Potok Pstrągów

Czy kamikadze przypadkiem nie rozbijali swoich samolotów w ważnych strategicznie obiektach? Oczywiście, straty też. Ale na koniec była eksplozja. Nadia miała działać na tej samej zasadzie - wpaść do obozu, zagryźć jak najwięcej ludzi. A gdy ją ktoś zabije - puf! Czujniki w obroży przestaną wykrywać puls, nastapi detonacja ładunku, wszystko w najbliższej okolicy wyleci w kosmos. Proste plany są zawsze najbardziej skuteczne, ze względu na mniejszą ilość rzeczy, które mogą pójść źle. Ale tutaj jednak, wyjątkowo, coś nie wyszło - wilczycy nie spieszyło się na tamtą stronę. Nie współpracowała, stawiła opór, uciekła, żyje. Może cieszyć się pięknem naszej cudownej Krainy.
Jej długie uszy drgnęły, reagując na dźwięki wywołane poruszaniem się ogromnej istoty. Gdy zbliżał się do niej, była już zwarta i gotowa. Nie okazywała strachu - szkolenie skutecznie ją go pozbawiło. Jedyne, co mógł zaobserwować w jej postawie duży osobnik, to zaciekawienie.
Ona od momentu zobaczenia go, poddawała jego osobę szczegółowej analizie. On nie był wilkiem. Nie przypominał jej. Ani trochę. Nie był też wcale człowiekiem. Mruczał. Więc był trochę jak kot. Nadia widziała kiedyś kota. Był mały, udrapał ją w nos, a jego mięso było żylaste i twarde.
Wstępne sklasyfikowanie wielkiego stwora ośmieliło wilczycę. Zrobiła kilka kroków naprzód, węsząc intensywnie. Przywiązane do jej prawej łapy nieśmiertelniki zabrzęczały cicho podczas tego ruchu. Następnie usiadła, przekrzywiając łeb lekko w lewo i wpatując się w dziwnego kota. Czekała na jego ruch. Między nimi zostało z półtora metra dystansu, a wilczycy nie spieszyło się do skracania go jeszcze bardziej - lubiła swój nos, a pamięć o zadrapaniach na nim była wystarczająco świeża, by skłonić ją do ostrożności. Jeśli napotkany przez nią stwór spróbuje udrapać ją w nos, Nadia zdąży cofnąć łeb.
Skoro był kotem oznaczało to też, że mogła go zjeść. Prawda? Może i był duży, i wyglądał groźnie, ale przecież zjadła już kiedyś kota. Skoro tamtego dało się zjeść, to logika podpowiadała, że z tym pójdzie równie łatwo. Musi tylko uważać na nos.

Stwierdziwszy, że wielki kot nie zamierza drapać jej nosa, postąpiła kolejne kilka kroków naprzód, węsząc energicznie. Kot, jak na kota przystało, pachniał rybami. Ale też czymś jeszcze, czego wilczyca nie potrafiła zidentyfikować. Nie ulega wątpliwości, że to właśnie ten zapach ją zaciekawił, gdy się tu zbliżała. Nie szkodzi. Nawet dziwnie pachnący kot jest wciąż kotem. A kot jest posiłkiem, czyż nie?
Gdy wielki zwierz popchnął ją łbem, cofnęła się nieco. Pochyliła łeb, niczym byk na corridzie i spróbowała popchnąć wielkie stworzenie. Z racji różnicy masy, wyszło jej raczej nieszczególnie.
Dlaczego to zrobiła? Uh, trudne pytanie. Sama za bardzo nie wiedziała. Może testowała jego reakcję, albo zwyczajnie, naśladowała? Albo po prostu uznała to za dobry pomysł. Skoro kot to zrobił, powtorzenie tego gestu na pewno nie będzie źle odebrane.
Uniosła łeb, patrząc na wielkiego, pachnącego rybą stwora. Oceniała jego rozmiar. Chyba był zbyt duży na jednorazowy posiłek. Ale dlaczego się jej nie bał? Nie potrafiła tego zrozumieć. Każdy, kogo dotychczas napotkała, okazywał strach na jej widok. A ten stwór? Jako jedyny zachował spokój, okazał niejakie zaciekawienie. Dlaczego?
Przyzwyczaiła się do tego, że jest niechcianym, przerażającym potworem. Żadna żywa istota nie toleruje jej obecności - tak było zawsze, więc to jest w zupełności normalne. A ten kot, jej przyszły posiłek, tak po prostu ją dotknął...?
Przemyśli to, przeanalizuje. Na pewno znajdzie odpowiedź. Może gdy zje kota, będzie go rozumiała bardziej i tajemnica sama się wyjaśni?

Uszy Nadii uniosły się, a następnie odchyliły do tyłu, gdy kot zamruczał. A przynajmniej ona uznała ten dźwięk za mruczenie.
Niczym wierne odbicie, zniżyła łeb i odsłoniła długie kły, wydając z siebie coś pomiędzy warknięciem, a długim szczeknięciem. Następnie uniosła łeb, wpatrując się w kota żółtymi ślepiami.
To, że nie budzi przerażenia w swym przyszłym obiedzie, było dla niej nowością wymagającą zbadania. A że przyzwyczajona była poznawać świat przez narząd węchu, podeszła bliżej, obwąchując dokładnie jedną z przednich łap kota. Stwierdziła przy tym, że zwykle widywała koty bardziej włochate. Nie wiedziała, czym był pokryty ten osobnik, ale nie było to nic, co by znała - z całą pewnością nie porastało go futro, ani pierze. Dziwny kot.
Łapą poskrobała w skórę obiektu obserwacji. Powierzchnia, o którą zazgrzytały jej pazurki, była zaskakująco twarda. Ciekawe...

Nadia była, nie bójmy się tego powiedzieć, nienaturalnie chuda. To wrażenie potęgowały jeszcze długie łapy, uszy, cienki raczej ogon i wydłużony pysk.
Gdy kot zwrócił ryby, #034 również pochyliła łeb i zaczęła zaciskać mieśnie gardła, próbując go naśladować. Ale z jej pyska pociekło najwyżej trochę śliny - żołądek miała pusty.
Usiadła, wpatrując się w wielkiego kota. Tym razem jej próba naśladownictwa wyraźnie nie wypaliła. Jak jej przyszły posiłek na to zareaguje? Miała nadzieję, że nie obrazi się i nie ucieknie. Nie miała ochoty gonić go przez las.
Ryby również wyglądały apetycznie. Może lekko czuć je było kwasem, jednak Nadia nie była wybredna. Jeśli jest głodna, zje praktycznie wszystko, co ma jakąkolwiek wartość odżywczą. A ryby mają takowych niemało. Jak by nie patrzeć, leżało tu przed nią mięso, a jego zapach powodował, że z długiego pyska wilczycy ciekła ślina.
Nie spuszczając wzroku z kota pochyliła się, by dokładniej obwąchać ryby. W brzuchu jej zaburczało. Bardzo powoli, z oczyma wciąż utkwionymi w kocie, chwyciła za ogon jednej z ryb i wyciągnęła ją ze sterty. Położyła ją kawałek dalej, po czym usiadła. Czekała. Czy kot spróbuje jej zabrać rybę? Jeśli tak, wilczyca planowala bronić leżącego między jej przednimi łapami posiłku. Nawet, jeśli kot udrapie ją w nos.

"Z reszta, Lis nie lubil walczyc. Zdecydowanie wolal miod." Od dobrych paru minut próbuję doszukać się związku między tymi dwoma zdaniami. Nie wiem, czy to wina trzydziestostronicowej analizy dla "Konającego w zbożu", zarwanej nocy, czy braku związku, ale mój mózg nie potrafi sensownie połączyć tych dwóch zdań. A może po prostu tej nocy posunęłam się o jedną tabletkę za daleko...
Nadia również otworzyła pysk i sapnęła, a następnie powoli go zamknęła. Z zainteresowaniem i zaciekawieniem przyglądała się, jak wielki kot przesuwa resztę ryb w jej stronę. Po chwili, w reakcji na działania tegoż osobnika, uniosła wargi, odsłaniając długie, ostre kły. Powoli poruszyła łbem w górę i w dół. Dopiero potem, żarłocznie, zatopiła zęby w pierwszej rybie. Pochłonęła ją w kilka sekund, a zaraz po niej kolejną. A post krótki, bo trudno palcami trafiać w klawisze. Poprawię się. Kolejny będzie esejowaty. Przepraszam.

Czy proces jedzenia można uznać za dowód na obecność myślenia? Jak by nie patrzeć, pierwotniaki też jedzą. Jedzą ryby, ptaki, nawet roślinka stojąca na oknie userki. Zaoferowano jej pokarm, to zjadła. Jak wrzucę roślince muchę, też zjada. Ale póki nie zrobi czegoś ponad to, raczej jej o myślenie podejrzewać nie będę.
Nadia myślała, oczywiście. Nie była roślinką. Ale opieranie wniosku o obecności myślenia na tak kruchych podstawach nie jest dobrym pomysłem. Może dojść do absurdu, gdy zaczniemy przemawiać do kostki drożdży, by czuły się mniej samotne. A jedzą. Chyba nawet są zwierzętami. Co do tego, nie mam pewności. Ale mogą być.
#034 zdarzało się myśleć. Myślała jednak dość przyziemnie, nie tworzyła planów na przyszłość, nie marzyła, nie pragnęła. Nie zaznała w życiu wielu uczuć, a nie da się tęsknić za nieznanym. Jeśli zawsze była samotna, to czy w ogóle odczuwała samotność? Nie znała innego życia. Nigdy nie poczuła, jak to jest nie być samotną. Samotność więc nie smuciła jej, a wydawała się rzeczą oczywistą i równie normalną, jak niebieskie niebo, czy trawa pod łapami.
Światopogląd tego dziwnego laboratoryjnego tworu był bardzo ograniczony. Wiedziała, że musi jeść. Wiedziała, że musi spać. I że musi przeżyć, oczywiście. Nie zaznawszy w życiu nigdy niczego więcej, dążyła do zaspokojenia tych trzech podstawowych celów. Gdy czuła głód, zabijała. Gdy była zmęczona, spała. A gdy próbowano ją zabić, broniła się. Były to działania w większości oparte na instynkcie, w mniejszym stopniu na doświadczeniu. Czy myślała abstrakcyjnie? Tego nigdy nie próbowano stwierdzić, ani zbadać. Prawdopodobnie, gdyby musiała, pomyślałaby i abstrakcyjnie. Obserwowała świat i katalogowała na podstawie szczątkowych informacji i doświadczeń. Na ten przykład, nie znała w ogóle idei jaszczurki. Nigdy żadnej nie widziała. Nie mogła więc uznać napotkanego osobnika za coś do jaszczurki podobnego. Zamruczał, więc został kotem. I póki Nadia nie zacznie się w jakiś sposób komunikować z otoczeniem, kot kotem pozostanie. I wilczyca zawsze będzie oczekiwała, że on udrapie ją w nos. Bo koty to robią. Spotkała w całym swoim życiu ledwo jednego, ale to starczyło jej, by stworzyć opinię o całym gatunku.
Żyła w wierze, że nie ma drugiego takiego stworzenia, jak ona - bo nigdy żadnego nie spotkała. Teraz, chodząc po terenach Krainy i widząc wilki, ma problem z zaliczeniem siebie do ich grona. Przecież nie są identyczni.
Czy #034 posiada jakieś uczucia? Cóż, kilka na pewno. W zetknięciu z nowym, czuje ciekawość. Gdy nie ma w pobliżu zagrożeń, odczuwa niejasne poczucie bezpieczeństwa. Z pełnym brzuchem i ciepłym miejscem do spania, zdarza jej się czuć zadowolenie. A szczęście i smutek? Są u niej uczuciami ulotnymi. Smuci ją, gdy popełni błąd w analizie sytuacji. Euforię odczuwa, gdy uda jej się cokolwiek zrozumieć. Uczucia wyższe, takie jak miłość, nienawiść, czy chociażby przywiązanie, są jej obce. Nigdy nie znalazła się w sytuacji, w której mogłyby się wykształcić. Nie znała poczucia przynależności, skoro nigdy nigdzie nie przynależała. Ale to chyba nie jest źle - skoro nie może jej tego brakować, na swój dziwny sposób musi być stworzeniem zadowolonym. Userka chciałaby, podobnie do wilczycy, nie umieć tęsknić, ani cierpieć.
Nadii w końcu udało się wypełnić żołądek tak, by nie weszła tam już ani jedna ryba. Nażarła się do tego stopnia, że brzuch jej wyraźnie wystawał. Nie potrzebowała często jadać - ten posiłek starczy jej na co najmniej tydzień. Była bardzo ekonomiczna pod tym względem. Pozbawiona możliwości spożywania regularnych posiłków, niczym wąż najadała się na zapas, by następnie przez wiele godzin leżeć i trawić.
Teraz też się położyła, w innym jednak celu. Wyciągnęła się na boku na całą długość, naśladując wiernie ruchy kota. Obserwowała go przy tym uważnie. Była ciekawa, co z tego naśladowania w końcu wyniknie. Już nie była głodna, więc plan zjedzenia wielkiego kota odszedł w niepamięć. Teraz tylko obserwowała, zbierała dane.

Nadia podchodziła do tematu trochę inaczej. Wyszła z założenia, że jeśli obiekt obserwacji ją zobaczy, obserwacja będzie mniej prawdziwa. Więc się ukrywa po krzakach, niczym stalker. Wszystko, co nowe i nieznane, fascynuje ją. Tym bardziej fascynują ją wszelkie rzeczy, których nie potrafi pojąć - na przykład dziwne zachowania podobnych do niej stworzeń. Choć i zachowania kota ją zadziwiają. Jego jednak cechuje ciekawość, a tę wilczyca rozumie.
Wiernie naśladowała jego ruchy do momentu rozłożenia skrzydeł. Gdy je rozłożył, zapiszczała cicho. Wykręciła łeb do tyłu, szukając na własnym grzbiecie skrzydeł. Wiedziała, że ich tam nie ma. Ale i tak ich szukała.
Może po prostu są dobrze schowane? Gdzieś pod futrem?
Wydłużony pysk był idealny, by sięgnąć kłami do łopatek, gdzie powinny znajdować się skrzydła. Musi je znaleźć. Skoro kot mógł je rozłożyć, ona też może! Na pewno. To logiczne, prawda? W prawdzie nie była kotem, ale widziała już kiedyś kota. I tamten miał schowane skrzydła, nie było ich widać. Niczego nie rozkładał. Był mały, szary i puszysty.
Zaczęła ich szukać, w jedyny sposób, jaki przyszedł jej do głowy. Kłami. Na jasnym futrze szybko pokazały się pierwsze czerwone plamy.

Wilczycy zadzwoniło w uszach, gdy kot ryknął. Co gorsza, dzwonienie to wcale nie chciało minąć, zagłuszając wszystkie inne dźwięki. Nie usłyszała własnego głosu, gdy wstała i również spróbowała zaryczeć.
Nie znała pojęcia gniewu. Nigdy nie odczuła czegoś takiego, nie rozumiała tego uczucia. Nie była więc go w stanie rozpoznać w kocim zachowaniu. Uważała, że to, co zrobiła, było jak najbardziej normalne. Bolało, to prawda. Ale nie zrobiła nic złego. A ryk kota? Był dalszym ciągiem tej dziwnej zabawy w naśladownictwo. Kolejna czynność, którą miała powtórzyć.
Nie miała pojęcia, jak zaświecić wzorami na ciele. Ale ryk chyba wystarczy, cała reszta ruchów kota była jedynie dodatkiem. Kiedy unosimy łapę, by podrapać się za uchem, ważne jest podrapanie się za uchem, a nie zgięcie i uniesienie łapy. Można więc przyjąć, że i bez świecących dodatków zadanie z ryczeniem zaliczyła.
O ile zaryczała. Czuła, że porusza pyskiem i wykonuje wszystkie potrzebne czynności, ale uporczywe dzwonienie w uszach nie pozwalało odgadnąć, czy zaryczała. Chwilowo ogłuchła.
Patrzyła więc wyczekująco na kota. Z jego zachowania odgadnie, czy jej się udało.

Lecznicze właściwości śliny niektórych zwierząt są związane z obecnością penicyliny, jak to userce nauczycielka od biologii tłumaczyła. Penicylina na przykład znajduje się w ślinie psów. Prawdopodobnie wilków również. A w smoczej? Niestety, nikt tego jeszcze nie zbadał.
Nadia po raz kolejny zetknęła się z tym dziwnym zachowaniem - znowu została polizana. Nie miała pojęcia, co o tym sądzić. Nie rozumiała, a brak zrozumienia zawsze ją smucił.
Po spotkaniu z miniaturowym wilkiem wiedziała już, że nie chodzi w tym geście o smak lizanego. Miniaturowy wilk w końcu, polizawszy, nie odgryzł jej nosa. Stąd więc wniosek, że kot nie smakuje jej przed pożarciem.
Gdyby znała pojęcie pytania i umiała je zadawać, zapewne by go zapytała. A potem nic nie zrozumiała z dźwięków, które by z siebie wydał w odpowiedzi. Pod względem komunikacji była jednak mocno ograniczona. Nie zapowiada się też, by to się szybko zmieniło.
Nawet jednak, gdyby umiała się komunikować z innymi, nie usłyszałaby odpowiedzi. W uszach nie przestawało jej dzwonić, i raczej nieprędko przestanie.
Dwa akapity, by dojść do wniosku, że Nadia w żaden sposób nie może zadać pytania i odebrać odpowiedzi. Ale post się wydłuża, to najważniejsze.
Wilczyca pochyliła się, trąc i drapiąc przednią łapką uszy. Chciała wydrapać z nich to uporczywe dzwonienie.

Nadia pisnęła niczym nadepnięta mysz, gdy spoczęła na niej kocia łapa. Rozpłaszczyła się na ziemi, patrząc na kota. Dlaczego jej to zrobił? Kolejne niezrozumiałe dla niej zachowanie. A ona nawet nie ma brwi, by je unieść w niemym pytaniu.
Dzwonienie w uszach zaczynało słabnąć. To dobrze. Chociaż w poznawaniu świata kierowała się głównie węchem i wzrokiem, słabnięcie tego nieprzyjemnego uczucia było dobre. W końcu kto wie, może uszy się jeszcze przydadzą? Dzięki uszom łatwiej namierzyć zdobycz, na ten przykład. Albo uciec przed samochodem.
Myślenie o przyszłości tak odległej, jak przyszłe polowanie nie leżało jednak w jej naturze. Była najedzona, zadowolona, było jej dobrze. Może pozycja, w jakiej się znajdowała pod kocią łapą nie była specjalnie wygodna, ale to nie było problemem.
Rozluźniła mięśnie, opierając łeb na łapach. Choć smucił ją brak zrozumienia zachowań kota, wierzyła, że kiedyś w końcu je pojmie. A teraz? Raczej nie zapowiada się, by cokolwiek miało się w jej sytuacji zmienić. Zamknęła ślepia, decydując się wykorzystać ten moment bezruchu na odpoczynek.