Starożytny Most Wiatru (kontrola graniczna)

Ach szkoda, że Gehe to siostra Kein'a.. on jest w końcu nadopiekuńczy do samego końca choćby i nawet miał rozstać rozszarpanym.
Szedł cały czas aż w końcu na chwilę przystanął. W momencie kiedy Gehenna upadła ten chciał jej pomóc, ale zanim zareagował ta wstała. Tak więc natychmiast ją wyprzedził i znalazł się około pół metra od niej. Patrzył na nią bardzo przenikliwie.
- Ty też jesteś dla mnie rodziną Gehenno. Na pewno dasz sobie radę? Chcę ci pomóc chociaż tak. Wynagrodzić te stracone lata.
Był ciekaw jak zareaguje na te słowa. No cóż, nie byłoby to wtedy idealne ale nie byłoby również źle. No cóż, zobaczymy jak odpowie. Dla niego to bardzo wiele znaczyło wbrew pozorom.

Wilka to poruszyło doszczętnie. Nie było to ani trochę ciekawe jak ta próbowała wszystkimi siłami się od niego wycofać, ale rozumiał, że nie było wyboru... niestety. Najgorsze jest to, że teraz zaczynał się obawiać jednej rzeczy.. że będzie musiał stanąć kiedyś przeciwko swojej siostrze aby ochronić młode. Miała rację, to nie był dobry pomysł aby ją tam wpuszczać. Nie da sobie odebrać tego szczęścia. Nigdy.
Położył łapę na niej. Na chwilę. Niech poczuje, że brat mimo wszystko będzie do końca.
- Dobrze Gehenno. Niech się dzieje twoja wola.. ale i tak cię odwiedzę. Nawet i sam. Nie mam zamiaru zostawiać dosłownie wszystkiego w tyle od tak sobie. Dla mnie jesteś siostrą, a nie wyrzutkiem. Szkoda... szkoda, że jesteś tym czym jesteś. Nie wiem jak ci pomóc, a zapewne nie da się już nic zrobić niestety... Kiedyś zobaczysz moją rodzinę. Mnie i szczeniaki dorosłe, wtedy na pewno będę gotów stanąć przed nawet i twoim złym ''ja'' bez strachu o młode. Żegnaj Gehenno. Oby nie na zawsze..
Rzucił do niej i wstał. Czas sobie wrócić do rodzinki... i powiedzieć AM o tym co ma.. odchodził stąd z ogromnym bólem, ale wiedział... wiedział, że tak należy postąpić.

zt.

Przybyła. Bez zbędnych i niepotrzebnych wstępów, poświęconych sposobie stawiania łap. Zależało jej na tym, aby w końcu odpocząć. Od nadmiaru wydarzeń i emocji zaczynała widzieć białe myszki i inne, równie niedorzeczne, przedmioty oraz istnienia, będące znakiem, że zdecydowanie potrzebuje chwili wytchnienia. Słaniała się na łapach, słaba i zmizerniała, choć w zdecydowanie lepszym już stanie niźli wtedy, gdy uroiła sobie, że Kein runął w dół mostu.
Usiadła na pupie i oczekiwała. Byle szybko, chciała jak najprędzej znaleźć otuchę w miejscu, do którego zaglądała chyba najczęściej z całej watahy...

Szybkie wprowadzenie do sytuacji nie jest potrzebne ponieważ nie jest to najważniejszą rzeczą w tej fabule. Jeśli komuś się nudzi lub jest ciekaw co ten wojownik robi ponownie na tych terenach i do tego jeszcze z Karmelem to niech sobie poczyta inny temat. Mają w końcu i czas.
Co w tym spokojnie jest? Huh.. może dlatego, że user powtarzał to wiele razy i za każdym było dobrze? Lub trochę lepiej ale w to nie wchodźmy.
W każdym razie ze względu na nieobecność AM oraz wysoki priorytet tej fabuły dla wilka.. ominiemy kontrolę graniczną.
Zwyczajnie przyszedł tutaj obserwując most. Najwyraźniej będzie pokój.. nie ma go.
Tak więc przeszedł bezpiecznie przez most oczywiście cały czas starając się aby i Karmel nie oberwał. Była cisza.. to nawet i dobrze. Następny post niech pisze userka, bo ten nie wie gdzie iść. Prowadź więc Beto.

ZT.

Czy to ważne, co jest? Grunt, że działa, daje poczucie bezpieczeństwa.
Karmel przybył tutaj, o dwa kroki za Wojownikiem. Choć jego postawa znacznie się zmieniła w momencie wejścia na most, to szedł jednak dalej.
Wcześniej stąpał pewnie, z uniesionym łbem, fioletowymi fiołkowymi ślepiami odważnie spoglądając na boki. Ogon trzymał luźno, lekko unosząc końcówkę.
Teraz cały animusz gdzieś wyparował. Uszy Bety przylgnęły ciasno do czaszki, łapy się ugięły. Ogon schował pod brzuchem. Rozglądał się, wypatrując Onego. Trząsł się przy tym cały.
Dobrze, że Kein zwracał uwagę raczej na drogę przed nimi i ewentualne zagrożenia... Jego i tak kiepska opinia o Karmelu ucierpiałaby zapewne, gdyby widział zachowanie wilka.
A może widział?

zt.

Wołał przez parę długich minut
Po chwili głos mu się załamał i zaczął głośno chlipać.
powiedział sam do siebie kładąc się na kamieniach mostu
Był taki zmęczony ,powoli oczy zaczęły się mu zamykać a jego płacz cichł z każdą sekundom.

Shathow gdzieś miała cudze problemy, na ten moment jej głowę zaprzątały jej własne. Szła... By odejść. Czas błędów się skończył. Cała ta sprawa była jednym wielkim błędem. Nigdy nie powinna była angażować się w związki. A już tym bardziej rodzić.
To nie wina Kein'a. On tylko pomógł jej to sobie uświadomić. Ten związek nie miał przecież racji bytu, był kompletnie pozbawiony sensu.
Szkoda, że zrozumiała to tak późno.
Most. Niepilnowany, bo jakżeby inaczej. Arthas, jedyny przyjazny jej wilk, raczył się gdzieś znowu ulotnić, ku irytacji wadery. Pewnie siedział ze swoją krzykaczką, zamiast pilnować posterunku. Czemu jej to nie zdziwiło?
No chyba, że znowu zniknął, wróci za rok lub wcale i powie "cieszcie się, bo jestem, ale i tak na pytanie, gdzie byłem odpowiem wykrętami"... Ta...
Albo nie wróci wcale. Też możliwe.
Bez niego nie będzie SBW, nie będzie Wartowników... Nic nie będzie. Jakby już nie było wystarczająco źle, jakby już wiatr i SBW się nie sypały...
- A idź sobie. Idź do swojej panny. Dobrze wiedzieć, że wszystko, co przeszliśmy razem nic dla ciebie nie znaczyło. - mruknęła pod nosem.
Miała dość ciągłych zniknięć i wykrętów. Po prostu miała dość...
Gdyby teraz się pojawił, zapewne by go przegnała. Niech jej się nawet na oczy nie pokazuje...
Z wściekłą, zranioną i ostatecznie złamaną Shathow lepiej nie zadzierać.
Ale ciii. Ona wcale nie uważa się za zranioną, czy złamaną. Wmawia sobie, że wszystko w porządku, że obróci sytuację na swoją korzyść. Że wyjdzie dodatnio na całym tym poronionym pomysłem z założeniem rodziny. Nic nie zainwestowała, a zyskała szczeniaka. Darmową siłę roboczą, absolutnie posłuszną.
A kiedyś może i następcę...?
Zmierzyła spojrzeniem niebieskich oczu szczeniaka z mostu. Kolejny? Ten na pewno nie był jej. Czyżby AM i krzykaczki?
Ciekawe...
- Chodź. - rzuciła.
Będzie chciał, to pójdzie. Nie będzie chciał - nie szkodzi.
Nie przejmowała się zbytnio jego losem. Ot, skoro jest, może go sobie wziąć. Niech idzie. Za miskę żarcia i morderczy trening zrobi z niego pracownika. To uczciwa propozycja. Pójdzie, lub nie, za tą miło wyglądającą wilczycą, która z radością zmienia własne życie w piekło.
Pójdzie, lub nie. Na pewno czekałaby go jako-taka opieka i ciepły kąt do spania.
Skoro się nawinął...
Nie pierwszy to już raz. Szczeniaki są dobrą siłą roboczą i nigdy nie miały u Shathow źle. To o wiele lepszy los, pracować na swoje utrzymanie, niż zamarznąć na tym mo$cie, prawda?
Nie zatrzymała się, nie obejrzała. Nie obchodziło ją, jaki efekt wywarły jej słowa i czy szczeniak za nią poszedł. Szła spokojnie dalej. Doszła do końca mostu, tym samym opuszczając tereny Watahy.
I pewnie nieprędko tu wróci.

zt -> Arena Mentorki Shathow
Chcesz pisać, to wbijaj. Nie, to nie. Twój wybór.

Akrin obudził się w chwili gdy zaczął być obserwowany ,ale również sam z półprzymkniętych powiekami oczu przyglądał się wilczycy ,która kazała mu się udać za nim.
Nie wiedział co ma zrobić z jednej strony dobrze ,że wreszcie ktoś go zauważył ,ale z drugiej strony coś mu mówiło że z ta ładna wilczyca co jest nie tak.
Widząc że odchodzi nieczekając na niego delikatnie się przestraszył i pobiegł za nią.

zt -> Arena Mentorki Shathow

Nikki weszła nieśmiało na most, spojrzała w dół. ,,O boże jak tu wysoko." pomyślała i szła dalej. Wejrzała do środka. Popatrzyła chwilę i dała znak, że jest i chce przejść na drugą stronę mostu. Chwilę zanim ktoś przyszedł, zastanawiała się jak tu się pracuje. ,,A co jeśli-myślała Nikki- mnie nie wpuszczą? Muszą wpuścić jestem uprawniona do wejścia do watahy". Te myśli były bardzo długie, bo długo nikt nie przychodził. Dobrze wiedziała że trzeba zaczekać, ponieważ tak bez kontroli przejść nie można było, nawet marzyć. Nikki ta minuta zaczęła się dłużyć, więc popatrzyła na widoki w głąb wodospadu. Myślała o tym co by było gdyby tam się wskoczyło...Nie miała nawet ochoty próbować. Jej motto to: YOLO, żyję się tylko raz, ale nie chciała tracić życia z ciekawości. Usiadła na murku i czekała aż ktoś przyjdzie ją ''skontrolować" czy nie przemycam czegoś lub czy jestem uprawniona do wejścia na te tereny. A więc czekała.

Balto podszedł do mostu i nagle drgnął. Zauważył Nikki leżącą na moście. ,,Spoko, Balto pamiętaj, jesteś miły i uczciwy" powtarzał sobie w duchu. Zapukał do bram mostu, przy czym Nikki nagle spojrzała za siebie. Balto zarumienił się lekko, ale szybko się ogarnął. ,,Pewnie czeka tu od dłuższego czasu... Muszę do niej wreszcie zagadać." przełknął ślinę i uśmiechnął się z lekka w stronę wilczycy.

-Hej. Od jak dawna tutaj czekasz??

Wydawało mu się że pytanie nie miało sensu. Lecz wilczyca podniosła ku niego łeb.

Nikki zaczęło się robić gorąco. Nie wiadomo dlaczego, może dlatego że sympatyczny basior, usiadł się tak blisko niej.

-Ym...Siedzę tu od kilku minut...Może od pięciu lub ośmiu.

Zastanawiałam się dokładnie patrząc w niebo, po chwili się ocknęłam i spojrzałam na Balto z nieśmiałym uśmieszkiem.

Balto poczuł ulgę. Westchnął i przekręcił łeb w stronę bramy. Podrapał się po pysku (jak to miał w zwyczaju) i położył się obok wilczycy. Włożył łapy na murek i oparł o nie głowę.

-Przynajmniej nie będziemy sami czekać aż łaskawie nam otworzą..

Wilczyca uśmiechnęła się i z lekka zaśmiała. Balto odpoczął po tym stresującej rozmowie.

Nikki położyła łeb obok niego. Była tak zmęczona i chciała tylko odpocząć. Pomyślała chwileczkę dlaczego ten basior się jej spodobał. Ma piękne niebieskie oczy, jest biały z czarnymi łapami i uszami. Zamknęła oczy i westchnęła zasypiając.
http://4.bp.blogspot.com/-myPAD2kfa88/VMQNJQvhLTI/AAAAAAAABJI/euZQ84HnEb8/s1600/Nikki%2Bi%2BBalto.png

Huh? Jak widać warto zdać się na szczęśliwy los i pójść tam, gdzie łapy prowadzą. To niesamowite, jak wielki jest ten świat. Przez myśl Nagisy przez chwile przeleciała myśl, że chciałby już znać wszystkie zakątki tego tajemniczego miejsca. Jego oczy zalśniły widząc to co malowało się tuż przed nim. Wielki most, tak potężny, że mały wilczek czuł się jak mały puszek z dmuchawca. Podłoże również było inne, zdecydowanie solidniejsze i twardsze niż ziemia po której stąpał do tej pory i bardziej przyjazne dla delikatnych łapek niż zwykłe, ostre i nierówne kamienie.
Most zdawał się nie mieć końca, ale wcale mu to nie przeszkadzało. Zachwyt wynikający z badania takiego cuda był większy niż zmęczone nóżki malca. Nie miał formy, ani wyćwiczonych mięśni. Był prawdopodobnie słabszy niż jego brat i każde inne rówieśnicze szczenie. Nieważne, on o tym nie wiedział. Nie zdawał sobie sprawy, że jego małe ciałko może być czymś co będzie jego słabością w przyszłości. Przystanął na chwilę, by dać odpocząć kończynom. Dobrze, takie wędrówki wyrobią w nim kondycję przez samą ich obecność. Podszedł do barierki i spojrzał w dół, który okazał się przepaścią. Zimny chłód przebiegł wzdłuż jego ciała, a sierść na karku automatycznie się zjeżyła.
Iiii tak też pozostał póki co, jako miejsce przestoju jego osóbki do czasu, kiedy userka leniwie nie poszuka mu jakiegoś miejsca w fabule.

Przyszła więc i na niego pora. Ruszył w dalszą drogę i zniknął na ścieżce, ku nowości życia.
zt.

Basior miał krótki zamiar przedostania się przez granicę wraz ze swoim malutkim i kochanym skarbem.
Cóż, nie wszystkim mógł się podobać fakt, że ten zamierza dzięki niej parę rzeczy pozmieniać w swoim życiu.
Nigdy Wiatr nie będzie taki sam już jaki był kiedyś, ale ten wilk miał to po prostu w głębokim poważaniu.
Problem polegał na tym, że jednak coś z nim było nie tak mimo wszystko.
Arthas... nie ma go w ogóle, bo opuścił Krainę. Szczerze mówiąc Kein się tego spodziewał, przez co i miał tą całą sytuację głębiej niż jego wojownicze obowiązki.
Miał problem z opanowaniem siebie, ale.. cóż. Nie pokaże tego El swojej malutkiej.
Z czasem dowie się wszystkiego o swoim ojcu.
Oby tylko nie było tak źle..

zt oboje.

Przybyła tutaj nie do końca wiedząc gdzie się znajduje, ale co tam. Raz się żyje. Może właśnie tutaj uda jej się znaleźć jakieś informacje o Onych. Musi wiedzieć więcej. Nie może tak sobie paradować wszędzie nie wiedząc, co się w ogóle dzieje.
Nie znaczy to jednak, że nie zachowywała ostrożności. Szła na tyle czujnie na ile potrafiła, przy okazji nie rzucając się w oczy przez dziwne zachowanie.
Przynajmniej jeszcze na tyle rozumu w głowie miała. Gdyż chyba raczej powinna zacząć od tego, że w ogóle nie powinno jej tutaj być, ale kto by biedaczkę winił. Przecież nie miała zielonego (ani żadnego innego) pojęcia, gdzie właśnie w tej chwili była i dokąd zmierzała.

zt.

Pamiętała dokładnie, że należy się odmeldować. Jednak nieobecność Arthasa, która poniekąd niepokoiła jej biedne, wrażliwe serduszko, spowodowała, iż zatrzymała się jeno na krótki moment, rozglądając dookoła. Ach, pamięta, jak bardzo przerażona była nagle urwanym tropem Kein'a, przekonana, że runął do wody - na rychłą, pewną śmierć. Zaśmiała się krótko pod noskiem, po czym odbiegła, pędząc na złamanie karku.

zt.