zaś chodzi o Ciebie - nie ma sprawy, nic się nie stało. Wiem doskonale, jak ciężko czasami opanować opanować silne emocje. Podać coś? /
Najk uśmiechnął się.Wow, chyba 3 raz.Zacznie to liczyć, jak nie otworzy sobie nowej fabuły.Mniejsza.Wilk spojrzał jeszcze raz na menu
-Chyba to co rówieśnik, hot-doga poproszę
Najk spojrzał jeszcze raz w menu
-I może tonic do tego?
Wilk dał Alastairowi 7 kości i wrócił do stolika.

Nie oburzam się tylko ostatnio czytałam regulamin i tam pisze że Adminom można grzecznie zwrócić uwagę, no to zwracam. Nie jestem oburzona, ani obrażona ani nawet zła.Staram się tylko jakoś zapracować i nie mieć bana na koncie Nighti, muszę się zmienić na lepsze i tyle

Najk wziął hot doga i zjadł.Nie przepadał za niesprawdzonymi rzeczami.Ależ oczywiście nowości mogą być ciekawe ale co do jedzenia...basior nie lubi ryzykować.Je tylko to co kiedyś jadł.Mięso, które upoluje i ukradzione kiedyś rzeczy.O dziwo wilk przepada za arbuzami.Jak był młodszy ukradł jednego i zjadł.Z początku mu nie smakował ale wreszcie zaspokoił i głód, i rządzę krwi.

Pierwsze dni w tej Krainie, jej! Pozytywnie nastawiona dziewczyna trafiła na plac handlowy, na którym znajdowało się sporo nieznanych osób, jednak ta nie bała się, gdyż przecież są to tylko wilki, czyż nie? No i smoki, których nigdy nie miała okazji spotkać. No i gryfy... "Przyprawia mnie to o gęsią skórkę!" - pomyślała, patrząc dookoła. Padało troszeczkę, jednak muzyczce nie przeszkadzało to, wręcz przeciwnie - najlepiej ćwiczy się grę na deszczu. Wtedy jest tak chłodno, ale odtwarzanie partytury może być nie lada wyznaniem, nawet wtedy, gdy klima włączona oraz swobodnie opadają kropelki wody. Po krótszej chwili pewnie weszła do pierwszego-lepszego budynku, no bo musiała gdzieś wparować. Trzymając w swoich łapach futerał na skrzypce ze wspomnianym instrumentem w nim, otworzyła ciemne, drewniane drzwi, zauważając siedzące wilki obok barku, a za nim znajdował się wielki, ogromny, białoskrzydły osobnik! Nigdy nie widziała kogoś takiego, żeby miał skrzydła! Zachwycona Jiyuu podbiegła, o mało co się nie wywalając, do barku, siadając na krześle oraz mówiąc z nieograniczonym entuzjazmem, patrząc cały czas na basiora.
- Woooho, ale Pan ma piękne skrzydła! - powiedziała, gapiąc się w obiekt zainteresowania swoimi niebieskimi ślepiami, nie mogąc zrozumieć, jak to ma skrzydła. Chociaż mogło to zostać odebrane za złe zachowanie, ta legła na stole przednią częścią ciała, cały czas lampiąc, być może i campiąc, witając się z siedzącymi obok osobnikami.
- Hejka! - oznajmiła, machając łapą na lewo i prawo, ot taki gest przywitania. Jeden z nich miał pelerynę i chustę, co ją bardzo zdziwiło, jednak postanowiła nie zadawać pytań o to. Tak oto położyła futerał na podłodze, oparty o barek. Dojrzewającej ogonek poruszał się w górę i dół, uderzając leciutko o... No właśnie, co? O powietrze? Dajmy, że o krzesło, na którym postać sobie usiadła. Wadera szeroko się uśmiechnęła, albowiem lubiła się uśmiechać i suszyć ząbki, jak to niektórzy potrafią powiedzieć. Czas odświeżyć atmosferę!