Las Kryształowej Pieśni

Tutaj zezwalam na czytanie całej przeszłości AM za pomocą tegoż amuletu.

POST BEZ SENSU I O NICZYM, CZYTASZ NA WŁASNĄ ODPOWIEDZIALNOŚĆ

Nie drgnęła nawet. Siedziała, jak usiadła, drżąc tylko lekko. Trudno powiedzieć, czy zauważyła odlot siostrzeńca... Po prostu się wyłączyła, to było dla niej za wiele. Nadmiar przykrych wrażeń przestawił jej umysł na off. Biedna Lea... Jeszcze się pozbierać do końca nie zdążyła, a tu wpada Alek, zachowujący się nie jak Alek, ale jak przeklęty Samuel. Wszystko, co zostało z jej przyjaciela zniknęło... Czy siostrzeńca spotkał ten sam los? Nie zniosłaby tego...
Ogółem jest sporo rzeczy, których by nie zniosła. I część właśnie się wydarzyła. Trudno się dziwić jej reakcji... Naprawdę trudno.
I tutaj są dwie opcje.
Arthas może nic nie zrobić, lub pogorszyć jej stan paroma ostrymi słowami, nieważne odnośnie kogo - jej, Alka, sytuacji... Wtedy związek ma marne szanse przetrwania. Trzeba będzie się przygotować do scenariusza z demonem. I... Jeśli to nastąpi, to zmieniłam zdanie - chciałabym by to Lea wzięła udział w walce. Może dzięki temu poczułaby się lepiej?
Albo nagle go olśni, co powinien zrobić, (bo jak oboje wiemy, Arthas pocieszać załamanych wilczyc nie potrafi) i wyjdą z tego silniejsi. I drobnymi kroczkami w stronę happy endu.
Wszystko zależy od naszego drogiego Merethila. Wszystko w jego metalowych puchatych białych łapkach. Czujesz ciężar tej odpowiedzialności?
Lea nie czuła żadnej odpowiedzialności. Lea czuła: smutek, rozpacz, zimno, zmęczenie życiem, ogólne zniechęcenie, wcale nie metaforyczny ból serduszka, czuła się niechciana, niekochana, zbędna, zraniona przez ich obu, zagubiona, przerażona myślą o stracie któregoś, kompletnie skołowana i poniżej poziomu morza.
Jak się to wymieni, to całkiem tego sporo... Aż dziwne, że da się czuć tyle na raz i nie wybuchnąć. Cóż... Biedna Lea. Tak, wiem, coraz częściej to powtarzam. Ale sam przyznasz, że aż jej szkoda, prawda? A wszystko przez rok nieobecności jednego wilka... Jednego na setki. Dziwnie jest ten świat skonstruowany, nieprawdaż? Jedni mogą znikać i nie ma to żadnego wpływu na otoczenie, po zniknięciu innych zaś wszystko się sypie... Dlaczego? To dobre pytanie... Niestety, mimo, że złapałam nastrój na filozofowanie, nie umiem odpowiedzieć. Tak jest i już.
Arthas Merethil bez wątpienia należy do tych, którzy znikać nie powinni. Bo potem mamy takie efekty... Wataha się sypie, sprawy rodzinne również, partnerce niewiele brakuje, coby umrzeć tutaj ze smutku. Gdyby nie niedawna półprawa z Kein'em, na której podreperowała stare serducho, możliwe, że dostałaby zawału jeszcze w trakcie ich kłótni. Na szczęście jednak pewien szalony naukowiec wiedział, co robi, dźgając wilczycę igłami. Wzmocniona mutagenami pikawa działała jak w młodości.
Póki co więc Lea żyje... Trzeba zadbać o to, by stan ten się utrzymał, czyż nie? W końcu, jak by nie patrzeć, ona również jest z takich, bez których świat się wali. Jedyny w pełni wykształcony Lekarz, wielu rzekłoby - najlepszy w Krainie. Radna. Ciotka Alfy ognia, choć to akurat obecnie jest jakby mniej pewne. Ogółem dość potrzebna jednak wilczyca.
Masło maślane wyszło, post jest właściwie o niczym. Chyba więc czas zakończyć pisanie i zabrać się za naukę - zaraz na pierwszej lekcji poprawa z historii...

Przytuliła się do jego łapki.
I tyle. Właściwie możnaby zamknąć w tym zdaniu sens całego postu... Chociaż nie. Jak zamknę, będę musiała znów otworzyć podręcznik i usiłować nie zasnąć. Dlatego też rozpiszę się trochę... Bo i czemu nie? Nudzi mi się, a Kein odezwie się za jakieś piętnaście - dwadzieścia minut.
Dodajmy może do posta trochę akcji, jakieś dialogi...
Lea po bardzo długiej chwili milczenia uniosła lekko łepek, próbując spojrzeć w niesamowite, białe oczy ukochanego. Bo nadal są białe, prawda? Za zmianami wyglądu AM trudno chwilami nadążyć...
W każdym razie spojrzała mu w oczy, lub spróbowała to zrobić.
- Nie przejmuj się... Po prostu zostań.
Bała się, że ją zostawi, lub, co gorsza, znów odejdzie, zniknie, przepadnie. I już nie wróci... Lea by tego nie znio... Nie, nie będę się powtarzać. Gdyby napisać książkę o tym wszystkim, czego by Lea nie zniosła, do podniesienia jej trzeba byłoby dźwigu, do czytania - drabiny. Jest tego dużo i naprawdę nie trzeba wszystkiego wymieniać.
I siedziała tak, przytulona do jego łapki, trzymając ją przy tym mocno. Nie da zabrać! Nie puści! Bo jak przestanie trzymać, Arthas odejdzie...
Poza tym potrzebowała tego. Potrzebowała czuć, że jeszcze jest obok... Szkoda, że na drugim barku łapki oprzeć nie może Alastair.
No cóż... Nie można mieć wszystkiego.

Kolejny obserwator sufitu... xD
Skoro położył jej łapkę na barku, 2edle wszelkich prawideł anatomii stał za nią, czyż nie? Jeśli stał, to odchyliła się do tyłu, przytulając do niego.
- Nie wiem, co w niego wstąpiło... Zazwyczaj się tak nie zachowuje. Nie jesteś na niego o to zły? Nie chcę, żebyście się kłócili... Pogadam z nim potem. Nie zrobiłby ci krzywdy...
Czuła się odpowiedzialna za wybruki siostrzeńca. A jeśli Arthas będzie przez to źle o nim myślał?
Userka przypomniała sobie właśnie, że Alek nie oddał Lei chustki. Nic dziwnego, że się bidna trzęsie...
Post tragicznie krótki. Ale za to niedawno był esej. Równoważą się.

Lea niemrawo pokiwała łebkiem.
Teraz było jej cieplutko i miło... Ale trzeba naprostować pewne sprawy, poznać odpowiedź na parę pytań. Potem mogą iść, byle nie nad urwisko, byle nie na naukę latania.
- Pewnie nie powinnam pytać, ale... Co działo się przez ten rok? Proszę... Chciałabym wiedzieć wszystko.
Co ciekawe, Arthas również jej o nic nie pytał... Nie zastanowiło go nawet, co działo się pod jego nieobecność? Skąd skrzydła?
A może spodziewał się nudnej i dołującej historyjki o porzuceniu i samotności?
A z resztą... Czy to ważne?
Nie powinna pytać z całą pewnością. Skoro sam nie powiedział, to znacz, że to nie jest jej sprawa. Nie powinna w ogóle poruszać tematu. Powinna dać się zaprowadzić w kolejne miejsce. A jeśli będzie to urwisko, trudno, skoczy. Skrzydła i ttak jej nie uratują.
Arthas będzie miał jeden problem mniej... Bo widać przecież, że była dla niego ciężarem.

Lea słuchała. Milczała, bojąc się przerwać partnerowi. Chciała usłyszeć wszystko, a po przerwaniu mógłby przecież nie chcieć ponownie podjąć opowieści.
Nie miała też specjalnie wiele do powiedzenia... Kilka pytań. To niewiele, prawda? Jednak te pytania wydawały jej się ważne, na pewno zada je w odpowiednim momencie.
W końcu udało jej się opanować drżenie całego ciała. Gdyby nie spotkanie z Alkiem przed chwilą, sytuacja ta byłaby bardzo miła, wręcz idealna. Są razem, rozmawiają...
Szkoda, że to wszystko musiało się wydarzyć, by doszło do rozmowy. Zwłaszcza, że owo "wszystko" jest, jak by nie patrzeć, winą Lei. Może gdyby trochę więcej jadła i spała pod nieobecność partnera, to wszystko by się nie musiało stać? Bo prawdą jest, że zapomniała wtedy o tych podstawowych potrzebach. Żyła na herbacie z rozpuszczonymi lekami uspokajającymi i czasami misce kleiku w pracy.
Może gdyby zadbała choć trochę o własny wygląd, Alek i Arthas nie kłóciliby się dzisiaj?
Ale cii. Słuchała uważnie opowieści ukochanego. Na samobiczowanie psychiczne będzie czas potem.
A tak w ogóle, to wina Garwazego, o!