Las Kryształowej Pieśni

Skinął łebkiem.
- Z mojej strony nic ci nie grozi. - zapewnił.
Nie chciał być postrzegany jako zagrożenie. Przecież by jej nie skrzywdził! Chciał, by czuła się przy nim bezpiecznie. Gdyby coś się teraz stało, na pewno stanąłby w jej obronie.
- Uroczyście przysięgam, że nigdy nie skrzywdziłem żadnego wilka. - rzekł, kładąc łapę na piersi.
Informacja, że są w okolicy inne smoki bardzo go ucieszyła. Udało mu się dotrzeć do zamieszkiwanych przez nie terenów! Teraz już na pewno nie będzie sam. Kto wie, może znajdzie smoki takie, jak on? Nawet, jeśli nie, będzie szczęśliwy jeśli go zaakceptują. Chciał mieć swoje miejsce na ziemi. W końcu chyba każdy o tym marzy, prawda?
- Gdzie mógłbym znaleźć inne smoki? - zapytał. Miał nadzieję, że wiedziała.

Kąciki dzioba Asa uniosły się w uśmiechu.
- Nie mogę się doczekać spotkania. - rzekł.
Kraina może i jest duża, ale smoki również. Prędzej, czy później, na pewno jakiegoś spotka. Ślady smoków są naprawdę trudne do przeoczenia. A on był młody, szybki i miał silne skrzydła. Jeśli odpowiednio przyłoży się do poszukiwań, bez wątpienia okres jego samotności szybko minie.
- Dziękuję. - zaskoczył go trochę komplement z jej strony. I ucieszył. A jeszcze bardziej cieszyło go, że najwyraźniej mu zaufała. To dużo dla niego znaczyło. Nigdy wcześniej nie rozmawiał z żadnym wilkiem. To, że tak łatwo go zaakceptowała napawało optymizmem.
- Gdybym mógł kiedyś pomóc tobie, albo twojej watasze, tylko powiedz. Będę dobrym sąsiadem. Bardzo mi pomogłaś.
Skoro już się go nie bała, nie miał żadnych oporów, by przy tych słowach jej nie przytulić. Oczywiście, zrobił to delikatnie, pamiętając o kruchości jej skrzydeł. Bardzo lubił przytulać innych. A nieco nieobecne poczucie przestrzeni osobistej (zarówno własnej, jak i tej należącej do innych) sprawiało, że robił to dość często.

As kiwnął dziobem.
- Jasne, chociaż obawiam się, że nie mam ciekawej historii.
Również się położył, patrząc na wilczycę żółtymi oczyma.
- Moje stado żyje w górach, daleko stąd. Nie widuje się tam raczej wilków, ani ludzi. Mamy lasy, w których żyje zwierzyna i ze dwa większe jeziora. Jest bezpiecznie, spokojnie. Chyba dlatego jest nas tam trochę za dużo. Dlatego według tradycji, jeśli przez pierwszy rok dorosłości nie zwiążemy się z nikim w stadzie, musimy odejść. Tam się urodziłem. Nie mam rodzeństwa, bo moja mama nie może znosić jajek. Tylko mnie udało jej się znieść. Rodzice zawsze bardzo mnie kochali. Smutno im było, że musiałem odejść. Jeśli chodzi o tradycje... Raz do roku najsilniejsze smoki walczyły o posadę przywódcy na kolejny rok. To było wielkie święto w stadzie. Odbywały się z tej okazji festyny i różne zawody, w których startowały młodsze smoki. Zianie ogniem jakoś nigdy nie było moją specjalnością, ale za to raz zająłem drugie miejsce w wyścigu lotniczym. Zająłbym pierwsze, gdyby pewna smoczyca nie podpaliła mi ogona - uśmiechnął się myśląc o tym zdarzeniu - To było jedyne tradycyjne święto, jakie mieliśmy. Ale naprawdę bardzo kolorowe.
Pamiętał, jak jako malutkie smoczątko prosił mamę, by pozwoliła mu wziąć udział w walce o przywództwo. Nie umiał jeszcze wtedy latać i wciąż trzeba go było karmić, ale już miał duże ambicje!
- Jeśli chodzi o wychowanie, to polegało na tym, żeby słuchać silniejszych od siebie. To była główna zasada. A gdy co do stosunku sił nie było jasności, przeprowadzało się pojedynek. Silniejszy miał zawsze rację - a najsilniejszym był przywódca. Była jeszcze Pramatka, ale ona nie brała udziału w pojedynkach, nigdy. Pokazywała się raz do roku, podczas walk. Była tak stara, że jej łuski zrobiły się przezroczyste. Doradzała przywódcom, czasami przyprowadzano do niej świeżo wyklute smoczęta, by je pobłogosławiła. Drugą naczelną zasadą, którą wpoili mi rodzice był bezwarunkowy szacunek dla niej. Innych zasad raczej nie było.
Nikt go nie męczył o nietrzymanie nóg na stole, ani o chodzenie wcześnie spać. Miał w stadzie łatwe, przyjemne życie.

Asgore wzruszył skrzydłami.
- Mamy przeludnienie. To chyba konieczność, inaczej zabraknie dla nas jedzenia. Tereny mojego stada są dużo mniejsze niż ta kraina. - Dla niego wygnanie wydawało się czymś normalnym. Nie rozumiał, jak można z tego zrobić karę. - Trzymam kciuki za odbudowę twojej watahy. - zapewnił.
Gdy wilczyca zaproponowała mu wyścig, uśmiechnął się radośnie.
- Jasne, z przyjemnością. Dawno nie miałem okazji się z kimś zmierzyć. - był ciekaw, jak wilczyca sobie poradzi. Była mniejsza od niego - to mogło przemawiać na jej korzyść. On wygrywał z innymi smokami, bo dzięki niewielkim rozmiarom stawiał mniejszy opór powietrzu (a może to powietrze stawiało mniejszy opór jemu?). - Mam coś koło czterech lat. Faktycznie, niedużo jak na smoka. Ale planuję dożyć setki.
Gdy oparła głowę o jego lapę, delikatnie okrył ją skrzydłem. Noc była chłodna, zwłaszcza w górach, gdzie śnieg nigdy nie topniał.
- A ty? Opowiesz mi, jak wygląda życie wśród wilków?
Ciekawiło go, jak bardzo różnią się ich stada. Wilki na pewno mają swoje święta, zwyczaje, kulturę! Jako smok, nie miał dotąd o tym pojęcia. Chciał nadrobić braki w wiedzy.

Im dłużej z nią rozmawiał, tym silniej odczuwał chęć, by jej pomóc. Nie za bardzo wiedział, jak, ale nie zostawiłby nowej przyjaciółki samej z tak wielkim zadaniem! Nawet, jeśli będzie to znaczyło, że nałapie wilków do wielkiego wora i jej przyniesie. Może nie byłoby to zbyt humanitarne, ale z pewnością by zadziałało!
Ta część o bogach go zaciekawiła. Jego stado nie oddawało nikomu czci. Właściwie, nie wierzył w bogów. Podobnie, jak gryfy, byli częścią mitologii.
- Jak to "bogowie się zbuntowali"? - zapytał, przechylając łepek niczym ciekawski ptaszek.
Nigdy nie słyszał o buntach bogów. Ciekaw był, na czym takie coś może polegać? Piorun kulisty? Susza? Raczej nie przychodziło mu do głowy nic innego, czym "bogowie" mogliby zmanifestować swoją obecność. Ale nie będzie manifestować swojej niewiary, a przynajmniej spróbuje. Trzeba być tolerancyjnym! Jeśli ona wierzy w bogów, jej sprawa.

As słuchał, zaciekawiony.
- My nie mieliśmy bogów. Jak to jest? Ofiary ze szczeniąt i tańce przy ognisku?
Nie wyobrażał sobie, żeby złożyć swoje dziecko w ofierze. Ale matka opowiadała mu, że niektóre dzikie stada w ten sposób wyrażają wiarę w swoje bóstwa. Jeśli Wardess należała do takich... Cóż, to jej sprawa. Pierwotne wierzenia były na zwój sposób fascynujące. Ale nie podobało mu się składanie czyichkolwiek dzieci w ofierze.
Wstał, uwalniając ją spod skrzydła.
- Gotowy. - potwierdził, rozprostowując zielone lotki i wyczuwając nimi lekki wiatr.
Miał nadzieję, że wilczyca będzie grała czysto. Wilki na szczęście nie zieją ogniem, prawda?

Skinął łebkiem.
- Widzę.
Co do zasad, chyba żadnych nie miał... No, może jedną.
- Bez ziania ogniem i gryzienia.
W żadnym smoczym wyścigu nie było tej zasady. Wręcz przeciwnie. Przez to zawsze tracił trochę punktów. Chociaż w tym wypadku górował nad przeciwniczką rozmiarem i masą, nie zamierzał tego wykorzystywać. W końcu uznał ją za przyjaciółkę!
Poza tym, gdyby się dowiedziała, że on nie umie zionąć ogniem, mogłaby się z niego śmiać. A tego wolałby uniknąć.

Skinął długim dziobem, uśmiechając się lekko.
- Niech wygra najlepszy. - rzekł, rozkładając skrzydła.
Jego tylne łapy zostawiły głębokie wgłębienia w śniegu, gdy wybił się, jednocześnie uderzając powietrze skrzydłami. Mogła odczuć podmuch towarzyszący jego wystartowaniu. Wzbił się na ustaloną wysokość, po czym zawisł nieruchomo, licząc. Czekał, aż ona wystartuje, by rozpocząć wyścig. Przy okazji zastanawiał się, czy, jeśli nie spotka żadnego smoka, mógłby wstąpić do wilczego stada? To była dziwna koncepcja. Ale jakoś tak właśnie go naszła. W końcu nie ma gwarancji, że kogokolwiek spotka.

Gdy krzyknęła, uderzył skrzydłami powietrze, ruszając. Na razie się jeszcze nie forsował - czekał, aż ona się z nim zrówna. Wtedy zamierzał wykorzystać umiejętności i większą rozpiętość skrzydeł, by zostawić ją daleko w tyle.
Pytanie, kto rozsądzi wyścig? Przydałby się jakiś MG z kostką, no, chociażby z monetą.
Gdy się zrównali, zwiększył wysiłki, wystrzeliwując do przodu jak z procy. Łapy przykleił płasko do ciała, by stawiały jak najmniejszy opór powietrzu, podobnie uczynił z uszami. Mknął w kierunku wybranych wcześniej drzew, dając z siebie wszystko. Liczył, że teraz zwiększy dystans, a później, jeśli siły opadną, będzie już zbyt daleko, by dać się dogonić.o
Zobaczymy, kto wygra.

Wilczyca miała rację - As był krótkodystansowcem.
Cała strategia smoka opierała się na tym, by pozostawić Wardress daleko w tyle. Dość daleko, by jak on się już zmęczy, nie starczyło jej czasu na dogonienie go. Spróbował więc jeszcze bardziej przyspieszyć, zyskać dodatkowe metry przewagi. Zakręty robił tak blisko wyznaczonych na słupki drzew, że zahaczył o jedno, zostawiając wśród gałęzi jasnozielone mięciutkie piórko.
A wena sobie jakby poszła. Zrobiła sobie wakacje. Niedobra wena. Obiecuję, następny post będzie bardziej twórczy.

Pędził do mety, pewien zwycięstwa. Jeszcze tylko kilka metrów i wygra!
I w tym momencie został wyprzedzony przez wilczycę. Wyraz zdziwienia pojawił się na jego pyszczku. Był przecież pewien, że zostawił ją daleko z tyłu!
Nie był w stanie już bardziej przyspieszyć. Leciał najszybciej, jak potrafił. Walczył do końca. Jednak to ona wygrała.
Po minięciu mety zwolnił w końcu. Wylądował obok wilczycy. Z racji rozmiarów nie zrobił tego tak delikatnie i elegancko jak ona, mimo że się starał.
- Gratuluję. - rzekł, uśmiechając się do niej.
Dobrze jej poszło. Nie spodziewał się, że będzie aż taka szybka... Plus dla wilków! Chociaż i on powinien więcej trenować.