Zielone Urwisko

Taj może i nie przepadała za urwiskami, żywiąc do nich pewien uraz i obawiając się, że znów sprawa potoczy się tak, jak wtedy, jednak mimo wszystko dostrzegała urok tego miejsca. Zawsze była wrażliwa na detale, zawsze też byla czuła na piękno przyrody i innych tworów Matki Natury.
- Masz rację, miejsce pełne uroku. Dodatkowo niebezpieczne, co z pewnością sprawia, że dla pewnych istot jest jeszcze atrakcyjniejsze - odpowiedziała spokojnie, darując sobie grzeczności pokroju "mnie Ciebie także!". Dlaczego? Nie uważała, że zna kogokolwiek, póki - przynajmniej - nie pozna jego imienia. Wilk zapomniał albo też nie miał ochoty się przedstawić, ona zaś nie uważała się za istotą upoważnioną do tego, aby go upomnieć czy jakkolwiek wpływac na to, co powiedział.
- Czy sprowadza Cię w to miejsce coś poza czystą ochotą wędrowania? - zapytała spokojnie, uśmiechając łagodnie do samca.

Szybko zaraz przypomniał sobie o jednej, dość ważnej rzeczy, a userka przeprasza, bo zupełnie wyleciało jej z głowy.
- A, i jestem Rhett - dodał szybko, oh, cóż za niewychowane z niego stworzenie.
- To w sumie całkiem dziwne - przerwał na chwilę, jakby wracając na chwilę do przeszłości.
- Ale zawsze uważałem je za jedne z najbezpieczniejszych miejsc na ziemi. - zdawał sobie sprawę z dziur logicznych w jego myśleniu, ale to sentyment, dziwna, trudna do określenia siła, której się poddawał. Ani przez chwilę nie pomyślał o tym, że stojąc tak w pobliżu krawędzi mógłby wykonać jakiś nieudany ruch mógłby spaść. Tylko tyle dzieli go od bolesnej śmierci, na którą z pewnością nie jest jeszcze gotowy.
- Właściwie to nie pamiętam już jak to się zaczęło, ale wędrowałem długo i chyba w końcu znalazłem miejsce, w którym mógłbym się zatrzymać. - odrzekł, wciąż uśmiechając się delikatnie. Może nie powinien oceniać książki po okładce, ale Taimi wydawała mu się bardzo intrygująca.
- Ty... trochę tu już jesteś, prawda?

Zwykle intrygującymi mogą być ci, których oczka pozbawione są tęczówek, a na czoło nasunięty mają kaptur. Także sama Taimi przywykła już do najrozmaitszych opinii, ocen i słów, czy to tych kierowanych bezpośrednio do nich, czy też "za jej plecami". Słuchała uważnie słów Rhett'a i - chociaż niekoniecznie się z nim zgadzała - w pełni szanowała jego podejście do kwestii bezpieczeństwa urwiska. Była w końcu istotką niezmiernie tolerancyjną, o otwartym nie tylko sercu, ale i umyśle.
- Ach, trudno się nie zgodzić. W zasadzie przybyłam tutaj jeszcze jako nastolatka i choć zdarzało się opuszczać tę Krainę, zawsze powracam - powiedziała spokojnie, łagodnie pieszcząc swym niezbyt wysokim, lecz także i nie przesadnie niskim, dziewczęcym, jakby zatrzymanym na etapie dojrzewania, glosem ucho wilka. Na jej pyszczku, którym skinęła w potakującym gestem, gościł serdeczny, autentyczny uśmiech, unoszący delikatnie kąciki warg.
- Nie chciałabym Cię zniechęcać, jednak miejsce to ostatnio stało się dość niebezpiecznym. Nie przeraża Cię to? - spytała, nie z zamiarem ostrzegania czy płoszenia, ale z czystej ciekawości i zainteresowania. Rozmowę jakoś toczyć trzeba, a ona zwykle kierowana instynktem, miała nadzieję, ze przypadkiem nie wyjdzie na przesadnie wścibską.

Biała wilczyca uważnie przemierzała tereny urwiska. Podeszła do przepaści, która ciągnęła Enney w dół, ale nie mogła tego zrobić bo są wilki, które się dla En liczą najbardziej. Wilczyca usiadła niedaleko przepaści i uważnie nasłuchiwała, poruszała się bezszelestnie. Każdy dźwięk roznosił się echem, a siła odgłosu rosła w ten sposób. Enney rozmyślała teraz nad życiem, jedyna jej pamiątka rodzinna i jedyny sposób, aby mogła się o sobie czegoś dowiedzieć to rodzinny zamek.

Ach Yashii, Yashii, Ty to jednak już od swoich najmłodszych lat nie masz wyczucia czasu.
W ten piękny, nie różniący się w zasadzie od żadnego z poprzednich, wieczór nad urwisko trafiła malutka istota o jasnym futerku. Jaki był powód jej pojawieniu się w tym miejscu? Doskwierająca nuda i monotonia każdego z mijających powolnie dni. No bo cóż może począć samotny szczeniak wędrujący przed siebie i przemierzający tereny krainy? W zasadzie nic. A ona miała dosyć tego 'nicnierobienia'. Potrzebowała urozmaicenia, kolorów. Potrzebowała rozrywki, zabawy, zainteresowania. Potrzebowała czegoś czym nada sens swoim dniom. Potrzebowała.. czegokolwiek.
Ze zwieszoną głową i naburmuszoną miną maszerowała przed siebie tocząc jakiś drobny kamyczek. Popychała go leciutko łapką przed siebie, aby następnie móc dorównać mu kroku i znów wprawić go w ruch. No tak, w wilczym życiu nie ma miejsca na działanie XXI wieku i erę smartphone'ów. W przeciwnym wypadku pewnie nie ruszałaby się nawet ze swojego legowiska - o ile by je miała, a i tym trzeba będzie się zająć - wiecznie trwając przy telefonie czy innej elektronice. Ale jakby tak spojrzeć.. kamyk też fajna rzecz, całkiem porównywalna. Szkoda jednak, że nawet tak uboga zabawa nie może trwać wiecznie, a każde urwisko musi mieć swój kraniec, który dosłownie w tym momencie skazał skalny odłamek na podróż na dno przepaści.
Westchnęła cicho. Uniosła głowę w końcu zwracając uwagę na miejsce w jakim się znalazła, lecz zanim zdążyła zrobić rozeznanie skupiła się na czymś o wiele ciekawszym. Na białej sylwetce siedzącej całkiem niedaleko, mało tego - wilczej sylwetce! Z pewnością nie był to żaden z rówieśników - chyba, że po sterydach - ale nie miało to właściwie w tym momencie znaczenia. Radosnymi drobnymi kroczkami powędrowała ku nieznajomej wilczycy zatrzymując się tuż obok niej. Machając puszystym ogonem zadarła łeb do góry w stronę najprawdopodobniej trwającej w nostalgii wilczycy.

Wilczyca zauważyła dopiero szczenie gdy te obok niej usiadło, właśnie taki jest minus w zatapianie się w wspomnieniach, ale lepiej skupić się na teraźniejszości. Enney wspominała swoje dzieciństwo, a za razem chwile obecne, które już minęły. - Witaj. - Powiedziała z uśmiechem do młodej samiczki. Spojrzała na słodkiego szczeniaka, nie spodziewała się tu kogoś takiego, prędzej starszego wilka, który przyszedł przemyśleć to i owo lub najzwyczajniej w świecie popełnić samobójstwo. En miała nadzieje, że Yashii nie ucieknie od razu. Biała wadera podeszła do przepaści i spojrzała w dół. Kiedyś ją tam ciągnęło, ale póki co ma dla kogo żyć, więc to ją zatrzymało przed podjęciem złej decyzji. 
Nagle na niebie pojawiła się sylwetka jakiegoś ptaka, raczej niezwykłego. Był to wyjątkowy, majestatyczny i mądry ptak. Gdy do uszu Enn doleciał znajomy dźwięk, wiedziała już, że to Rosa jej dawna towarzyszka, która znikła, ale w końcu po latach się odnalazły. Feniks zleciał na dół i przycupnął grzecznie na drzewie, spoglądając co jakiś czas na szczeniaka i swoją Panią Enney.

- A dzień dobry. - Odpowiedziała pospiesznie radosnym tonem, wciąż i nieustannie machając puszystym ogonem. Wyszczerzyła bialutkie kiełki w uśmiechu i przycupnęła tuż obok nieznajomej. No cóż, skoro dorosła wilczyca pierwsza zabrała głos to znaczy, że chyba obecność młodej jej nie przeszkadza.
Ciekawskim wzrokiem obserwowała waderę i odprowadzała ją do krańca przepaści. Delikatny dreszcz przeszedł jej po kręgosłupie. Wiedziała, że sama powinna trzymać się z daleka, bo znając swoją pierdołowatość potrafiłaby tam spaść nawet będąc odgrodzoną ścianą. Cóż, takie uroki bycia szczenięciem. Ale o białą się nie martwiła - była dorosła. A dorośli są mądrzy, rozważni, inteligentni, sprytni i wiele innych cech, które według Yashii posiadali. Ugh, ona z pewnością widziała ten świat i wszystko co się na nim znajduje bardziej kolorowym i idealnym, niż to było w rzeczywistości. Ale rozczarowania dopiero przed nią, ma na to jeszcze czas.
W pewnym mmomencie i do jej uszu doszedł dziwny.. skrzek? Rozejrzała się niespokojnie dookoła siebie, dopiero w ostatnim momencie zadzierając łeb w stronę nieba. Jej oczom ukazała się nienaturalnie duża ptasia sylwetka, mogąca niejednego wprawić w zachwyt - no, ją na pewno.
Podniosła się na łapki energicznym ruchem i podbiegła do pnia drzewa, na którym usiadł feniks. Opierając się o nie przednimi łapkami, stanęła na tylnych, mając kolejny powód do radosnego wprawienia w ruch ogona. Szczeknęła radośnie w stronę ptaszyny.

Rosa spojrzała na szczenie i zleciała na ziemię, przycupnęła na jednym z kamieni i radośnie zaskrzeczała witając się z szczeniakiem. Enney podeszła powoli do szczeniaka i feniksa i usiadła obok. - Nie spodziewałam się, że spotkam kogoś tu. - Powiedziała z uśmiechem na kufie, może i była wilkiem z Nocy, ale na widok słodkich szczeniaczków zmieniała się nie do poznania. Poprawiła czerwony szalik i ogonem otuliła łapy. Fakt był taki, że trochę tu wiało, ale ciepło bijące od feniksa nie pozwalało zmarznąć, w końcu to ognisty ptak. 

wybacz brak weny ;-;

Wilczyca przyszła tu spokojnym krokiem.Jej wzrok wbity w ziemię nie patrzał na nic tylko na trawę.Las który był z tyłu wydawał się taki wielki a jednak przejść go było łatwo.Wilczyca usiadła trochę bliżej przepaści.Nie zauważyła nawet dwóch wilczyc trochę dalej.Nighti spojrzała w dół.Jak dobrze byłoby teraz wskoczyć w dół!Zabić się!Myślała.Miała teraz tyle problemów.Wilczyca położyła się na samej granicy.Jej głowa już zwisała.Nighti odetchnęła z ulgą i wstała.Nie mogła tak,za bardzo przywiązała się do tego miejsca.Wilczyca spojrzała na dwie inne wadery i odeszła trochę dalej.Nie miała humoru,nie chciała gadać z nimi ani z nikim innym.Jednak nie chciała być sama.Wilczyce z pewnością usłyszały by ją z tej odległości więc wilczyca usiadła i nadal pogrążona w swoich przemyśleniach uśmiechnęła się.

Młoda wilczyca uśmiechnęła się mile i powiedziała
- Tak usiądź. Jestem Nighti a ty?
Wilczyca spojrzała swoimi czerwonymi oczami na waderę obok. Ta z pewnością znalazła już dobre toważystwo a Nighti to wszystko zepsuje. Młoda wadera potrafiła zniszczyć sławę nawet najlepszych. Każdy kto ją spotykał spadał na psy. Oczywiście wilki to psowate ale zawsze to się źle kończyło. Bynajmniej tak myślała Nighti w tym momencie. Nie znała zbytnio wilczycy stojącej obok. Wiedziała tylko jak wygląda i że jest miła. Nighti właśnie dla takich osób wolała zostawać sama. Jednak czemu tym razem nie odeszła? To zostawało zagadką dla młodej wilczycy

Wilczyca uśmiechnęła się
- imię jak każde, ale faktycznie należę do nocnych a ty?
Nighti usiadła i zaczęła merdać ogonem. Wilczyca obok wydawała się taka młoda ale i poważna. Nighti brakowało powagi. Zawsze albo zabawa albo gniew ale powaga była jej nie znana. Jednak patrząc na wilczyce Nighti chciała się do niej upodobnić więc i ona starała się być poważna

Wadera wysłuchała słów wilczycy obok i wyraz jej twarzy sięr zmienił. Była zamyślona ale też trochę zła. Nie spojrzała na toważyszkę tylko powiedziała smętnie
- nie jestem stąd. Pochodzę z daleko położonych ziem. Mało kto o nich słyszał. To dość małe państewko zamieszkane przez ludzi. Jednak ja urodziłam się w tamtejszych lasach pod ochroną. Nikt z ludzi nic o mnie nie wie. O mojej rodzinie też nie. Ale nie chce o tym mówić. Źle się tam sprawowałam i tyle
Wilczyca spojrzała teraz na starszą od siebie wilczyce i poczekała na reakcje

Wadera spojrzała na Amiru już spokojna. Udało jej się uciec od tematu. Kiedyś może i powiedziałaby jej o swoim życiu ale teraz przeszłość bywa dla niej bolesna i straszna. Wilczyca spojrzała na innych obecnych nad urwiskiem. 
- sama nie wiem czemu tutaj. Właściwie znalazłam się tu w dziwny sposób. Podczas snu przeniosło mnie coś. Jak teleport. Jednak wąrpie abym miała takie zdolności. W sumie to nieznam nikogo kto takie zdolności posiada. Przeniosłam się z moich ziem nad urwisko. Ogromne urwisko. Tam spotkałam Sergeya. Bardzo go polubiłam jednak potem się już nie spotkaliśmy

Wadera spojrzała na lecące u góry chmury. Czas pędził dalej co dawało się wilczycy w znaki. Była trochę głodna. Poszła więc do lasu.ukryła się w kszakach i skoczyła szybko na jelenia. Ten zaczął ucikać ale wadera chwyciła go za gardło i zabiła. Po chwili wróciła z mięsem i dała sobie i Amiru. Wadera zjadła i usiadła w cieniu drzew. Post krótki ale niestety nic więcej nie wymyślę. B.w

Wadera uśmiechnęła się i obróciła głowę że jej grzywka trochę się potargała. Piorun na oku zabłyszczał w słońcu i wadera powiedziała szybko
- ja nigdy się nie nudzę Amiru
B.w

Wilczyca pomyślała chwilkę.Tak poznała bardzo dużo osób.Od czego zacząć?Może chronologicznie?Czemu nie?Obym tylko kogoś nie pominęła...
-Tak,poznałam też: Mirrara, Nalla, Keina, Marathai, Kalumeta, Kuvirhe, Yakamashii, Fantasma, Lacie, Akihiko, Gayatri Hazel, Harmou, Xian Fanga, Ianthe Mentis, Shathow, Lee i ciebie
Wadera spojrzała z miłym uśmiechem na wilczycę
-A ty spotkałaś kogoś?Hehe,pewnie nawet więcej niż ja

Wadera uśmiechnęła się. Jej ogon zaczął poruszać się szybko na boki. Uszy postawiły się na jej głowie. Wadera spojrzała na Amiru z słodkim uśmiechem. Taki sam miała zawsze przed wypadkiem z Gayatri Hazel i niedźwiedziami. Wtedy właśnie straciła część wspomnień. Wadera nie za bardzo lubiła o tym wspominać. W końcu od tamtego czasu ma ataki bólu głowy, zaraz potem otrzymuje dwa, trzy wspomnienia a następnoe pojawia się halucynacja jej ojca w potwornej wersji, usiłującej ją zabić. Ale wróćmy do jej uśmiechu. Spojrzałana Amiru i powiedziała
- więc jesteśmy rodziną! Kein to mój kuzyn!