Starożytny Most Wiatru (kontrola graniczna)

Nie lubię dawać posta pod postem :/

Minęło sporo czasu... A tu nic się nie zmieniło.
Ta część wilka, która uważa się za Karmela nie ma wstępu na ten most. Przybywa tu Mortimer - pewny siebie, bezpieczny, odważny. No, prawie.
Dobry makijaż każdemu ponoć poprawia nastrój. A świeżo ufarbowany wilk, z soczewkami w oczach i pachnący nietanimi wcale perfumami miał nastrój bardzo dobry. Tym bardziej, że prześladującego go kota udało się gdzieś zgubić - nie widział nawet zabiegów kosmetycznych wilka, więc jest szansa, że się nie skapnie i nie przyczepi z powrotem.
Morti stąpał po moście powoli, z uniesionym łbem i niewymuszonym uśmiechem na pysku. Zaraz się zacznie. Wchodzi wprost w paszczę lwa i zamierza z niej wyjść razem z lwią częścią lwiego posiłku.
Piąta rano nie sprzyja tworzeniu metafor. No cóż.
Zabębnił pazurami o balustradę mostu.
- Stuku puku dzyń dzyń dzyń! - zawołał - Jest tu kto?
Spokojnie, wesoło, a wszystko się uda. Musi tylko z całych sił na moment przestać być Karmelem, który to najchętniej podwinąłby ogon i zwiał gdzie pieprz rośnie.
Karmel był okropnym tchórzem.
Kto nie ryzykuje, ten nie zwycięża. Morti ryzykował dziś grubo - ryzykował życie. Był pewien, że jeśli jego Karmelowatość wyjdzie na jaw, zginie na miejscu. Ale wierzył w kamuflaż, wierzył we własne zdolności aktorskie. Uda się. Bo musi się udać.
Dlatego też, dzięki wierze, był w doskonałym nastroju. Wygra tę potyczkę. Tak ma być. I już.

W tym samym momencie stalowy wilk przyleciał i wylądował za przybyszem. Stalowy pancerz oraz skrzydła wydały z siebie dziwny odgłos, takie to pierwsze wrażenie robił nasz Arthas. Kimże może być ta osoba i czegoż szuka o tej porze?

- Ish nu palah, czemu zawdzięczam ten zaszczyt?

Czyżby inspekcja albo kontrola? Na to nie był przygotowany! Szczególnie po tej nieobecności.

Mortimer poruszył się, po czym odwrócił.
- Witaj.
Machnął ze dwa razy ogonem, uśmiechając się wesoło. Grunt to pewność siebie. Ona właśnie jest podstawą przebrania.
- Chciałem porozmawiać.
Rozejrzał się, na chwilę spojrzenie ukrytych pod soczewkami kontaktowymi oczu zatrzymując na robocie.
- To sprawa dość delikatnej wagi. Tu aż roi się od uszu. Może porozmawiamy w bardziej... prywatnym miejscu?
Spojrzenie zwrócił z powrotem na Onego, czekając.

Ten przewrócił tylko oczami, coraz więcej roboty. Jeszcze przyjdzie tutaj cała kraina i wtedy będzie musiał wszystkim sprawdzać papiery i dawać przepustki. Takie są obowiązki naszego wartownika. W każdym podszedł do drzwi i je otworzył. Potem odwrócił się w stronę parki, widocznie się znali a on jednak żadnego nie kojarzył.

- Witam więc kolejny zaszczyt. W środku załatwimy wszelkie formalności, bez zbędnych uszu.

Mówiąc ostatnie słowo popatrzył się na samca. Skąd u niego taka dyskrecja? Czyżby to był terrorysta? Trzeba zwracać na niego więcej uwagi. Cichy pisk rozległ się na grzbiecie Arthasa. Dla przypomnienia napisze iż Stanley nie ma formy robota a jedynie SI zamontowanego w jego grzbiecie.

- Komandorze wykryłem anomalię w pobliżu kilku metrów.

Popatrzył się ponownie na gości. Co w nich takiego dziwnego że Stanley wariuje?

- Chyba ktoś tutaj jest wyjątkowy, czyż nie?

Zapytał sarkastycznie i usiadł przed drzwiami chcąc uzyskać odpowiedzi. Stalowymi skrzydłami się okrył gdyż lubił taką postawę.

Mortimer spojrzał na wilczycę z zaskoczeniem. Następnie uśmiechnął się.
Widać wzięła go za kogoś innego... To się zdarza.
Albo kiedyś go znała zbyt dobrze, by oszukało ją przebranie.
Coś było na rzeczy... Coś być musiało, bo zareagował niemalże automatycznie, wyciągnięciem czerwonego maku.
Znał ją? Możliwe.
Ale to nie Deebie, choć tamta miała coś wspólnego z kwiatami. To nie Deebie, gdyż Deebie wygląda inaczej. Widział ją na tamtym nagraniu.
A może było to tylko pranie mózgu?
Nie mógł bezpiecznie założyć, że wilczyca nazywa się Deebie. No cóż...
Mimo wszystko obdarzył ją szerokim uśmiechem.
 - Oczywiście, że tęskniłem. - odparł.
Położył kwiat za jej uchem, korzystając z okazji, by się do niej nachylić.
Dość czasu, by wyszeptać jedno słowo.
- Pomóż...
Szeptem odważył się wrócić do swojego normalnego tonu. Ony i tak nie usłyszy.
Następnie cofnął się i ponownie uśmiechnął.
Spojrzał na Onego.
- Więc chodźmy.

- Gościnność nie zawsze popłaca, szczególnie że pełno tutaj... nieistotne.

Stary bardzo neutralny Arthas. Powstrzymał się jednak od dokończenia tegoż zdania gdyż jego filizofia jest nie do końca przez wszystkich lubiana. Zastanawiał się czego ona tak usilnie szuka na jego ciele, zbroi nie widziała? A może gdzieś pęknięta jest? Machnął więc skrzydłami i zasłonił swój pancerz. Im mniej go widzi tym lepiej dla niego gdyby coś jej wpadło do głowy.

- Ani tym, ani tym, jestem suwerenem. Moja osoba nie jest tutaj istotna, istotnym jest cel waszej wizyty. I chyba już się domyślam o kim mowa była, aż emanujesz wyjątkowością.

Niech lepiej potraktuje to jako komplement.

- Więc, co jest celem waszej wizyty w tym punkcie granicznym, mości państwo?

Patrzył się na nich uważnie i nie to nie był sarkazm. Pytał się teraz śmiertelnie poważnie.

Mortimer poprawił grzywkę, starając się utrzymać szeroki uśmiech na pysku.
Zaczynał się denerwować...
Musi szybko przestać.
Raz jeszcze przygładził grzywkę.
- Panie mają pierwszeństwo. Moja sprawa może chwilę poczekać.
Uśmiechnął się do tej dziwnej wilczycy przyjaźnie. Nawijała makaron na uszy Onemu, odwracała od Mortimera podejrzliwe spojrzenia, robiła szum! Tego właśnie potrzebował. Dzięki niej Ony go nawet nie zapamięta. I tak właśnie ma być.
Całkiem możliwe, że wilczyca właśnie ratuje mu życie.
Odwdzięczy się jej jakoś. Zabierze na kolację. Wilczyce to lubią.

Demony już tak mają, a mówiła mamusia "Nie oceniaj książki po okładce!". No cóż demony nie słyną z wychowania i o tym wszyscy wiedzą. Nieco się wzdrygnął gdy usłyszał jej odpowiedź.

- Tutaj spraw alimentacyjnych nie załatwicie, jedynie przepustki oraz azyl polityczny, aczkolwiek wam nie jest chyba potrzebny.

Siedział i postanowił słuchać tego co ta parka ma do powiedzenia, szykował się niezły teatrzyk, brakuje tylko popcornu! Gdy tylko skończyli swoje wywody to AM postanowił jeszcze dodać.

- Skoro już tutaj trochę posiedzimy to może herbaty albo ciastka zechcecie? Poza tym jestem Arthas i jestem opiekunem tego zamku i granicy.

Posunięcie było proste, chciał poznać ich tożsamość i był głodny. Nawet jak odmówią to on sobie przyniesie bo przecież z głodu umrzeć nie mógł. Lea by go zabiła.

Karmel, jak się nietrudno domyślić, uznał ją za swoją partnerkę. Tylko partnerka by się tak zachowywała.
- Kochanie, to niestety konieczne. Porozmawiamy o tym później, dobrze?
Cieplej mu się na serduszku zrobiło, gdy usłyszał o dzieciach. Był ojcem! Miał rodzinę!
Ale nacieszy się tym potem. Teraz nie może dać po sobie poznać.
Spojrzał wilczycy (Nie była raczej w jego typie... Cóż, może nadrabiała wnętrzem?) w "oczy", po czym mrugnął porozumiewawczo. Potem skierował wzrok na Onego.
- Mortimer. Chętnie się napijemy czegoś cieplejszego.
A jeśli będzie zatrute? Jak raz przydałby się ten głupi kot.
No cóż. Gdy nikt nie będzie patrzył, podmieni filiżanki. Herbata Onego może być w najgorszym razie przesłodzona. A informacji nie potrzebował już tak pilnie... Miał Ją. Ona wiedziała o nim wszystko. Musiała, skoro mieli razem dzieci.
Po dłuższym wahaniu odezwał się w końcu.
- Nie mam problemów z alimentami. Tutaj, na pańskiej zmianie, doszło do tragedii. Moim przykrym zadaniem jest uzyskanie informacji o przeszłości i przyczynach zgonu nieszczęśnika. Sprawa wygląda na morderstwo... Herbata więc dobrze nam zrobi.
Mówiąc te słowa był już poważny. Musiał wczuć się w rolę.

- Dosyć... Niespotykane imię. Dobrze więc Pani Koszmarna, przepraszam na chwilę.

Wyszedł i wrócił po kilku minutach z herbata i ciastkiem, szwedzki stół i każdy weźmie tyle ile chce. Nie było szansy podmienić kieliszków gdyż AM robi sobie specjalną herbatkę. Wysłuchał uważnie samca i odpowiedział.

- Miał tutaj miejsce tylko wypadek, nikt nie umarł. Informacje są tajne i nie będę ich zdradzał osobom nieupoważnionym. Dostęp mają tylko oficerzy SBW. Przykro mi ale nie mogę pomóc, to są wewnętrzne sprawy wiatru.

Zaczerpnął łyk swojej herbaty, uwielbiał ten smak. Tak bardzo relaksuje.

- A mości Koszmarna? Zwiedzać coś konkretnego chce? W tym zamku tylko kurz i stare meble, nic specjalnie ciekawego.

Grę czas zacząć nieprawdaż? Niech ta postka nie będzie zgaszoną przez Gehę! Wszystkie mi zgasiłaś droga userko, tej nie oddam.

Mortimer spojrzał z wyrzutem na... Koszmarną. Widać też miała powody, by nie zdradzać swojego imienia.
Następnie przeniósł wzrok na robowilka. Westchnął cicho.
- Przykro mi, że ja muszę przekazywać te informacje. Na skutek rozległych obrażeń wewnętrznych ofiara zginęła. Nie od razu. Po dwóch dniach. Czyżby wasze SBW nie otrzymało dokumentacji? Jeśli tak... Cóż. Nie najlepiej to o was świadczy.
Przyglądał się przez chwilę jedzeniu. Był głodny. To, co miał racjonował, by dłużej przetrwać. Był więc okropnie głodnym posiadaczem pęta kiełbasy i kawałka mięsa.
Ale to jedzenie może być zatrute. Na razie sobie odpuści.
Miał nadzieję, że nie jest. Ze względu na partnerkę. Nie chciał, by Koszmarna zginęła w tym miejscu.
Podniósł wzrok na strażnika.
- Panie Merethil, jest pan jednocześnie jedynym świadkiem zajścia i głównym podejrzanym. Proszę współpracować. Chcę panu pomóc, udowodnić pańską niewinność. Ale w tym celu muszę znać szczegóły. Może nam pan o nich opowie?
Mortimer samozwańczym Dobrym Gliną... Bo niby czemu nie?

- Jeżeli tak uważasz, zamek w nocy jest bardzo piękny.

Od początku uważnie obserwował i słuchał, coraz bardziej podejrzewał ich o różne rzeczy. Lecz teraz już miał pewne założenia. Po pierwsze ani razu nie powiedział swojego nazwiska, przedstawił jedynie imię, po drugie czemu koszmarna powiedziała przedrostek Karm i po trzecie czemu Stanley widzi kogoś znajomego w tym wilku? Czas się przekonać jaka jest prawda.

- Doprawdy? Kim ty jesteś że prowadzisz śledztwo? Jestem komandorem Służb Bezpieczeństwa Wiatru i to jest moja misja panie...

Podszedł i ukuł go małą igłą w tyłek. Po chwili kontynuował

- Karmelu. Co pan znowu wymyślił? Wiatr potrzebuje przywódcy a zmieniasz tożsamość ni z gruszki ni z pietruszki. Wtedy tutaj cię uratowałem. Mam ci pokazać nagrania jaki byłeś przed próbą samobójczą?

Potem odwrócił się do Gehenny bo nie wypada tak.

- Przepraszam Panią Koszmarną za to widowisko ale ktoś tutaj dziwnie się zachowuje, przepraszam też że nie mam kawioru.

Usiadł na starym miejscu.

- Skończmy już tą zabawę. Jeszcze raz przepraszam cię pani z ajego zachowanie, chyba nie dorósł do stanowiska.

Mortimera... No dobra, nie oszukujmy się - Karmela ogarnęło przerażenie. Ony wiedział!
Korzystając z ogólnego zamieszania, krok po kroku, z podkulonym ogonem i zwieszonym łbem, na podobieństwo kucyka z reklamy w tramwaju, wycofywał się poza zasięg Onego.
Onego, który nie miał żadnego problemu z Koszmarną, jak widać. To dobrze.
Nagle przestał się cofać. Tak być w końcu nie może! Nie można całe życie uciekać. Teraz ma wsparcie, ma partnerkę. Ony jest sam.
Ony jest sam, ale nieco za blisko Koszmarnej. Co oni...?!
Warknął mimowolnie. Jeśli Ony położy na tej dziwnej wilczycy swoje metalowe łapska...
To nie Karmel jednak szykował się do ataku. To była mieszanka brawury i straceńczej odwagi, którą być może dałoby się odkryć w Mortimerze, wchodzącym w paszczę lwa po garść informacji.

Wpierw nieco zszokowany był jej zachowaniem, popatrzył się na nią jakby chciał powiedzieć "Kobieto jestem w pracy...". On miał być ojcem i ma już swoją partnerkę, nie może jej zdradzić! Jako też weteran niezliczonych walk domyślał się iż Karmel szykuje się do ataku. W porę jednak go uprzedził.

- Jeżeli zaatakujesz oficera SBW to możesz pożegnać się z władzą, będę zmuszony wtedy pomagać Deebie a nie tobie. Ciesz się że do tej pory nikt o niczym nie wie.

A to jest fakt. Jeżeli Karmel się nie zmieni to pozycja Wiatru jest zagrożona z takim przywódcą. Co sobie inne watahy pomyślą? Wizerunek tej kasty musi pozostać nie zmieniony! Odwrócił się do samicy.

- Tylko wtedy gdy kultura tego wymaga. Odbijam sobie za lata służby.

Tak w straży nie było na to miejsca ani nawet czasu.

Karmel, Mortimer, Mortimer, Karmel...
Mortimer. Bez wątpienia Mortimer. Nad życie kochający swoją rodzinę, odważny, paranoiczny. Bojący się śmierci przy okazji, nie chcący się tak szybko żegnać z życiem.
Uspokoił się nieco, gdy zobaczył, że Ony nie chce obmacywać jego partnerki.
Oni... Co wiedział o Onych? Niewiele. Tyle tylko, że ich liczba jest tajemnicą. Że próbują go zabić. Że Merethil jest jednym z nich, najprawdopodobniej kimś wysoko stojącym w hierarchii. Że elita określała się mianem SBW, co by to nie znaczyło. Że rozpoznają się wzajemnie po haśle "fisz na palcach". Że nasłali na niego tego przeklętego kota dość dawno temu.
Czy był jednym z nich? Znał wszak hasło...
Mógł być.
Skoro tak, to czemu chcą go zabić? Może odszedł? Odszedł, by chronić rodzinę, ale Oni nie chcieli go wypuścić. Upozorowali wypadek, samobójstwo. Spaprali robotę. I bez wątpienia zamierzają szybko się poprawić.
Ale Mortimer chciał żyć! Nieważne, po której stronie barykady. Po prostu żyć, z rodziną. Skoro odszedł z tej tajemniczej organizacji, bez wątpienia miał po temu powody. Więc tego musi się trzymać.
Koszmarna go odnalazła. Ona mu pomoże. Może jej zaufać. Ona zaprowadzi go do domu, do dzieci... Uciekną razem. Zmienią tożsamość i ukryją się przed Onymi na drugim końcu świata. Koszmarna pomoże mu zrozumieć, kim był. Wrócić do normalności. Możliwe, że będzie w stanie drugi raz ją pokochać.
Ale najpierw muszą się stąd wydostać.
Wyciągnął zwój metalowego pnącza. Idealne zarówno jako śmiertelnie niebezpieczny bat, jak i garota. Jeśli będzie musiał zabić, by wrócić do rodziny, zrobi to.
Władza? Jaka władza? Wiedział o niej niewiele. Tylko, że Wiatrem... Jakoś nikt się o to rządzenie nie upomniał.
Jednak... Słowa Koszmarnej dały mu do myślenia. Wynikało z nich, że powinien chcieć tej władzy, próbować ją zdobyć. Dobrze więc. Zdobędą. Razem. Wtedy również będzie w stanie otoczyć opieką rodzinę.
A rodzina jest przecież najważniejsza, prawda?
Przeszłość też dzięki temu będzie mu łatwiej odkryć. Jedyną wadą tego rozwiązania będzie wystawienie własnej osoby na ataki ukrytych Onych.
Będzie musiał ich odkryć i wygnać. Nie będzie zabijał bez potrzeby.
Tylko tu. Tylko teraz. W czym problem? Coś mu mówiło, że ma już krew na łapach.
Pocałował wilczycę w pyszczek. Ot, dla dodania sobie odwagi.
Następnie spojrzał na Onego. Uśmiechnął się ponuro.
- Spójrz. Szanse są wyrównane. Stąd wyjść może tylko jeden z nas, Arthasie. Twoje SBW ci nie pomoże. Tylko ty i ja... Stawaj.
Zrobił dwa kroki do przodu. Następnie rozwinął linkę. Przyda się. W porównaniu ze zbroją i tak jest marną bronią.

Czas teraz na zamieszanie albowiem zanim Gehenna swój post dodała AM użył dobrze nam znanego amuletu który zdobył już dawno temu na wyprawie. Zabłysnął on jasnym światłem tak jakby tutaj uderzył piorun. Światło jednak nagle znikło a AM już wiedział to co chciał. Magia wycelowana była w Gehę oczywiście.

- Tak więc mości Gehenno, która z piekła aż tutaj się pofatygowała, fachowo mówiąc demonico. W co ty próbujesz grać. Nie pomożesz obalić Deebie gdyż ja to już zrobiłem, olewała swoje obowiązki. Obecnie jako suweren objąłem tymczasową władzę aby trzymać watahę w ryzach. Miałem cię Karmelu wynieść do poziomu Alfy ale widać jesteś podatny na manipulacje osób trzecich. Gehheno wiem o twoich zwadach z Deebie, twój umysł takim otwartym jest. Pozwól Karmelu że coś ci ukarzę.

Pojawił się hologram który po kolei ukazywał jego osobę jako przywódcę tej watahy, kogoś komu AM z chęcią pomagał.

- Taki byłeś kiedyś, uratowałem cię gdyż było to moim obowiązkiem. Pozostawiam ci jednak wybór, albo posłuchasz tego demona który uwielbia się bawić marionetkami, albo zgodzisz się abym udowodnił ci całą twoją przeszłość. Byłeś dobry wodzem, chciałem aby tak zostało. Wybór prosty, odchodzisz i stajesz się wygnańcem albo idziesz ze mną i przywrócimy ci pamięć. Wybór należy do ciebie.

Wyczytał z Gehenny to co chciał, użycie amuletu spadło do 2. Tutaj przypomina mi się scena z matrixa gdy Neo miał wybrać tabletkę. Jaką wybierze nasz Karmelik? Arthas nastroszył stalowe pióra na skrzydłach, wyglądało to tak jakby jego skrzydła zamieniły się w stalowe płyty z kolcami. To takie zabezpieczenie gdyby wywiązała się walka. Był też w gotowości.