Zakątek Amiru

Głupio się poczuła, wysłuchując tego typu opowieści. Czy o niej mówił podobnie po tym, jak się rozstali? Czy też była dla niego "gorsza", choć przez krótki ułamek chwili?
- Proszę, nie mów o niej w ten sposób... Krępuje mnie to... - poprosiła, spokojnie i bez żadnego wyrzutu, uśmiechając się do wilka przyjaźnie i serdecznie. Dziwna sytuacja. Amiru nie lubiła, kiedy o kimkolwiek mówiło się w jej obecności w podobny sposób, a juz zwłaszcza o mentorce i zarazem byłej partnerce jej ukochanego.
- I już nie przepraszaj, kochany. Wybaczyłam Ci wszystko i to już dawno temu, wiesz o tym. I nie powiedziałeś niczego złego, cieszę się, że chcesz mieć rodzinę. Widzisz... też tego zawsze pragnęłam i cieszę się niezmiernie, że chcesz być jej częścią. Dzieciaki są młodziutkie, niewiele pewnie rozumieją i dlatego możesz odnosić wrażenie, że Cię lubią, ale to też i dla nich nowa sytuacja. Cały świat jest dla nich nie lada nowością, muszą się  w nim odnaleźć. Wiesz... Ode mnie uciekają i zastawiają na mnie pulapki, więc zastanawiam się, kogo z nas tak naprawde nie lubią! - zażartowała wesoło, odsuwając się od samca na tyle, by pozwolić mu swobodne wydostanie się i ruszenie przed siebie. Uśmiechnęla się ponownie, znów skinąwszy głową.
- I dziękuję, że chcesz się z nim pojednać... Jednak sporo nad tym myślałam i nie mogę Cię do tego przymuszać, jesteście do siebie całkiem podobni, więc domyślam się, że dogadanie się może nie być tak proste. Nic na siłę - wyjaśniła.

Wysłuchała uważnie słów wilka, skinąwszy raz głową. Na koniec wypowiedzi. Nie chciała przerywac. Kiedy wyszedł, Ami ulożyla się nieco wygodniej z zamiarem drzemki. Nie planowała jednak zasypiać na tyle głęboko, by znów obudzić się i stwierdzic, że jest beznadziejną matką. Kein widocznie tak o niej nie myslał, jednak dzialało to podobnie na zasadzie: "Dla mnie jesteś super, Kein / "Ja tak nie sądzę, zbyt wiele zrobiłem zła". Podobnie, jak on nie do końca radził sobie z samym sobą, tak i ona czuła się momentami podobnie.
Myśli nie dawały jej spokoju, także zanim na dobre zasnęła - budzila się, spłoszona kolejną myślą. Jak mogla pomóc Keinowi?

Amiru chyba nie znała Taihen'a. Albo przynajmniej nie kojarzyła. Na pewno znala go Gehenna. Im bardziej się jednak zastanawiam, tym bardziej męczy mnie, czy Amiru przypadkiem nie rozmiawiała z nim o Jeziorze Zmian, jego działaniu i tak dalej. Trudno, zapomnialo jej się. Bywa. Miala wiele ważniejszych rzeczy do pamiętania!
Nie spała już, kiedy wrócił. Ale odpoczęła, bo nie musiała nikogo gonić, a i o Kein'a udawało jej się nie martwić. Ojciec nie skrzywdziłby ani jej, ani nikogo jej bliskiego (tak, nadal w to wierzyła, mimo wszystko - nie chciała dopuścić do siebie myśli, że mogłoby być inaczej). Powitała zatem samca uśmiechem, który nie zniknął z jej pyska nawet na wieść o niepowodzeniu 'misji' czy 'prawie-mordzie' gryfa. Był dorosły. Może Ami muchy by nie skrzywdziła, jednak jeśli on inaczej podchodzil. Pewnie gryf fikał, tak, na pewno on zaatakował pierwszy! Lepiej więc, że Kein go połamał, niż żeby sam zginął - nieprawdaż?
- Czułam, że to niemożliwe. Nie mam Ci jednak niczego za złe - powiedziała pogodnie, podchodząc do wilka i pyszczkiem pocierając lekko jego policzek. Tęskniła. Dużo myślała. Nie wymyślila jednak nadal rozwiązań, na których najbardziej jej zależało...

Zaśmiała się mimowolnie na ostatnie słowa wilka.
- Do tego jeszcze oboje mamy sporo czasu! - zawołała entuzjastycznie, pacnąwszy delikatnie łapką żeberko samca, ot, kuksaniec, nic więcej. Nie zamierzała go w końcu obijać. Poza tym nie miała zaiste nawet na tyle siły. On - wojownik; ona - matka i kura domowa. Nie ma szans. Kein może i nie byl damskim bokserem, ale jednak, mimo wszystko, na pewno by ją jakoś unieruchomił. Byle nie tak, jak Anthony Shathow. I tak nie mial co ukraść - jedyny jej skarb (poza Keinem) to dwójka szczeniąt.
- Kocham Cię, Kein'ie, bardzo mocno - powiedziała potem, nieco ciszej i spokojniej, po czym - dla odmiany - wtuliła się w ciepłe, ciemne futerko wilka. Wybacz, migrena uznała, że koniec postow na dzisiaj. Przepraszam.

edit: przynajmniej znośnych, jeśli chodzi o jakość!

Dość migren, dość! Wracam. Na stałe, jak zawsze, hah! Brak kawy daje się we znaki, ale na to przyjdzie czas później. Najpierw odpisy, bo głupio, że tyle trzeba na mnie (i na moją wenę) czekać, nie lubię tego. Zarówno nie lubię, gdy ja czekam na kogokolwiek, jak i - jeszcze bardziej chyba! -jak ktokolwiek czeka na mnie. A najbardziej nie lubię, kiedy czeka na mnie ktoś w jakiś sposób bliski. Ale dość już komplementów, post wygląda na dłuższy, ale z pewnością nie jest ni odrobinę sensowniejszy!
Słowa wilka odrobinę ją zabolało, czego jednak nie dala po sobie poznać. Dlaczego? Czyżby z obawy, że odejdzie? Czyżby bała się powiedzieć, o czym marzy, żeby przypadkiem nie przestraszyć i nie pzeploszyć samca? A może uznała to zwyczajnie za w pełni zbędne? Uśmiechnęła się więc, nadrabiając miną i skinęła łebkiem. Potakująco. Zrozumiała. Szczenięta nie mają mocy spajania, nie mogła w końcu wymagać od Kein'a, by było inaczej. Byle je chociaż tolerował, zawsze to jakiś poczatek... Naiwna Amiru nadal wierzyła, że miłość, zaufanie i coś więcej, niż jedynie sucha akceptacja, przyjdą później. Naturalnie. Że będą jedną wielką szczęśliwą rodzinką. Był może poważnie się myliła, niemniej jednak nie dopuszczała do siebie takowej myśli. Bo w końcu co mogłoby pójść źle?
- Umocnienie związku. Myślisz, że nie przyjdzie naturalnie, na drodze pokonywania kolejnych trudności, przeciwności losu? - zagaiła, zapominając o poprzednim postanowieniu: w żadnym razie nie przerazić Kein'a. Na pewno, paplając o trudnościach, cel ten uda jej się osiągnąć...

Tahi jest po kawie równie spokojna, jak bez niej. Taką ma przynajmniej nadzieję...
I spokojnie, bardziej niepokoiłoby, gdyby Kein dogadywał się jeno z facetami... Skoro dogaduje się z kobietami, jeszcze nic w tym złego. Tahi nijak nie potrafi porozumieć się z innymi babami, podczas, kiedy z mężczyznami ma świetny kontakt. Płeć przeciwna jest bardziej dla nas wyrozumiała, takie mam wrażenie. Kobieta lokiem zarzuci - i po kłopocie. Faceci loków może i nie mają, ale na pewno posiadają to, co kręci damy. Nic to dziwnego. Chyba. A jeśli owszem, i Kein, i userka Amiru, są dziwakami.
- Jasne, bardzo chętnie! Tylko... co z młodymi? - spytała, odruchem zerkając na szczenięta. Przez łeb przemknęła jej myśl, aby pozostawić je pod opieką swojego ojca. Kein może nie byłby przychylny tej decyzji, niemniej Amiru wiedziala już (bo nieraz zasugerował jej to sam partner), że to "jej dzieci = jej sprawa". Przykro, że uwierzyła w to, że kiedyś... będzie inaczej. Na razie więc nie poruszała tej kwestii. Potarła jeno noskiem bark samca, krótko i delikatnie, mając niejasne wrażenie, że samiec nie ma ochoty na żadne czułości.
- Jesteś silny. Zawsze byłeś. Mnie umocniły dzieciaki, po Twoim odejściu dały mi siłę i poczucie, że mam dla kogo żyć. Że muszę je wychować, nie mogę zostawić ich samym sobie - wyznała półszeptem.

Nadal uważam, że to jest niejako powiązane.
Cóz,miala takowe wrażenie, co zapewne spowodowane było dość... mało entuzjastycznym przyjmowaniem jakichkolwiek oznak czułości, z którymi wychodziła do owego wilka. Wiedziala, iż Kein jest z tych raczej wstrzemięźliwych, toteż nie chciała się w żadnym razie narzucać. Ona już wykonała pierwszy ruch, kilka razy. Możliwe,że uznała, iż teraz pora na ruch ze strony wybranka. Kto zrozumie kobiety, skoro ja sama nie pojmuję kreowanej moją łapką postaci?
- Może... - odważyła się w końcu zacząć,zwieszając jednak na moment łebek, ot, jakby w trakcie mówienia nagle zabrakło jej odwagi. Poniekąd tak właśnie było, odchrząknęła więc zawstydzona, próbując zwalić ową chwilę słabości na jakąś infekcję, przeziębienie czy inne choróbsko. W końcu jednak uniosła oczy, spoglądając na Kein'a.
- Może mój ojciec mógłby się nimi zająć? Miałam wrażenia, że Hannibala polubił, pewnie polubiłby i Nagisę... - skończyła już półszeptem, bo jej głos stopniowo począł się sam z siebie ściszać, zupełnie, jakby wyrwał się kompletnie z jakiejkolwiek władzy Amiśki.

Wracaj szybko!
Zagryzla dolną wargę. Jej ojciec... był potworem. Kiedyś. Zamierzchłe czasy. Ami zaintrygowało to, iż Kein zdawał się choć nieco przejąć losem szczeniąt. Tak, tak, userka wie więcej, niż sama postać, jednak postanowiła pozwolić jej się wciąż łudzić, iż wizja rodziny, wielkiej i szczęśliwej, nie jest jedynie wyimaginowanym, nierealnym wymysłem. Mimo wszystko jednak, mimo Upiora, który zawładnął jestestwem ojca, Ami przetrwała do dzisiaj.
- Ojciec nie skrzywdziłby tych, którzy są mu bliscy. Nie pozwolę też, aby młode wyrosły na potwory, nie ma na to wpływu, nie może mieć - próbowała się 'bronić', najprawdopodobniej przed samą sobą. W końcu zarzutami, iż jest potworną i nieodpowiedzialną rodzicielką, nie obarczał jej - przynajmniej póki co - nikt, poza sama Amiru.

Koloru nie będzie, zdechła bateria w myszce i nie chce mi się przerzucać na poprzednią stronę, by skopiować kod. Za duzo zabawy, kiedy się kompletnie od touchpada odzwyczai. Liczę, że wybaczysz. Zamiast koloru będzie kursywa - bo dlaczego nie? Kiedyś tylko i wyłącznie w ten sposób zapisywałam dialogi. Moda na kolorowe oznaczanie wypowiadanych słów przyszła dopiero później. Czuję się taka stara... Czyz nie zasługuję też na miano jednej z najwierniejszych obecnie użytkowniczek forum? Och, no tak! Nie tego się spodziewałeś po tym poście, przepraszam - ględzenie o niczym już się nie powtórzy... w tym poście.
- Wiesz... Nie znam żadnej niani, a jeśli chodzi o rodzinę... Wolę jednak pozostawić je z dziadkiem, niż w ogóle pomyśleć o tym, aby opiekował się nimi ich ojciec. Większość życia i tak przesypiają, może nie będzie tak źle? - pytała jakby samej siebie, nie mając pojęcia co do słuszności jej rozumowania. Wiele by dała za choć kilka chwil spędzonych w jakimś spokojnym, ustronnym miejscu z dala od szczeniąt. Nie, żeby ich nie kochała - jednak niezależnie od tego, jak bardzo kogoś kochamy, czasem mamy ochotę odpocząć od niego. Od obowiązków. Zapomnieć na moment o tym, że jesteśmy zobowiązani, że jesteśmy rodzicem. To nie takie jednak łatwe, jak widać na załączonym obrazku.
- Muszę tylko ustalić pewne zasady ich wychowywania, wiesz... Żeby nie były krwiożerczymi bestiami, bo dziadek tak kazał; ale też żeby nie były niesamodzielnymi lebiodami, bo nadopiekuńcza matka nie daje ni krzty samodzielności - rzekła jeszcze, na uwadze o podejściu matki uśmiechając lekko. Ona nie miała tego problemu. Już pomijając, że oboje rodzice byli wojownikami. Elena w zasadzie byla przesadnie opiekuńcza w stosunku do każdego, niemniej w tym był jakiś jej urok. Ale szybko odeszła, zostawiając Ami i Maiko z Akinorim, który też przepadł, a od którego uciekła Amiru. Potem ojciec się 'zupiorzył', a ona znów była sama. Krótki wątek z Crystal, która też odeszła... PIerwsza miłostka, ale wybranek... odszedł. Wszyscy ją opuszczali, to ci niefart!

Na brzmienie tego drugiego imienia poruszyła nieco niespokojnie uchem i odwróciła na krótki moment spojrzenie. Taimi...
-Taimi... Wiesz, ojciec opuścił rodzinę idąc do niej, ale już nie mam jej tego za złe. Rozumiem. W końcu matka też nie była w pełni lojalna i wierna, skoro odeszła z Krainy z innym wilkiem. Pamiętam, jak ojciec powiedział, że odeszła, byłam pewna, że zmarła i jest u aniołków, chciałam jej szukać... Wtedy ojciec peirwszy raz na mnie krzyknął. Widac mimo wszystko i jego poruszyło zniknięcie matki... - rzuciła od niechcenia, jakby nagle znikąd wzięło ją na zwierzenia. Wiadomość krótka, bo nadgryziona kanapka nawołuje - a ja oprzeć się nie potrafię temu stopionemu w mikrofali serkowi.

Nieprawda, nieprawda. Amiru nadal nie wie, o co chodzi ze sztuczkami z cieniem, skąd te wszystkie rany, ... Też wie o nim stosunkowo niewiele, jednak ostatnio zrozumiała, że nie może naciskać. Co jej powie, to będzie wiedziała. Uśmiechnęła się zatem leniwie, aczkolwiek w pełni szczerze i autentycznie.
- Albo mnie bardzo lubiła, albo świetnie udawała. Wiesz... dogadywałysmy się, Taimi miała podejście do szczeniąt, nie raz mi dopomogła. Nie nazywałam jej nigdy 'mamą', ale był okres, że tak ją traktowałam. Mam wrażenie, że miała niesamowicie dobre serce, nie tylko dla mnie, ale i każdej innej istoty. Próbowała wybaczyć ojcu to, kim się stał... - mówiła spokojnie, poruszając spokojnie raz po raz ogonem, zamiatając nim otoczenie. Kiedyś chyba nawet uratowała jej życie, czy życie jej ojcu, userka nie pamięta zbyt dokładnie. Chyba ojcu, a Amiru posłuszyła jako goniec. W zasadzie kiedy z Mort'em było źle, zawsze wysyłał ją właśnie do Taimi.
- Była moją opiekunką. Potem, kiedy przestałam być szczeniakiem, zaczęłam ją jakby nienawidzić. Wydawało mi się, że to przez nią ojciec odszedł od matki, że przez nią Elena opuściła Krainę, że przez nią Mort stał się... no, upiorem. Nawet czasem łapałam się na myśli, że to przez Taimi moje kontakty z ojcem uległy osłabieniu. Głupie, nie? - zakończyła wesoło, jakby kpiąc nieco z samej siebie. Odetchnęła głęboko, przecząco pokręcając łbem.

Amiru uśmiechnęła się lekko na słowa Keina, zadowolona najprawdopodobniej z tego, o czym mówił. Cieszyło ją to, że dobre stosunki z Taimi nie były udawane z żadnej ze stron. Ulżyło jej, bowiem - sama nie wiedziała, dlaczego - zależało jej na odnowieniu kontaktów z tamtą. W końcu istniała szansa, że nadal była z jej ojcem, czyli była czymś (kimś) w rodzaju macochy. Oby nie tej rodem z Kopciuszka czy innych baśni.
Milczała względnie długą chwilę, rozkoszując się obecnością wilka. Brakowało jej chwili spędzanych w jego objęciach, gdzie czuła się najbezpieczniej w świecie. Szkoda tylko, iż nie trwało to zbyt długo. Ami uniosła głowę, którą wcześniej oparła na ramieniu przytulającego ją wilka, aby nie utrudniać mu odsunięcia się. Kiedy jednak oddalał się, polizała go delikatnie i z czułością po pyszczku.
- Podobnie, jak ja o Tobie... - zauważyła półszeptem, jakby obawiając się po raz kolejny poruszać ten temat. Ostatnio zakończyło się niemałą szopką w lecznicy, wolałaby sobie darować powtórki owego przedstawienia. Uśmiechnęła się lagodnie.
- Mamy na to całe życie. Jeśli więc pojawia się cokolwiek, o co chciałbyś zapytać - nie krępuj się - dodała wesoło, spoglądając na śpiące szczenięta. Powoli oblizała pyszczek, sama najprawdopodobniej nie będąc tego świadomą.

- Zaakceptują. Jestem pewna, że jeśli będziesz tego chciał, na pewno tak się stanie - odparła, pewna własnych racji. Potrzebowali czasu, aby przyzwyczaic się do nowej sytuacji, to było pewne. Ale... Jak długo to wszystko potrwa? Amiru zagryzła delikatnie dolną wargę. Nie miała bladego pojęcia. Uśmiechnęła się łagodnie i oparła delikatnie łebek na jego barku, tak, iż jej pyszczek znajdował się w zasadzie tuż obok ucha samca. Podszczypała je krótko, by zaraz szepnąć wprost do niego, ciepłem oddechu pieszcząc okolice małżowiny:
- Dotąd miały tylko mnie, a ja jedynie ich. Muszą nauczyć się wszystkiego, nawet tego, że muszą dzielić się matką. Daj im czas. Nie zrażaj się, kochany.
Obawiała się. Nie miala pojęcia, jak to będzie, jednakże starała się podążać za klasykiem, cytując jego magiczne, jakże aktualne, przesłanie: jakoś to będzie. Potarła noskiem ciemne futerko na karku wilka zastanawiając się, jak może dopomóc tym, których tak bardzo kocha. O zgrozo, nic nie przychodziło jej do głowy...