Potok Pstrągów

Cóż, obiecałam komuś, że szybko postaram się wrzucić Fileta w pracującą sprawnie machinę zwaną 'życiem fabularnym'. Nie chodzi zatem tutaj nawet o własną chęć, aczkolwiek i ona spłynęła na userke w dozie sporej, do poczynań owych pchnąwszy. Pech chciał, że padło na Was - jako na dwie postaci, które od bardzo dawna uwielbiam. Poza tym czyż anielsko dobra i ciepła Yumi oraz mniej sympatyczny dla sporej porcji obcych Kein nie będą idealnym towarzystwem dla zastraszonego, zabiedzonego i paskudnie chudego Oscara?
Szedł powoli, zbyt wolno nawet jak na siebie. Już z daleka usłyszał głosu, zamarł więc w bezruchu na dłuższą chwilę. Nie trwał jednakże w milczeniu, albowiem donośne burczenie mające miejsce w brzuchu wilka dało znać o tym, po co tutaj przyszedł, przypominając jednocześnie, iż nie po to wytropił (nie bez trudu, bo i do tropienia przyuczonym nigdy nie został) miejsce potencjalnego zdobycia pokarmu, by się wycofać. Postanowił więc podejść. Niepewnie wyłonił się z zarośli, dostrzegając jedynie Yumi - z racji na jaśniejszą barwę futra. Ciemnego basiora nie zauważył, więc wypełzł w stronę potoku dość blisko owego wilka, podchodząc niemal od razu do wody, pochylając nisko łeb ku potokowi. Rybki, rybki! Kici kici, tas taś! Użyszkodniczka ma przed oczyma pewną scenę z "Poranku Kojota", ha.

Post krótki, bo sprzątanie totalnie mnie wykończyło. Przypomniało mi się, dlaczego nienawidzę świąt. Z obecności Kein'a zdał sobie sprawę chwilę po tym, jak odezwała się samica. Uniósł bowiem leniwie spojrzenie znad potoku, bez zrozumienia spoglądnąwszy na nią. Mówiła do niego? To nie miało sensu! Dopiero potem się rozejrzał, zauważywszy ciemnego samca. Skinął jedynie łbem, bowiem paraliżujący go strach uniemożliwił mu inne czynności. Przysiadł na tyłku, napinając mięśnie i skuliwszy się w sobie, miał ochotę się schować, stać jak najmniejszym.

Przerażony Firlet skulił sie w sobie jeszcze bardziej, mocniej schował łeb, przygarbił się, a jego kręgosłup zdawał się mocno napierać na skórę samca, zupełnie, jakby zaraz miałby rozerwać ją albo przebić swoją dobrze zaznaczoną kością. Jego chuderlawy, ciemny ogon mocno przylgnął do podbrzusza, a słowa Kein'a wystraszyły go jeszcze bardziej - co zdawało się być niemal niemożliwym. Nawet, jeśli samiec starał się zagrać tonem głosu, o tyle doprawdy niewiele potrzeba było, aby przyprawić cherlawca o zawał serca.
- Ja... Ja nie szukam kłopotów, naprawdę - wydukał, z niemałym wysiłkiem składając zdania. Głos wilka drżał, targany emocjami o wydźwięku przeróżnym: od paniki, poprzez niepewność i lęk, na złości względem samego siebie kończąc. Mógł poszukać jedzenia gdzie indziej! Teraz najpewniej zginie, mają w końcu przewagę liczebną! W zasadzie nawet i bez niej zginąłby od jednego pacnięcia łapą. Niespokojnie przerzucał spojrzenie od basiora na waderę, by potem znów powrócić nim w stronę tego pierwszego.
- Złapię sobie rybę i już mnie nie ma - wyjaśnił niespokojnie, zaś o tym, ile prawdy czaiło się w tonie jego wypowiedzi świadczyć mogło donośnie burczenie w chudym, zapadniętym brzuchu.

Podobnie pomyślał zastraszony Oscar. "My też nie szukamy kłopotów", czyż nie tak zwykle odzywają się czarne charaktery, aby za moment wyszczerzyć się cynicznie i wbić nóż w plecy? Cóż, takie skojarzenia zrodzily się nie tylko w glowie użyszkodniczki, ale i samej postaci, niestety. Irytujące, gdy chce się być miłym, a ktoś uparcie w naszą serdeczność nie wierzy, prawda? Userka zmagać się z tym będzie do samej emerytury, pracując ze społecznościami lokalnymi... Ale nie o niej tutaj mowa, nie! Mowa o potencjalnym kliencie pomocy społecz... eee... o Filecie, tak, o nim!
Spojrzał spod nieco zwieszonego czoła najpierw na waderę. Teoretycznie miła, nie uśmiechała się szyderczo, na pewno próbowała pozyskać jego zaufanie. Po co miałaby to czynić? By poznać jego słabe strony i wykorzystać je przeciw niemu? A może w krzakach czai się więcej ninja, podobnie jak Kein pozostających niezauważonymi? Czy ta dwójka była tu sama? Cóż, nie jest tajemnicą, iż większych szans by nie miał nawet, jeśli ci wsparcia nie wezwą. Pozostaje lizać im pięty i modlić się, iż to wystarczy, by ujść z życiem. Skinął uniżenie łbem, po raz już milionpięćsetstodziewięćsetny.
- Pogniewają się państwo, jeśli zwinę jedną, niewielką rybę? - Może to w końcu ich teren, przez co nie życzą sobie jego obecności w tym miejscu. Może ryby są ich, ba, może nawet siedzą, liczą i podpisują, coby nie było wątpliwości? Różne są fanaberie, nieprawdaż? Spojrzal pytająco wpierw na samca, następnie spojrzenie kierując ku samicy. Zabiją? Wygonią?

Oscar z niemałą wdzięcznością odmalowaną na ciemnej kufie spojrzał najpierw na zbliżającą się Yumi, następnie zaś na Kein'a. Spodziewał się, iż najprawdopodobniej darzą go niechęcią, bo i każdy dotąd wykazywał taki stosunek wobec jego osoby. W zasadzie nawet się nie dziwił; sam siebie nienawiścią darzył za własną odmienność a brak tężyzny fizycznej zwykle spędzała mu sen z powiek. Nigdy nie zapadał w głębszy sen, pozostawał wiecznie czujnym - co rzutowało niejednokrotnie na stan zdrowia oraz samopoczucie wilka. Łatwo skreślić jednostki pokroju Fileta, to jasne jak słońce. Zdecydowanie trudniejszym zadaniem jest pozyskanie ich zaufania - ale na to większości istot brakuje jaj. Inność rodzi niepokój, strach, poczucie niepewności i - paradoksalnie, zdawałoby się - zagrożenia. Wszakże nie wiadomo, co jutro przyniesie los i które cechy okażą się zbawiennymi. Może wszystkie 'zwykłe' wilki padną, okazując się wciąż zbyt mało przystosowanymi, a przetrwa to, co tak bardzo odmienne oraz - zdawałoby się - bez szans najmniejszych na przetrwanie? Takowe, tkwiące zwykle w podświadomości, obawy wywołują nienawiść oraz odczuwalny przymus zniszczenia tego, co inne. Bo nigdy nie wiadomo, co tak naprawdę w pełni kryje się za ową odmiennością.
Ale dość, zbyt wiele filozofii, zbyt mało treści merytorycznych.
- Dziękuję. Moje imię Oscar - przedstawił się, skinąwszy nisko łebkiem, co nie oznaczało bynajmniej, aby zaufał tej dwójce. Pozostawał czujnym, o czym świadczyć mogły nieco nerwowe poruszanie uchem, nieustające tiki. Jednakże z racji na to, iż małżowiny posiadał nieco inaczej zbudowane aniżeli te czysto wilcze, wyglądało to nieco inaczej niżeli typowe strzyżenie, strzepanie etc.
Uderzył przednią łapą w wodę, rozchlapując ją lekko na boki. W końcu nie włozył w to wiele siły, a i nie posiadał jej w zasadzie niemal wcale. Pochylając łeb w stronę potoku wypatrywał ryb. Zamierzał szybko znaleźć jakiegoś pstrąga, złapać go i ulotnić się skąd, póki ta dwójka sprawia wrażenie miłych wilków oraz nie chciała poderżnąć mu gardła. Ruch znajdującej się naprzeciw samicy dostrzegłby, może była szansa, iż nawet udałoby mu się skutecznie odskoczyć, unikając wyprowadzony na jego osobę tak. Kein'a mógly jedynie uslyszeć lub dostrzec jego odbicie, o co jednak łatwo nie było zważywszy na raczej niełatwe warunki pogodowe.

Podejrzliwych zastanowić mogły oczka sówek; sam Oscar zaś o mało nie przepłacił zawałem serca samego pojawienia się ptaszysk, co mowa zaś o momencie, gdy jedno z nich zasiadło na nim niczym na przesadnie wygodnej gałęzi. Doprawdy, aż tak kościsty był? Na szczęście ptaszek szybko zeskoczył, opuściwszy ciemne futerko samca. W zasadzie tak czy inaczej długo by na nim nie posiedział, bowiem kompletnie przerażony oraz niemało spanikowany Firlet rzucił sie przed siebie, galopem pokonując strumień i znajdując się niedaleko Yumi. Wydawała mu się bardziej przyjazna, sympatyczniejsza, może mniej groźna od wilka. W sumie w przyrodzie zwykle to samiec jest potężniejszy, to samiec samcowi dupę skopię. Może Yumi lubi chudych, może przypadł jej do gustu, może instynkt macierzyński podpowiada jej, by zamiast mordować pomogła biednemu, przestraszonemu istnieniu, które właśnie znalazło się za jej sylwetką? Tak, tak. Tragedia, krwiożercze sowy atakują! Należy znaleźć bezpieczną kryjówkę, najlepiej za grzbietem jednej z niewielu istot, które na dzień dobry nie zdzieliły Cię w łeb. Pełna klasa.
Drżał. Po części ze strachu, po części zaś na skutek chlodu. Był mokry, a zimna sierść niekoniecznie pomagała radzić sobie w takiej sytuacji. Dodatkowo była względnie krótka. Brak tkanki tłuszcowej (na zimę miał przybrać - jakoś mu się zapomniało!) nie przemawiał na korzyść Firlet'a ani odrobinę.

Zachciało się żreć sushi, to teraz sam skończy jako kotlet.
Oscar z całego zajścia niewiele zapamięta, oto bowiem strach (tak, tak, tym razem stchórzyl, ale kto zachowałby się inaczej, doznając tak wiele nieznanego oraz niemożliwego do wytłumaczenia w jakikolwiek sposób?) kompletnie przyćmił jego zmysły. Dotąd czujne zdawały się jakoby wyłączyć, przeoczając wszelkie te zwiastuny, na które powinien być - w stanie zagrożenia, które niewątpliwie czaiło się w ciemnościach - czujny bardziej, aniżeli kiedykolwiek wcześniej. Ale... powoli i po kolei, bo nieco tego się nazbierało!
Oczu nie zauważył wcześniej; nie dostrzegł zatem ich także teraz, kiedy zmieniły poniekąd swój kształt. Przeoczyl także - och, jakież to skrajnie nieodpowiedzialne! - krótki rozbłysk. Nie jego wina, to plecy Yumi, za którą się chował, przesłaniały większość świata! Tak, tak, to własnie w jej osobie należy doszukiwać się przyczyny tego, dlaczego biedny Firlet dal się tak bardzo zaskoczyć...
Sowy. Przerażały go jak były malutkie i niegroźne - teraz zaś zmieniły się w istne upierzone demony, obdarzone umiejętnością lotu; dodatkowo zdaje się, iż ktoś potajemnie nafaszerował je doprawdy wyśmienitymi sterydami. Skoro one mogły tak urosnąć, moze i dla chuderlawca była jeszcze szansa? Fakt, faktem, sierści nie posiadał zbyt wiele - jeśli chodzi o znaczną większość ciała; zima za pasem, zmarznie. Teraz, kiedy tu i ówdzie czuł, jak zimne powietrze łechce nagie ciało, wiedział, że będzie trudniej, niż przewidywał. W złym czasie pojawiłes się w Krainie, Oscarze. W ZŁYM! Gołe, pozbawione futerka placki zdawały się rosnąć wraz z każdym ruchem sowich dziobków i szponów. Firlet naprawdę lada moment stanie się jeno Filetem, wiedział, iż śmierć jest blisko. Czuł ją! Czuł, jak zmierza ku niemu! Po chwili zaś poczuł, jak wyprowadziła cios...
A może... Może to nie śmierć? Może danym będzie mu się pożegnać z rodziną oraz przyjaciółmi... Swoją drogą... W ramach ostatniego życzenia mógłby o to poprosić - przyjaciół nie miał nigdy, zatem zyskałby kilka cennych lat. Upadł, przekonany, że na pewno coś sobie połamał. Ogromnym zdziwienie jego było, kiedy zorientował się, iż nadal jest w jednym, niezbyt masywnym, kawałku! Powoli pozbierał się na drżące łapy, zaś żółtymi oczyma pośpiesznie i bezbłędnie odnalazł dziwną, niecodzienną sylwetkę. Nie zauważył, kiedy przyszła. Nie zauważył tym bardziej, że wcale nie przyszla - a raczej spadła z nieba. Nerwowo rozejrzał się wokół, z przerażeniem dostrzegając, iż mająca służyć za ochronną tarczę wadera znajduje się zbyt daleko, aby się bezpiecznie za nią ukryć. Niedobrze. Skulił się, położył po sobie uszy, otulił szczupłym ogonem tylną łapę - wcześniej, oczywiście, przysiadł. Powinien był zostać w pozycji stojącej, coby rzucić się do ucieczki jak najprędzej - jednakże na trzęsących się łapach i z totalnie spiętymi mięśniami oraz zesztywniałymi kości daleko by nie pobiegł. Pochylił uniżenie łeb, nie ośmielając się odezwać ni jednym słowem.
Zabawne, że Kein przejmuje się polem "ran". Popatrzmy na pole dotyczące uśmiercania...