Bursztynowe Morze

Przystanęła nieopodal brzegu. Ach, zatem intuicja jej nie zawiodła. Spojrzała na Tempusa z uśmiechem.
- Miałam nadzieję, że ci się spodoba - Również lubiła takie widoki. Chłód powietrza, uspokajający szum wody. Mogłaby spędzać tu całe godziny. Usiadła na szacownym tyłku, dzieląc z Tempusem zachwyt nad tym miejscem.
- Jest wiele wspaniałych miejsc w naszej krainie, ale to jest jedno z moich ulubionych.Wyjątkowo urocze. Kiedyś wybuduję tu sobie prywatny domek letniskowy czy coś takiego i... - I nie dokończyła, bo oto towarzysz dał drapaka. Roześmiała się krótko, spoglądając nań. Co za miły widok. Lubiła sprawiać innym radość. Zaraz też podniosła się i pobiegła za nim. Wspaniałe uczucie, pomijając ciągłą panikę i strach przed zmoczeniem metalowej łapy (bo a nuż zardzewieje!). Tak dawno tego nie robiła. Kiedy ostatni raz była nad morzem? Sto lat temu?

Fala wód, co chwile przeszywała jego łapy jak i metalową protezę. Nie przejmował się skutkami ubocznymi jako że był inżynierem...później sobie jakoś z tym poradzi czyż nie? W końcu zawsze ma przy sobie torbę podróżną, małą sakiewkę ,a w niej podstawowe przedmioty takie jak książka w której miał szkice z różnymi wynalazkami, oraz mały zestaw mechanika...parę kluczy i takie tam...no i oczywiście smar czyli coś z czym był nie rozłączny. Taki element ,który wręcz był symboliczny...jak zębatka czy śrubka! To wszystko tak bardzo kojarzyło mu się z jego życiem, lecz w tym momencie nie miało to większego znaczenia. Teraz nie chciał zatapiać się w fantazjach jakimi była inżynieria i tym podobne...teraz pragnął żyć w świecie radości i szczęścia. Kraina ,którą uwielbiał odwiedzać. Miejsce gdzie jego dusza mogła zaznać ukojenia od bólu nie wiedzy ,a zarazem świadomości. Spojrzał za siebie ,dostrzegając jak Wheat równie radosnym krokiem, biegnie przy brzegu wody. Ciekawiła go ta istota...właściwie jak każda. Była niczym mechanizm ,którego nie mógł pojąć ,a zarazem był taki prosty...w każdym razie taki się wydawał. Na zewnątrz oczywisty ,a wewnątrz...cóż, trudno było mu to określić. Jako że był okropnie ciekawy chciał ja poznać... może dlatego darzył ją pewnym zaufaniem? A może po prostu potrzebował kogoś komu mógł się wyżalić. Podbiegł nieco bliżej strony morza, zanurzając kończyny do połowy i spoglądając na Wheat z uśmiechem. Nie mówił nic...z jego gardła wydobywał się tylko chichot i co jakiś czas dziecinny śmiech. Zlustrował ją wzrokiem, przyglądając się z iskrą ciekawości ,która dziś wyjątkowo mocno świeciła w jego oczku.

Wheat była pod pewnymi względami bardzo zacofana. Mechanika nie była jej dobrą stroną, wolała zatem nie prowokować losu i starać się zachować swą protezę w stanie używalności przez czas jak najdłuższy. To zawsze jakieś rozwiązanie, prawda? Ona, w przeciwieństwie do Tempusa, nie nosiła przy sobie takich rzeczy. Co prawda plecak na kółkach, sterowany pilotem, który to mogła przywołać w dowolnej chwili, z całą pewnością krył w sobie losowe elementy zestawu małego mechanika (jak również zestaw powiększony małego artysty i zapodziany gdzieś na dnie zestaw psychopaty samouka oraz kilka gumowych kaczuszek pochodzenia nieznanego), jednakże Wheat nie potrafiła posługiwać się takimi magicznymi przyrządami i trzymała je głównie dlatego, że gdy już coś znalazła, nie umiała się z tym zazwyczaj pożegnać i zachowywała to bez względu na przydatność.
Nie przepadała za bieganiem, męczyła się dość szybko. Nie znaczy to, że padała plackiem na ziemię po stu metrach pokonanych truchtem, nie. Jednakże wiązało się to z wysiłkiem, do którego Wheat nigdy nie potrafiła przywyknąć oraz do którego przywykać zdecydowanie nie zamierzała. Po namyśle rozłożyła więc skrzydła, zamierzając dogonić kamrata nad ziemią – było to dla niej mniej męczące. Morska bryza wstążkami przemykała między piórami, jakimi porośnięte były te lotne kończyny zarezerwowane dla fajnych wilków takich jak właśnie Wheat. Było to przyjemne uczucie, wiatr nieco ją łaskotał, a także przyjemnie chłodził. Wbrew wszystkim normalnym wilkom, Wheat od ciepła wolała taki oto chłód, wiatr muskający, a nawet smagający jej pysk, dreszcz przemykający raz po raz po ciele. Od ciepła bolała ją głowa, trudniej się jej myślało, nawet jeśli promienie słońca gładziły skórę zdecydowanie przyjemniej niż rozszalałe, zimne wstęgi okładające ciało jak pręty i pozostawiając czerwone ślady na policzkach i nosie nieszczęsnych, zagubionych na mrozie śmiertelników. Było to z jej strony niewątpliwe dziwactwo, jednakże było ono raczej dziwactwem nieszkodliwym i możliwym do tolerowania.
Ledwie oderwała się od ziemi, jej towarzysz zmienił kierunek i wdarł się w objęcia zapewne jeszcze chłodniejszej niż powietrze morskiej wody. Westchnęła, złożyła na powrót skrzydła i zwolniła bieg, widząc, iż już niedaleko do towarzysza. Przystanęła nad brzegiem, mierząc uważnym spojrzeniem Tempusa, jego łapę, następnie posłała nieufne spojrzenie wyrywającej się ku niej linii brzegowej. Odsunęła się o pół kroku, unosząc brew i patrząc wyzywająco na granicę mokrego piachu. No, wodo? A tu dosięgniesz?
Zaraz jednak powróciła spojrzeniem do Tempusa. Wydawał się jej naprawdę szczęśliwy. Dobrze trafiła z wyborem miejsca. Chciałaby do niego dołączyć teraz, natychmiast, popluskać się w chłodnej, pobudzającej wodzie, jednakże przezorność nie pozwalała jej zamoczyć metalowej kończyny, mimo że towarzysz najwyraźniej wcale się przed tym nie ustrzegał.
- Powiedz… – zaczęła w końcu, mimochodem wykopując pod łapą dołek w piasku. – Na pewno nic się nie stanie, jeśli ją zamoczę? – Tu wskazała łbem protezę.

(( Jestem. pnp ))

Wheat była istotą nieprzeciętnie naiwną; jednocześnie niekiedy bardzo trudno było jej zaufać innym. Była to sprawa dość skomplikowana, bo zdarzało jej się wierzyć najgłupszym pogłoskom, a logicznym, mądrym słowom przyjaciół nie dawać wiary. I tym razem, mimo że towarzysz wzbudzał w niej sympatię, a także mimo tego, iż na własne oczy widziała, jak beztrosko moczył wszystkie kończyny w chłodnej wodzie – ponownie włączyła jej się blokada i przez dłuższy czas siedziała sztywno na piachu, spozierając to na swoją, to na Tempusa protezę.
- Na pewno? – zadała pytanie raczej by przedłużyć ostateczny – ewentualny – kontakt z chłodną postacią Matki Natury. Przełknęła ślinę. Proteza była zbyt fajna, by ją zniszczyć, a że Wheat do niszczenia przedmiotów posiadała niepospolity talent nawet bez pomocy żywiołów, tym większym strachem napawała ją wizja utopionej w męczarniach metalowej konstrukcji.
Chłodna woda? No tak, kto by się spodziewał, że woda w tak wielkim zbiorniku będzie chłodna. To jakiś poważny aspekt. Uniosła nieco brew, zastanawiając się nad dokładną jej temperaturą. Lubi chłód – kolejna zachęta, zaraz po radości Tempusa, by wkroczyć w objęcia morza. Ale to jeszcze za mało…
Jej przemyślenia przerwał atak z zaskoczenia. Drgnęła, widząc nadciągającą falę wody, a gdy ta dopadła celu, wilczyca pisnęła i podskoczyła niezgrabnie i opadła na zad, machając rozpaczliwie pancerną łapą. W chwilę potem ucichła, wstrzymała oddech i zapadła w jej duszy przejmująca, pełna napięcia chwila decydującego milczenia. Wzrok jej spoczął na kończynie i… nic. Nic się nie stało. Ale że jak to? Zamrugała kilkakroć, niedowierzając, iż nie jest do złudzenie. Ale nie – łapa wciąż była w całości. W końcu – czy to z ulgi, czy to z braku powietrza, odetchnęła i wróciła do oddychania. Zatem kąpiele nie są na zawsze skreślone z jej życia! Uśmiechnęła się szeroko (odsłaniając przy tym brak jednego z górnych zębów), zachichotała i postanowiła podzielić się swymi podniecającymi spostrzeżeniami z kolegą.
- Nic się nie stało! Nic się nie stało! – Brawa, Sherlocku. - Dalej działa!
Skończywszy swą przemowę, z radosnym piskiem rzuciła się przed siebie, prosto do wody. Chlapiąc nią niemiłosiernie na wszystkie strony, jęła podskakiwać w niej i moczyć futerko, a przejmujący chłód objął wilgotne ciałko. Jak miło!
- O rany, rany, ale zabawa!

Kalumet już miał odpuścić, gdy udało mu sie tu trafić. A jednak nos go nie zawiódł. Podszedł pod sam brzeg i zamoczył łapy. Ale chwilka. Gdzie Chaia? Czyżby się zgubiła a teraz się błąka, biedna i bezbronna? Poczeka chwile a potem zacznie jej szukać. Pójdzie po zapachu.
Tiril widząc może zaskrzeczał głośno i zaczął pikować w powietrzu.
Kal siadł i niespokojnie zaczął przebierać łapami Chaia dawno już powinna przyjść.
Dlaczego jej nie ma?


Krótko wiem ;_;

Chaia rozglądała się urzeczona widokiem. Czyli tak wyglądało morze. Odetchnęła głęboko, tak, to był podobny zapach jaki czuła do Kalumeta. Miał w sobie trochę soli, ale też inne składniki które dla niej były tajemnicą. Podeszła bliżej wody, tak aby ochlapać przednie łapy. Było to zimne doświadczenie, ale zdumiewająco przyjemne. Wpatrywała się w falującą taflę wody jak zaczarowana. Mogłaby tak stać i podziwiać godzinami. Nigdy nie widziała czegoś takiego. To było wspaniałe. Na swojej drodze spotkała kilka jezior i myślała, że morze będzie do nich podobne, tylko większe. Nie mogła się bardziej mylić. Było całkowicie inne. Jedynym podobieństwem był fakt, że oba to zbiorniki wodne. Natomiast kiedy jezioro można uznać za spokojne, czuła, że morze jest pełne niespodzianek. I niebezpieczeństw. Słyszała kiedyś o sztormach, które odbierały życie. Jednak jednocześnie było ono siedliskiem życia wielu niezbadanych stworzeń, niektórych odrobinę znanych, innych okrytych całkowitą tajemnicą. Chciała wiedzieć o tym miejscu więcej, zobaczyć zwierzęta żyjące w jego głębinach, poznać tych, którzy przemierzyli je wzdłuż i wszerz. Chciała chociaż spróbować je zrozumieć.
Po dość długiej chwili stania i gapienia się w morze przypomniała sobie, że nie przyszła tu sama. Rozejrzała się w poszukiwaniu wilka, który przyprowadził ją w to magiczne miejsce. Zajęło to chwilę, ale w końcu go znalazła. Podeszła do niego w międzyczasie zauważając, że piasek przykleja się do jej mokrych łap. Kiedy już znalazła się obok Kalumeta uśmiechnęła się delikatnie patrząc na morze.
- Pięknie tutaj - powiedziała tylko.

Kalumet odetchnął z ulgą gdy zobaczył Chaię. Wpatrywała się w morze pełna podziwu. Kalumet bez wahania wszedł do wody i cały się zanurzył. Nie było go widać bardzo długi czas aż w końcu z wody wynurzyła się głowa Kala kilka metrów dalej.
Wyszedł na brzeg i otrzepał się, uważając aby wilczyca nie została mokra. Na stwierdzenie Chai kiwnął głową. Nic nie mówił. Chciałby aby jego drużyna nadal tu była. Drużyna oraz "Czapla". Wyobraził sobie jak fajnie można by na niej popływał. Wyobraził sobie delikatne fale które uderzały by o jej kadłub. Już nie długo kupi nową łódź. Nazwie ją "Nocna Ballada".
Wilk położył się na piachu nie zwracając uwagi na piasek i przymrużył lekko ślepia. Odetchną z ulgą. Mógłby tu tak siedzieć godzinami ale chwileczkę. U jego boku stoi piękna dama. Co gorze, wilczyca może uznać go za świrusa.. Zaśmiał się cicho.
- Pływałaś kiedyś na łodzi?

Ja żyję, ja żyję, senores y senoritas! D:
Jej serce, krwioobieg, mordka, łapy, ciało i umysł radowały się z tej niesamowitej chwili. Ach, tak dawno z nikim nie bawiła się tak wspaniale nad morzem! Jeśli by się zastanowić, nie bawiła się nigdy - ani nad morzem, ani mając taką frajdę z tego tytułu. Teraz myślała, że ta scena powinna trwać wiecznie. Przybyła wraz z przypływem świadomość, iż jest to pragnieniem awykonalnym, zmroziła ją bardziej niźli najchłodniejsza z wód. Spojrzała w dół, na swe łapy. Nie była teraz pewna, czy zimno, jaki ją spowiło, wynikało z temperatury, czy też może raczej z tejże świadomości. Tak czy inaczej skutecznie poskromiło to szalejącą pod czaszką dziecięcą radość. Nie pozwoliła się jednak obezwładnić złym przeczuciom. Potrząsnęła głową, wypędzając z niej złe myśli i po chwili podjęła się ponownie skakania i chlapania dookoła wodą. Zauważyła, iż towarzysz się oddala, z pewnym opóźnieniem. Rzuciłą mu zdziwione spojrzenie, przystanęła i przechyliła nieco głowę, jakby inny kąt spoglądania pozwolił jej spostrzec, iż jest to iluzja i w rzeczywistości jej kompan wciąż moczy łapy obok niej. A jednak - wybrał los szczura lądowego.
- Idziemy sobie? - Idziemy, a jak. Nie zamierzała odstępować tej kochanej osoby już nigdy, póki śmierć ich nie rozłączy (a niech tylko spróbuje to zrobić! Wheat porachuje jej tedy wszystkie kości).

Aaa, wyprułam z siebie flaki, pisząc post dla Shaeery. p_p