Wysokie Trawy

Tak więc wybór userki padł na niemego starca, wszakże mam wrażenie, że partia to lepsza na pierwszą fabułę. Jakoś się dogadają: Tahi pisać potrafi, w najgorszym razie. Ale... Do rzeczy!
Ach, zatem Sigma rozkoszował się samotnym, leniwym popołudniem (czy jakąkolwiek inną porą dnia), chłonąc z tej chwili jak najwięcej osobistych korzyści. Los jednak miał zgoła odmienne plany; postawił bowiem na drodze skrytego w odmętach płaszcza samca innego przedstawiciela wilczego gatunku. Zapewne potencjalny towarzysz Sigmy był raczej z tych rzucających się w oczy: zbudowany co najmniej nienagannie, bowiem ma za sobą wiele lat pełnienia funkcji łowcy, obdarzonego darem lotu i ogromnymi, nietoperzymi skrzydłami, pozbawiony zaś ozora, oszpecony kilkoma bliznami - najwyraźniejsza zaś trwała w okolicy lewego oka, którego omalże nie stracił; ot, pamiątka po spotkaniu z demonicznym witeziem.
Taharaki nie leciał, lecz poruszał się drogą absolutnie lądową, ospale i niedbale stawiając łapy, nie przejmując się nawet tym, czy przypadkiem nie rozdepcze jakiejś jaszczurki, wypychając jej bebechy na zewnątrz. Mogła uważać, gdzie stąpa, nieprawdaż? Kątem miodowego ślepia dostrzegł sylwetkę Sigmy, jednakże - wbrew pozorom - wychowanym był w stopniu wysokim, dlatego postanowił nie podchodzić, aby nie zmącić spokoju tamtego. Skłonił zatem nisko łbem, oddając należny wilczej nacji szacunek.

Taharaki z natury był istotą spokojną oraz opanowaną. Niełatwo było wyprowadzić go z równowagi, choć jeśli znasz słaby punkt - okaże się, że od każdej reguły są wyjątki. Ciekawość Sigmy też nijak go nie zaskoczyła - przywykł do tego, że się wyróżniał czy wręcz uchodził w pewnych kręgach za dziwoląga. Przyjmował to z pokorą, tłumacząc się przed samym sobą, iż zasłużył na to odrzucenie jak nikt inny. Na ten temat mogłabym rozpisywać się niemalże w nieskończoność, jednak przeszłość latacza pozostawię na inną chwilę, skupiając się na wartkości nawiązywanej akcji.
Jakże mógł odpowiedzieć, kiedy pysk jego zionął pustką? Język odgryzł sobie już jakiś czas temu, podejmując nieudolną próbę pomocy obcej sobie istocie - mógł uchodzić za bohatera, choć sam przenigdy tak by się nie mianował. Nie po tym, jak wielu bliskich zranił i ile wyrządził im krzywd. Ucho wilka drgnęło, chłonąc zadane pytanie, by następnie skłonić nisko łbem. Na facjacie uskrzydlonego na próżno doszukiwać się emocji, albowiem wspaniały stan, gdy był zdolnym do uzewnętrzniania uczuć, przeminął wraz z miłością, którą ongiś darzyła go "ta jedyna". Wszystko przyjmował z chłodną obojętnością - a przynajmniej starał się, by tak było.
Jakby w geście demonstracji powoli rozłożył dodatkową parę kończyn, wyrastającą z okolicy łopatek, by poruszyć z dawna nieużywanymi błonami - czemu towarzyszył charakterystyczny odgłos. Po prawdzie bał się próbować latać, od momentu, gdy śrut ranił jedno ze skrzydeł, przebijając błonę na wylot. Obecnie zrosło się jak ta lala, zagoiło jak na psie, po czym pozostała jedynie raczej średnio widoczna blizna.

Podziękowałby - gdyby tylko był w stanie. Zamiast tego uśmiechnął się z grzecznością (co wyszło koślawo oraz prędzej odrzucająco, niźli zachęcająco - wyszło nam, biedaczysko, z wprawy!), skinąwszy nisko głową. Grymas, który pojawił się na jego mordzie, wydawał się być niezmiernie sztucznym, choć - zapewniam - był autentycznym przejawem niemej podzięki. Jednakże nie sposób nie dostrzec, iż "śmiały się tylko usta" - oczęta nadal pozostawały pustymi. Co miał zrobić? O rozmowę niełatwo, gdy jeden z potencjalnych mówców pozbawiony był języka. Był za to świetnym słuchaczem, wszakże nie mógł przerwać czy wejść w słowo, a i honor nakazywał nastawić uszu i słuchać, gdy wilk przemawia.
Tahasiowi zrobiło się głupio, gdy tamten przeprosił. Owszem, istniała pewna alternatywa rozmowy, niemniej na tyle wyjątkowa i niecodzienna, że nie uciekał się do niej nazbyt często, a już na pewno nie przy obcych. Wszystko, co niecodzienne, wywoływać może zainteresowanie, czasem niezdrowe, którego były tropiciel (dzisiaj byłby łowcą; rangi zostały połączone w jedną - dodaje userka) nie chciał. Cóż mu więc pozostało? Musiał wyjaśnić zakapturzonemu, dlaczego milczał niczym pień. Delikatnie trącił go więc nosem, by zwrócić na siebie uwagę, po czym powoli i niepewnie rozchylił wargi. Minęła chwilka, nim ośmielił się otworzyć pysk na tyle szeroko, by tamten mógł dojrzeć powód milczenia skrzydlatego.