Starożytny Most Wiatru (kontrola graniczna)

Karmel niebieskiej tabletki z pewnością nie potrzebuje.
Gehenna zaś nijak nie dała się zwieść słowom Arthasa, podchodząc ku niemu i - ponownie go okrążając - przyjrzawszy mu się uważne. Zacmokała przy tym kilkukrotnie z jawną dezaprobatą. Nie będzie wilkowi wmawiać całej szóstki malców. Zezygnowała z tego. Co za różnica, kiedy tak naprawdę żadne z jej dzieciąt nie istnieje?
- Wybacz, Arthasie. Wymachujesz jakimiś kompletnie niewilczymi obrazami, manipulujesz obrazem, mnie samej kłamstwo zarzucając. Nie powinno mi się to spodobać, nie sądzisz? Myślisz, że wiele wskórasz matce szczeniąt Karmela kłamstwo i oszustwo zarzucając? Dlaczego miałabym to czynić? Nie należę do żadnej z watah, więc jaki cel miałabym w detronizowaniu kogokolwiek? Deebie to już bez tego przeżytek, dawne niesnaski tracą już smak - wyrzucała spokojnie raz za razem kolejne ze słów, których aż nader wiele jak na samą nią poszło. Czy chodziło jej o samą zemstę na Deebie? Nie. Zemsta w ten sposób wykonana nie ma smaku krwi, nie pachnie strachem - uczuciem, którym karmi się każda z istot pokroju Gehenny. Kwestię z tamtą załatwi inaczej, jak należy. Co nią kierowało? Czysta chęć rozrywki, jednak pojąwszy już ideę dziwnego wisiorka odstawiła na bok myśli z tym związane.
- Wybacz, nie będzie mi wilk przypadkowy w umyśle grzebał. Zwłaszcza, że robi to koszmarnie nieudolnie i przeinacza fakty czy też zbyt daleko mknie w interpretację. Jaką frajdę miałabym w zrzuceniu tamtej z paradnego fotela? Toć o wiele przyjemnej będzie zatopić kły w jej książęcym karku. Powinieneś to dostrzec, skoro już podróżujesz od myśli mej zbłąkanej, do następnej. I co teraz? Odbierzesz matkę szczeniaków swego przywódcy? - spytała jeszcze, odchodząc na koniec od Wartownika. Była paskudnie spokojną. Zero jakichkolwiek emocji, nad którymi - jak widać - nauczyła się panować. Czuła, że z zabawy nici. Że Karmelowi jednak brakuje jaj, aby to dokończyć. Przysiadła obok, rozglądając się za pop cornem. Tak na wszelki wypadek.
- Karmelku, nie daj sobie tych pozbawionych sensu bajek wmawiać. Jeszcze Cię bezczelnie szantażuje, byle tylko ode mnie Cię odwieść. Nigdy nie popierano naszego związku. W końcu kto to widział, przywódca z demonem? Aż dziw, że Deebie rządzić zezwolono. Wcale nie lepsza... - mruknęła tylko, za pomocą telekinezy unosząc swoją herbatkę i przywołując filiżankę ku sobie, by zaraz upić z niej ze dwa łyki. Od tego pieprzenia farmazonów kompletnie zaschło jej w gardle. Trudno, wojna domowa Watahy Wiatru odwołana.

- Proponuję dzieciakom wbić tę magiczną igłę w tyłek. DNA ojca już macie, nie będzie z tym problemu - skwitowała jedynie obojętnie, niedbale wzruszywszy barkami i powracając do herbatki. Cała ta sytuacja w duszy demona bawiła, niemniej jednak wyraz pyska... W sumie brak wyrazu pyska mógł z całą pewnością coś zgoła innego sugerować. Słowa AM odnośnie jej braku wyjątkowości skomentowała krótkim:
- Nie ja sobie wyjątkowość na dzień dobry zarzuciłam.
Na dalsze słowa skinęła łbem.
- Nie przyszłam tutaj o błogosławieństwo Cię prosić, Arthasie. Karmel ma własną wolę i zrobi to, na co będzie miał ochotę. Ja widzę w Tobie zaprogramowanego na manipulację robota. Nawet niezły jesteś w te klocki, prawie mnie nabrałeś, że jesteś tu po to, by strzec ojca mej dziatwy - mruknęła nadal bez cienia zainteresowania ani emocji, popijając co kilka słów herbatkę. Całkiem smaczna, należy przyznać.
Nie dawała się sprowokować. Dlaczego ostatnio każdy próbował się do tego posuwać?

Ryknęła głośnym śmiechem, kiedy ten - najwyraźniej - posunął się do groźny jej osobie. Za stara na to była, kilka tysięcy lat jednakże swoje robi. Mlasnęła głucho, by za moment dokończyć herbatkę i zerknąć na Karmela.
- Twój wybawca najwyraźniej nie lubi mnie bardziej, niż sądziłam - mruknęła w jego stronę, po czym oczy jej zapłonęły, filiżanka zaś roztrzaskała się na drobne okruchy, ciśnięta telekinetyczną zdolnością Henny prosto w mur zamku.
- Mam nadzieję, że i o mnie sobie kiedyś przypomnisz. Bywaj - dodała jeszcze, a wraz ze słowami tymi oczy powróciły do pierwotnego wyrazu. Gniew? Skądże. Dotąd ślepia jej świeciły, kiedy używała telekinezy; teraz jednak nabierać na intensywności będzie płomyk.
Wstała, ucałowała pysk Karmela, po czym odeszła tak, skąd przyszła. W sumie znikąd nie przyszła, zatem i w nicość się udała.

zt.

Kein starał się tutaj dotrzeć niepostrzeżenie, ale też i.. no cóż. Miał pewien pomysł który się może nie do końca spodobać naszej Shathow. W pewnym momencie spróbował czegoś o czym znowu ta wadera nie wiedziała..i o czym zapomniał całkowicie wspomnieć.
Zaczął biec w stronę wodospadu, po czym nagle pojawiły się jego skrzydła i wilk odleciał.
Po kilku sekundach znalazł się po drugiej stronie tegoż mostu i czekał na swoją ukochaną. Ona ma łatwiejszą? A może i trudniejszą drogę do pokonania.
Arhtas'a nie ma, Karmela nie ma więc jest spokój. Nikt zbytnio tej granicy nie pilnuje a to jest bardzo dobry znak dla tej dwójki, ale gorszy dla watahy. Na pewno AM ich widział przez okno, ale nie da rady zareagować.
Czekał do pewnego momentu i wiedział, że jak teraz ruszy to i nasza Shathow będzie wiedziała gdzie iść.
Po chwili jego skrzydła zniknęły, a on sam szedł dosyć szybko.

ZT.

Szła, szła i szła. Nie wiedziała, iż - prawdopodobnie - powinna była poczekać, aż ktoś sprawdzi jej tożsamość. Była na zebraniu i o wartownikach słyszała, pamięta, iż niekoniecznie Arthasowi ufała. Jednak nie było go nigdzie, zatem... szła, szła i szła. W zasadzie nawet, gdyby tu był, nie dostrzegłaby go, krocząc ze smętnie zwieszonym łbem. Czuła dość świeży zapach byłego partnera, co dodatkowo dostarczało jej nieprzyjemnych doznań. Zapach jednak nagle się urwał, a zaniepokojona Amiru pomyślała, iż ten, którego kochała, runął gdzieś tam w dół, po czym zginął w wodzie. A może gdzieś tam jeszcze jest? Może jakoś przetrwał? Przytrzymał się czegoś?
- KEIN?! KEEEEIN! PROSZĘ, SŁYSZYSZ MNIE?! KEEEIN!
I pewnie będzie sobie tak gardło zdzierać, póki ktoś jej nie wyjaśni, iż wilk nie spadł, a zwyczajnie odleciał. Skąd mogła o tym wiedzieć? Rozglądała się nerwowo wokół, błagalnie nawołując. W oczach stały jej łzy, zaś niewielkie ciało drżało w akcie rozpaczy. Leżała dość blisko krawędzi mostu, przednie łąpki niemalże pod barierą za most aż wysuwając. Szukała. Im dłużej go nie było, tym mocniej się trzęsła. Może i była zła, może i rozgoryczona - ale przecież w żadnym razie nie chciała jego śmierci!
Dodatkowo ciemność wcale jej nie pomagała. Nawet, gdyby gdzieś tam leżał, nieprzytomny - nie dojrzałaby go, o pomocy już nie mówiąc.
- CZY KTOŚ MNIE SŁYSZY? POMOCYYY!

Była na tyle zdenerwowaną, że z pewnością myśli nie poskłada, co zaś mowa ubrać je w odpowiednie słowa?
- Szłam znaleźć dla siebie lokum. I czułam Keina. Potem już go nie czułam. Szłam mostem, i on szedł mostem. Ale potem już nie szedł. Och, Arthasie! Trup, nieboszczyk, umarlak! - rzucała, odsunąwszy się nieco od granicy. Dopiero po chwili dokładniej przyjrzała się wartownikowi. Zmienił się. Skrzydła? Ostatnio chyba ich nie miał? A może zwyczajnie, Ami nie pamiętała? Och, nie pora na gdybanie o skrzydłach czy ich braku! Tam martwy Kein gdzieś leży! A może zabrała go woda? Może już przenigdy nie ujrzy nawet jego ciała? Rzuciła się na AM, rycząc mu w futerko.
- Kein nie żyje! Ja... ja... ja go potrzebuję, a go... nie ma go, zmarł! - mamrotała niedaleko jego ucha, szlochając jak głupia. Zapomniała o dawnych obawach; skoro wataha nadal istniała, nie zdązył jeszcze jej zniszczyć. Może faktycznie wcale tego nie chciał?
Potrzebowała jedynie wsparcia... Nieważne, od kogo... Potrzebowała kogoś, by całkowicie się nie rozlecieć - o co już i tak było dostatecznie trudno i bez śmierci czarnego basiora.

Fakt, zmarzła. Niestety, nawet tego nie czuła. Głodu też nie czuła do momentu, aż dopadła zająca.
- Ale... trop się urywa, przecież nie wziął i nie odleciał... - podzieliła się obawami, odsuwając nosek od samca i przecierając łapkami oczka. Widziała go przecież niedawno! Nie miał skrzydełek! Ne mógł lecieć! A skoro nie poszedł lądem, opcje były dwie: w dół lub w górę. Tę drugą logika nakazała odrzucić - widocznie gdzieś w tym mętliku znalazła się odrobina rozsądku.
- Ja... nie chcę... przeszkadzać... Ja... ja... - łkała, chociaż tak bardzo próbowała się opanować. Wizja, że Kein zmarł, nie pomagała jej wcale. Ponownie zerknęła w stronę mostu, doskakując zaraz zgrabnym susem do barierki.
- Ja wiem... wiem, że... że mnie nie chce... Ale... Ale mimo... mimo to... nie chcę... by... by zmarł... on musi... być... być szczęśliwy... - wyrzucała z siebie pomiędzy kolejną próbą złapania powietrza: gwałtowną niczym przy czkawce, znamy bowiem ten stan, gdy płacz uniemożliwia nam mówienia. Gapiła się jak głupia na szalejącą pod spodem wodą, trzęsąc się i modląc w duchu, aby Kein jakoś to przetrwał.

Ach, więc tylko Amiru nie wiedziała, z kim spotyka się Kein. Ba, dodatkowo jako ostatnia dowiedziała się, że w ogóle z kimkolwiek. Jak dobrze, że tak niewiele wiedziała, bo jeszcze by w depresję popadła... Uniosła swoje zgrabne ciało, spoglądając na Arthasa nieco nieufnie.
- Możesz mi... możesz przysiąc... że to co... to co mówisz... jest prawdą? - spytała, siadając naprzeciwko samca. Myśl, że odszedł od niej do innej była przytłaczająca - owszem, jednakże w swej potworności z pewnością nigdy nie mogłaby się równać wizji ginącego wilka. Złość złością, ale...
- Przepraszam... Zachowuję się jak skończona idiotka... - powiedziała, zwieszając głowę. Ostatnio naprawdę nie była sobą. Najpierw cała ta akcja z Tempusem, potem ze śmiercią Kein'a... Nie, nie tak miało być! Tak nie zachowuje się poważna była wojowniczka!
Nabrała masę powietrza do płuc, by następnie z powolnym, przeciągającym się westchnieniem wypuścić ją na zewnątrz. Uspokajała się pomału. Tylko... wstyd, Ami, wstyd!

- Jesteś wartownikiem a ja jestem na Obrzeżach terenu watahy, nic w tym aż tak dziwnego... Przepraszam, za wszelkie nieprzyjemne słowa tam, na naradzie... Mam problem, by zaufać nieznajomym - powiedziała ze skruchą, otuliwszy się ogonem. Zaproszenie samca było niezmiernie kuszące, jednakże od czasu rozstania z Keinem nie posiadała nawet własnego kąta. Dawne, tak starannie wyszukane miejsce, zbytnio ją przytłaczało, by mogła w nim pozostać. Zima za pasem, trzeba prędko coś znaleźć. Odetchnęła zatem głęboko, uśmiechnąwszy delikatnie do samca.
- Dziękuję, Arthasie, za zaproszenie, jednak... Muszę znaleźć jakąś własną norę, by przezimować. Skoro już jest tak zimno, sroga przyjdzie pewnie zima... Może innym razem, dobrze? - powiedziała, znacznie już spokojniej.
Uwierzyła. Kein żył. Głupia ona! W końcu czarny basior znał tę okolicę i pewno często tędy chodził, nie dałby się tak łatwo zrzucić z mostu. Śladu walki nie znalazła, zatem opcja, iż ktoś go zepchnął, powinna była od samego początku wydać się niemożliwą. Sam miał spaść? A co on, fajtłapa? Samobójstwo? Kein? Nie ma takiej opcji! Racjonalizmie, miło, że wracasz. Lepiej późno, niż wcale.

Wysłuchała uważnie słów Arthasa, by za moment krótko pokręcić głową.
- Dziękuję za propozycję, jednak uważam, że... powinnam w końcu samodzielnie o siebie zadbać - powiedziała spokojnie, uśmiechając nieco smutno. Teraz nie miała już Kein'a, który mógłby ją wesprzeć oraz jakoś dopomóc. Została znów sama. Za każdym razem jednak trafiała na kogoś, kto wyciągał pomocną łapę i jakoś umożliwił w miarę szybkie, sprawne pozbieranie się. Trzeba tylko przetrwać najtrudniejszy okres. Okres, przez który własnie przechodziła Amiru. Poruszyła lekko krańcem puszystej kity, by zaraz kontynuować:
- I przepraszam... za tą scenę, niepotrzebnie sieję panikę... Ale pewnie też dałbyś się choć nieco ponieść emocjom, gdybyś podejrzewał, że Twoja... przyjaciółka mogła zginąć - podjęła próbę wyjaśnienia w jakikolwiek, w miarę chociażby, racjonalny sposób własne zachowanie. Na pewno nie była w pełni sobą, gdy poczuła, iż trop Kein'a urywa się nagle, zupełnie, jakby ten opuścił most. Nie wiedzieć, czemu, uwierzyła wartownikowi. Może uwierzyłaby nawet wtedy, gdyby był jej wrogiem numer jeden - bo zwyczajnie wierzyć chciała?
- Dobrze, że mnie usłyszałeś. Gdyby nie Twoje wsparcie, kompletnie bym się rozleciała - dodała jeszcze, z zażenowaniem podrapawszy się po łepetynie i uśmiechając z zakłopotaniem.

Skinęła nisko łbem.
- Życie zweryfikowało moje osądy - powiedziała spokojnie, łeb swój unosząc dopiero na zakończenie wypowiedzi, by spojrzeć na Merethila, uśmiechając doń lekko. Ciekawe, czy szczeniaki wilka odziedziczą po nim nazwisko?
- Wiem już, że jesteś świetnym wilkiem. Do zobaczenia - dodała, po czym przeszła przez most, udając się ku Kotlinom, gdzie userka napiszę jutro - dzisiaj paskudnie targa nią chęć rysowania, tłumiona ostatnio brakiem czasu.

zt.

Tak jak i Anthony miał zamiar, tak i się tutaj dostał bez większego problemu. Tego młodego cwaniaka nic nie zatrzyma! No chyba, że Kankami której nie zna... ona by mu dopiero popalić dała, ale trudno.
Dlaczego tereny wiatru? A to było dość proste ponieważ miał tutaj swój własny plan. Chcecie wiedzieć jaki? Dowiecie się potem.
- No to czas się trochę zabawić.. - powiedział sam do siebie na tyle cicho, aby nikt go nie słyszał.
Był pewien, że basior z którym dosyć niedawno rozmawiał jest gdzieś tam... za nim.
Jego cel? Przedostać się normalnie na tereny Watahy Wiatru. Nic trudnego, kilka papierków i tyle pewnie.
Więc jak? Tempus jest z tyłu czy nie?

Truchtał sobie za nim ,rozglądając się co chwile na lewo i prawo. Gdzie ten wilk go prowadził. Kiedy już dogonił go, stanął na dwóch tylnych łapach by rozejrzeć się. Zauważył piękne tereny jakie tutaj były jednak mimo wszystko nie wiedział co by miało to miejsce wyróżniać czymś nadzwyczajnym.
-Mogę wiedzieć dlaczego tu przyszliśmy? To miejsce jakoś nie wydaje się nadzwyczajne.
Spodziewał się jakiś wielkich urwisk, strasznych terenów...pokrytych radioaktywnym skażeniem...no co? To mieszczuch, ma prawa sobie marzyć. W końcu na tym polegał jego żywot. Powrócił do pierwotnej postawy i stanął obok niego ,rozglądając się. Mimo wszystko...wiedział że nie bez powodu go tutaj zaciągnął to też był czujny, co chwile węsząc ciekawskim nosem.