Potok Pstrągów

- Rozpiera Cie radość Wardress - Stwierdził, już po przełknięciu kolejnego kawałka ryby, przerwał jednak konsumpcje by rozwinąć trochę swą wypowiedź - Jeśli tego pragniesz w życiu, to Twoja ścieżka. Nie mogę nic o tym powiedzieć. Lecz taka funkcja to wielka odpowiedzialność - Wziął kolejnego kęsa, dobrze pogryzł, przełknął - Więcej teraz będzie się od Ciebie wymagać. Dlatego... ja żyję... na uboczu. Przerosło by mnie to. A ja nie lubię decydować o niczym, jak o własnej drodze - Ton jego głosu posmutniał, bo ten fragment tyczył się dawnych lat. Została jeszcze jedna ryba, obecną praktycznie skończył jeść, postanowił jednak rybę zostawić na później - Tą na razie zostawię. Więc, teraz jesteś osobistością. A mimo to zadajesz się z wyrzutkiem z innej krainy... - Właściwie, to nie powinno być tak, że wataha pogania pozostałe osobniki z ich terenu lub otoczenia?

- Polubiłam Cię i wierzę, że kiedyś zrozumiesz pewną rzecz. Bycie samotnikiem wiąże się nie tylko z wybieraniem własnej drogi. Stawia przed Tobą wiele niebezpieczeństw, w przeciwieństwie do tego, co może dla Ciebie zrobić wataha. Masz zapewnione bezpieczeństwo. Tym bardziej - pod moim okiem, krzywda nie stanie się nikomu. Ale tu w grę wchodzi także wyżywienie, wspólne polowania. To ma zdecydowanie więcej sensu. A co do naszej znajomości... Cóż, na ten moment watahy są niemalże pustkowiami. Nie zwracam raczej uwagi na to, kto z kim się przechadza, żartuje. To rozbiłoby tę krainę. A nie o to chodzi. Może kiedyś Cię przekonam - uśmiechnęła się delikatnie i machnęła ogonem. Próbowała ułożyć w głowie jak odbudować świątynię. Sama mogła nie dać sobie rady. Co prawda był Kein i może garstka wilków ale nie będzie - póki co, przesadzać. Może sama sobie poradzi?

W słowach Wardress było sporo racji, ale Berendar uparcie wierzył w to, że powinien pozostać sam. Oblizał pysk po skończonej uczcie i przysiadł koło znajomej. Przeniósł swój wzrok na nią - Może i masz rację. Lecz gotów... nie jestem. Minie jeszcze trochę czasu, za nim... zwiąże się z watahą lub kimś szczególnym. Nie potrafię przełamać tego... nie potrafię - Życie samotnika nie nakładało na niego ograniczeń, za nikogo nie czuł się odpowiedzialny. Był w pewnym sensie wolny od obowiązków, mógł udać się wszędzie, zaczerpnąć nowej wiedzy z tej krainy. Ale zawrzeć znajomość z kimkolwiek, było raczej mu ciężko. Wardress jakoś przełamała go, ale mimo to nie potrafił się jeszcze bardziej otworzyć. A przez to należy zrozumieć, chęć towarzyszenia komuś do końca życia, czy przystania do watahy.
- Wiesz... może nadejdzie ten dzień, kiedy... ten ciężar ze mnie spadnie. A wtedy kto wie - Machnął w powietrzu ogonem i położył pysk na łapach. Wyglądał na zamyślonego, bo zamknął oczy - Ciężko sobie coś wyobrazić. Boje się jutra, boje się minionych dni - Powieki się otwarły. A on sam zastygł w głębokim myśleniu, co on powinien teraz zrobić, gdzie się uda gdy spotkanie się zakończy? Ją czeka pewnie wiele spraw, a on? Nie ma nic, prócz swojej samotni i własnych dróg do przejścia.

- Zawsze możesz mi towarzyszyć. Nie będę udawać, że samotnicy są średnio mile widziani na naszych terenach, ja sama w ten sposób mogę narazić się nie tyle na dezaprobatę towarzyszy, co gniew samej bogini. Nie będę Cię rzecz jasna zmuszać, każda podjęta przez Ciebie decyzja ma być wyłącznie Twoją decyzją. I choć jestem w stanie wziąć na siebie odpowiedzialność za przyprowadzenie Cię do Nas, to musisz pamiętać o jednej rzeczy - wszystkie watahy są rozbite, bóstwa udają, że nie widzą jak źle dzieje się w naszej Krainie. Więc swoją drogą, aż tak wielkiego niebezpieczeństwa nie ma. Ale wiesz, nie mówmy już o tym. Porozmawiajmy może o czymś wesołym.  Albo nie, jeszcze chwila. Mam ostatnio ciężkie dni, i choć spędzam je w dużej mierze z Tobą, w chwilach milczenia biję się z własnymi myślami. Po prostu nie wiem, czy to, co robię, ma jakiś bezpośredni cel. Kocham swoją watahę jak swoje dzieci, ale kiedy widzę, że nie jest jej dane się rozwijać, serce mi się kroi. A nie potrafię jej jeszcze pomóc. Jest Nas za mało. Dobra, już, koniec. - rozgadała się niesamowicie. Spojrzała na wilka i obdarowała go dość miernym, ale jednak - uśmiechem. Położyła się na ziemi przyglądając się idącej mróweczce. Była tak strasznie mała, a widziała w swoim życiu tak wielki cel - chronić, karmić i kochać bezwarunkowo swoją królową. Zwykła głupota? Naturalny odruch? Czy najlepszy sposób na szybki rozwój - rzecz jasna z perspektywy królowej i całego mrowiska.

W głowie Berendara rozpętała się wojna. Czy dołączyć do watahy, w której znajdowała się Wadress? A może dalej pozostać samotnikiem i lepiej poznać krainę oraz jej ogromne możliwości. Zagadnienie było trudne o tyle, że nie wiele jeszcze wiedział. Nie należał do ryzykantów, a wolałby obserwować sytuację z daleka, tak jak za czasu szczeniaka - Na razie nie skuszę się. Potrzebuje dużo czasu by zaaklimatyzować się w tutejszym otoczeniu - Przerwał jej zaraz po tym, złożyła mu propozycję. Choć, żeby ona brała na siebie odpowiedzialność za niego, jakoś go nie przekonywało. Wardress znalazła sobie ciekawe zajęcie, jakim była obserwacja mrówki. Lecz to nie przykuło jego uwagi na długo. Skierował się w kierunku potoku i wypatrywał pływających ryb. Nie ukrywał, że chciałby wiedzieć, jakie tu ryby pływają. A co najważniejsze ile ich tu jest - Nie wiesz... Czy dużo tu ryb pływa? - Zagaił do Wardress. W między czasie próbował się dopatrzyć ryb, które z pewnością pływały pewnie szybciej, gdy tylko można było ujrzeć jego cień, padający na taflę wody.

- Wiesz Berend, mi dość szybko poszło złowienie naszego obiadu. A co do ilości - nie mam pojęcia. Zastaw sieć długą na metr i sprawdź ile wpadnie. Policzysz sobie potem. - uśmiechnęła się. Uśmiech był lekko wymuszony, ostatnimi czasy, po spotkaniu z Keinem nie dopisywał jej zbyt dobry humor. Z uporem wpatrywała się w zaślepioną pracą mrówkę. Co rusz dmuchała na nią, czy zagradzała jej drogę potężną, białą łapą. Wilki, chodź powracają do krainy robią to w żółwim tempie. Martwiło ją wiele rzeczy. Chciała walczyć o watahę, ale... Ale znów bała się, że swoimi staraniami, a dokładniej udobruchaniem bóstwa, sprowadzi na ten świat kolejną plagę zła i śmierci. A to nie był jej cel.

Pomysł był dobry, ale wykonanie pozostawiało wiele do życzenia, bo jakże wilk mógłby zarzucić sieć? Łapy po prostu to uniemożliwiały. Ale jednak ten sposób dał by miarodajne wyniki i jednocześnie dosyć realne. Zerknął za siebie, lecz Wardress dalej wpatrywała się w mrówkę, która nie wiadomo dlaczego stała się obiektem obserwacji. Robiła badania naukowe? No chyba, że się obecnie nudziła.
- Będziesz... sporządzać jakieś adnotacje na temat... mrówki? Bo wpatrujesz się w nią, tak jak ludzie oglądający zachowanie zwierząt... chcąc dopatrzyć się czegoś - Zmierzał w stronę Wardress, chcąc usiąść przy niej. Być może coś ją trapiło, lecz nie chciała o tym wspominać. To też nie miał zamiaru nagabywać, by ta powiedziała wszystko. Każde z nich powinno iść swoją drogą, jednak musiał coś powiedzieć - Wardress... nie mogę spędzić dużo czasu z Tobą, w tym miejscu. Mój tryb, życia... - - Wzrok swój skierował w dal, nie chciał równać swoich oczu z jej. Urwał zdanie, by wziąć głęboki wdech i jednocześnie pomyśleć jak dalej poprowadzić rozmowę - Jestem samotnikiem i niech tak zostanie. Lecz gdyby co, łatwo mnie znajdziesz...skory... do pomocy jestem. Lecz czasem łatwo jest popełnić błąd, mimo dobrych chęci... - Starał zachować poważny ton rozmowy, nie chcąc zdradzać tego, że mimo postanowień, znalazł sobie widocznie przyjaciółkę. Może to jednak zgubne myślenie? Przekręcił się trochę, by spojrzeć Wardress w oczy - Było mi bardzo miło i dziękuję Ci za dobre rady, trening. Lecz ja... muszę iść dalej. A Ty? Walczysz dalej o nich? - Zapytał, lecz nie spodziewał się odpowiedzi. Opuścił wzrok niżej i wstał, otrzepując i przygotowując się do dalszej wędrówki.

- Stado to jedyna rzecz o jaką jeszcze zostało mi walczyć. - powiedziała oschle miażdżąc ową mrówkę silnym uderzeniem łapy. - Cóż Berent, życzę Ci przede wszystkim tego, byś był ostrożny. I nigdy nie chodził głodny. - dodała po chwili równie zimnym tonem. Wstała. Otrzepała futro i - spojrzawszy wilkowi w ślepia przed kilkanaście sekund - rozłożyła skrzydła. Tak wiele jeszcze chciała powiedzieć, ale w zupełności wystarczy, by tylko ona o tym wiedziała. Czas na plan. Zanim zwoła naradę stada musi dostać się do komnat bogów Nocy i ze szczerym sercem oddać im pokłon. Dla bezpieczeństwa watahy. Machnęła energicznie puszystym ogonem, westchnęła cicho i puściła się biegiem przed siebie rozkładając skrzydła. Po kilkunastu metrach odbiła się mocno łapami od ziemi i wzięła szeroki zamach skrzydłami. Wzbiła się w bezkres nieba i poszybowała ku terenom Nocy.

/zt

- Żegnaj! - Zrzucił głośno w kierunku już wzbijającej się w powietrze Wardress. On sam obrał przeciwny kierunek, chciał jeszcze wiele miejsc zwiedzić, poznać, nim podejmie decyzje o dalszych jego losach. A chodziło tu o jego samotnie. Nim oddalił się, jeszcze zerknął za siebie, a znikającą w oddali Wardress. Zastanawiał go jedynie ton jej wypowiedzi, coś ją trapiło lub też była o coś zła. Zamknął oczy i wypuścił powietrze z pyska, tak jakby nie chciał opuszczać tak dobrej towarzyszki rozmów. Tak jednak musiało być, on ma swoją ścieżkę, tak jak i ona. Póki on nie znajdzie spokoju, nigdy nie dołączy do żadnej watahy, nie zwiąże się z nikim. Patrząc już przed siebie, biegł w nieznane strony, by odkryć to, czego jeszcze nie wiedział. Być może znajdzie to miejsce, gdzie będzie mógł zaszyć się na dość długi czas. By przemyśleć...

/ZT/