Zielone Urwisko

Amiru zastrzygła prawym uchem, przyglądając się nieco badawczo kompance. Ten sam kolor sierści, czerwone oczy - owszem, istniało pewne podobieństwo pomiędzy Nighti, a Keinem, jakiego poznała. Jednocześnie jednak Ami pozostawała nieco nieufna, bo w końcu nie wspomniała nic o relacjach, jakie łączą ją z basiorem - zaskoczyła ją zatem dedukcja dojrzewającej, dotycząca ich pokrewieństwa czy powinowactwa. W końcu mogła się z tamtym tylko przyjaźnić, widywać przy ploteczkach nad herbatką albo zakupach, gdzie służyłby jako jej prywatny stylista... chociaż nie, to chyba nie ten klimat. Zmrużyła leniwe ślepka, unosząc niedbale lewy kraniec pyszczka.
- Skąd wniosek, że jesteśmy rodziną? - zapytała.
Może zdążyli już z Keinem obgadać biedną Ami?
Poza tym wiesz, że zyskałaś w spadku prawie-kuzynkę, demona? Przyrodnią siostrę Keina, jeden ojciec, dwie matki, mwahaha. Tak więc jeśli Nighti jest z nim spokrewniona od strony Keinowego ojca, jest też kuzynką Gehenny.

Ciężko było jej uwierzyć, że Kein wspomniał o ich relacjach. Nie uważała, żeby wilk był wylewny do tego stopnia, ba, była nawet pewna, że sytuacja tego typu nie miała miejsca. Nadal więc przyglądała się badawczo postaci Nighti, strzygąc lewym uchem. Jedynie półuśmiech, goszczący do niedawna na jej białym pyszczku, zniknął z kufy.
- Lubię się uśmiechać, to wcale nie musi znaczyć, że coś mnie z kimkolwiek łączy. Możemy się przyjaźnić, wtedy też bym się uśmiechnęła. Kiedy ktoś przy mnie wspomni o Tobie, też się uśmiechnę, pomimo tego, że nie jesteśmy zakochaną w sobie parą - zauważyła, nieufne mierząc spojrzeniem rozmówczynię. Użytkowniczka niechaj nie bierze tego do serca, w żadnym razie! Ami ostatnio pozostaje nieufna wobec każdej istoty, widząc w napotkanych wilkach kosmitów zjadających słońce. Każdy szczegół więc załącza ostrzegawczą lampkę w umyśle Ami.

Amiru zaśmiała się serdecznie - bynajmniej jednak nie po to, by wyśmiać samicę. Była to być może nieco nerwowa reakcja na słowa Nighti.
- Jeśli będę miała wpaść w tarapaty, wpadnę i bez Twojej pomocy, spokojnie. Wiesz... Mój ojciec jest Upiorem, trzyma z cieniami i innymi demonami, więc wiesz... Kłopoty to moje drugie imię, można powiedzieć - wyjaśniła pół żartem, puściwszy swojej rozmówczyni porozumiewawcze oczko. Faktycznie, nigdy nie było łatwo. Ojciec upiór, matka opuszczająca Krainę z innym facetem, narzeczony Cień, potomstwo z gwałtu... Amiru nie wierzyła w to, aby czyjakolwiek obecność mogła ściągnąć na nią złe fatum. Kłopoty są normą, problemy zdarzają się równie często przy Nighti, jak przy każdej innej waderze. Nie raz się zraniła, pewnie jeszcze wiele ran zdobędzie. Nie obwiniała jednak nigdy nikogo - bo tego typu zachowania nie były w jej naturze.

W GoT lubię tylko to, że gra w nim Kit H. Miałam oglądać ze względu na niego, ale jakoś nie wyszło. Z gier natomiast na moim kompie chodzi tylko windowsowy pasjans czy kierki. Ewentualne jakiś saper, nie wiem, co tu jest jeszcze.
Na szczęście w przeciwieństwie do swojej towarzyszki, Amiru nie skrzywdziłaby muchy. Nie znała smaku krwi, chyba że własnej albo jelenia, którego się jadło. Nie podniosła dotąd łapy na żadnego wilka; zaś wszelkie swojej urazy oraz żale skrywała w sobie. Nie było łatwo, należy to przyznać. Niemniej jednak sama userka nie pamięta, kiedy ostatnio Amiru wybuchnęła. Widoczne miała dość pojemną duszę, skorą pomieścić w sobie niebanalnie ogromne pokłady cierpliwego znoszenia bólu i żalu. Dobry duszek, kozioł ofiarny, ta, która zawsze znajduje się w nieodpowiednim czasie w nieodpowiednim miejscu. Ta, która nienauczona miłości pokochała na zabój; ta, która skazana na samą siebie nie żywiła żalu ani do ojca, ani matki - choć nauczyć się tego nie było łatwo; ta, która zawsze była sama, a pomimo tego wyrosła, dojrzała i wiedziała już, czego oczekuje od życia. Dorosła szybciej od rówieśników, bo musiała, aby przeżyć. Dzisiaj była bogatsza o szereg doświadczeń, mądrzejsza i rozważniejsza.
Dlatego, kiedy Nighti zamilkła, i ona nie odzywała się, szanując wolę kompanki.

Amiru raczej pierwsza się nie odezwie. W odróżnieniu od wielu istot, jej cisza nie przeszkadzała i wcale nie powodowała żadnego skrępowania, kiedy nagle zapadała. W zasadzie kiedy większość życia spędza się w jaskini z dwójką szczeniaków, zaczyna się doceniać ciszę i nawet jej pragnąć. Amiru więc zamknęła oczy, zadarła nieco łebek, rozkoszując zapachem skał, składających się na urwisko. Z pewnością bez słońca nie ma fotosyntezy - a ta niezbędną jest do kwitnięcia roślin. Ami natomiast zawsze czuła więź z naturą, zatem brak byle trawy doskwierał jej i przeszkadzał. Obawiała się, że już nigdy nie ujrzy słońca - a myśl ta zdecydowanie nie napawała optymizmem. Mimo tego jednak nie złamała się. Kein. Kochała go i dla niego żyła, wiedząc, że warto. Nawet, jeśli straszył ją pająkami albo patrzył jak na idiotkę, gdy speszona uciekała. Och, wiele wspomnień, które składać by się mogły na historię tej parki!

Amiru zaś leniwie rozchyliła powieki, które dawno już nie zdawały się być aż tak ciężkimi - chociaż przecież wilczyca właśnie odpoczywała, relaksowała się, zbierała nowe dawki sił oraz energii. Brak słońca źle wpływa nie tylko na rośliny czy grzyby, lecz także na zwierzęta. W zasadzie bez fotosyntetyzujących roślin cały łańcuch pokarmowy jest niestabilny, a poszczególne ogniwa w każdej chwili mogą trzasnąć - skazując wilczy gatunek na wymarcie. Bez roślin nie ma owadów i innych roślinożerców. Bez owadów nie ma ptaków, bez roślinożerców nie ma mniejszych mięsożerców. Bez ptaków, innych roślinożerców oraz mniejszych mięsożerców nie ma wilków. Nawet jeśli upadną nisko, do poziomu bandy kanibalistycznych morderców, kiedyś padnie ten ostatni, mogący stanowić pożywienie. Dinozaury przy tym to małe piwo.
Sytuacja była beznadziejna. Część wilczych istnień, zwłaszcza młodszych, zdawała się pozostawać nieświadomą zagrożeń, jakie niesie ze sobą przedłużające się zaćmienie. A nawet, jeśli dostrzegała pewne niebezpieczeństwa - ograniczała się jeno do tych bezpośrednich, nijak nie zagłębiając się w temat. Amiru nie należała do tej części, chociaż czasami wiele by oddała za chwilę beztroski. Ostatnim razem beztrosko czuła się przy Sergey'u i jego magicznym lekarstwie na wszystko. Moment, moment, jakże nazywał się ten bezbarwny płyn.... Vodka! Ach, tak! Amiśka westchnęła ciężko, targana szeregiem zmartwień. Było źle. A ona? Ona nie robiła niczego, by stan ten zmienić. By zadbać o bezpieczeństwo najbliższych. Kto zapewni ochronę i byt jej szczeniętom oraz Elinor? Zła, wyrodna matka! Wstydź się!

// To nie moja sprawa, ale z tego, co wiem, Kein wcale nie jest Twoim kuzynem. Poza tym nie wiem, czy nie potrzeba zgody na wizje czasów, kiedy nie było Cię na świecie i magicznie pojawiające się znamiona //

Amiru od razu zauważyła, że z jej kompanką coś jest nie tak. Podbiegła więc do Nighti, podczas całego widzenia starając się zachowywać z nią kontakt. Chociaż jednak mówiła do niej - ona zdawała się nie być świadomą tego, co się wokół dzieje. Potrząsała delikatnie samicą, przerażona krwawieniem z oczu. Hemolakria, niedobrze, teoretycznie choroba ta nie zagraża życiu - ale cholera wie, czy nie zwiastuje innych chorób. Hemolakria może być mylna z ciężką niedokrwistością, guzami naczyniowymi, chorobą Osler-Weber-Rendu (wrodzona naczyniakowatość krwotoczna), hemofilią i innymi koagulopatiami (zaburzeniami krzepnięcia krwi). Podobno zdarza się w czasie menopauzy (ale to nie ten wiek) oraz ciąży (czyżby?). O wykrwawieniu (kałuża krwi to sporo) już ani nie wspomniawszy! Chyba resztki realizmu, ongiś jeszcze tu goszczącego, dawno przepadły, na rzecz tworzenia wspaniałych postaci, które muszą się tak drastycznie przecież różnić od wszystkich pozostałych!
- Jak się czujesz, wszystko okej? Wstawaj, idziemy do lekarza! - mówiła wciąż i wciąż, licząc, że wilczyca w końcu ją usłyszy.

- Skoro tak mówisz... - odparła beznamiętnie. A kiedy Amiru nie przemyca do tonu wypowiedzi emocji, znaczy to tyle, ile "jest mi przykro". Zwykle bowiem nie mówi innym, że ją czymkolwiek urazili; nie chce u nikogo wywoływać zakłopotania czy jakiegokolwiek poczucia winy. Uśmiechnęła się zatem leniwie, nieco wręcz smutno i blado, puszczając towarzyszkę i odsuwając się od niej, na wszelki wypadek, jakby zamierzała przejść od agresji słownej do tej fizycznej, bolesnej nie tylko dla duszy, ale i ciała. Zwłaszcza, że niewiele dzieliło je od przepaści - w czasie przepychanek nietrudno spaść w dół. A jak taki upadek może się skończyć... Cóż, nietrudno sobie wyobrazić, prawda?
- Chciałam jedynie pomóc. Jak zmienisz zdanie - daj znać - dodała równie chłodno, jak wcześniej, nieco niedbale wzruszając barkami. O ile to możliwe. Nigdy nie wiem, jak daleko posuwać się z nadawaniem ludzkich cech wilkom. Czy anatomiczne możliwości nie są już przesadą. Szary ogon wadery okrył łagodnie prawą tylną kończynę.